افشاگری همسر یکی از اعضای سازمان منافقین
همسر یکی از اعضای سابق سازمان منافقین می گوید میزان خیانت های این سازمان در هیچ جای دنیا نظیر ندارد و به همین دلیل سرکوب این سازمان با هیچ اعتراضی مواجه نمی شود.
به گزارش افکارنیوز ، «فرزانه-ر» از همکاران متواری نشریات زنجیره ای (همسر رضا-ر-ط) ضمن تحلیلی درباره هلاکت ۷۰ عضو سازمان منافقین در حمله گروه موسوم به فرزندان انتفاضه شعبانیه عراق نوشت: در هیچ نقطه دیگری از جهان موردی وجود ندارد که مخالفان مسلح کشوری (یعنی مجاهدین) در آن سوی مرزهای (مثلا ایران) در یک کشور همسایه ساکن شوند، به همراه ارتش دشمن یعنی ارتش صدام حسین به کشور اصلی حمله کنند، به عنوان مزدور به استخدام دیگران درآیند، اطلاعات حساس کشور را جمع آوری کرده در اختیار رقبای منطقه ای قرار دهند، عملیات خرابکاری را به نیابت از دیگران در
کشور اصلی انجام دهند، بمب گذاری کنند و باز هم بتوان انتظار داشت همه موازین اخلاقی، انسانی، قانونی و حقوق بشری نسبت به آنان رعایت شود.
وی در سایت سلطنت طلبان مقیم پاریس (روز آنلاین) نوشت: حتی اگر دولت های ایران طی دو دهه گذشته مشغول نقض همه قوانین بین المللی و مفاد آژانس بین المللی انرژی اتمی بوده و در ارتباط با فعالیت های هسته ای خود خلاف کار بوده باشد و به همه عالم گزارش های خلاف واقع و سراسر دروغ ارائه داده باشد هیچ منطقی رفتار مجاهدین خلق در جاسوسی] دروغ پراکنی [علیه مردم و کشور ایران را توجیه نمی کند.
وی با اشاره به مقاله دو سال پیش سیمور هرش در نیویورک مبنی بر آموزش های ویژه تروریستی و جاسوسی آمریکا به «سازمان سیا» در ایالت نوادا نوشت: «تعلیم افراد این سازمان در نوادای آمریکا در شرایطی بوده که این سازمان در لیست سیاه سازمان های تروریستی وزارت خارجه آمریکا قرار داشته است.
در مقایسه با سابقه ای که این تشکیلات از خود برجا گذاشته است می توان به اقدام دولت آمریکا اشاره کرد که چندی پیش همه حقوق شهروندی از جمله پاسپورت ادوارد اسنودن کارمند آژانس امنیت ملی آمریکا را لغو کرد.
دولت آمریکا با همه کشورهایی که ممکن بود تسهیلاتی یا پناهندگی به اسنودن دهند مذاکره و برای استرداد این شهروند آمریکایی تلاش کرد. حال چگونه می توان انتظار داشت تشکیلات و مجموعه ای که کمپ اشرف را برای ۲۲ سال اداره کرده به عنوان یک گروه اپوزیسیون عادی نگریسته شود. »
در ادامه این نوشته خاطرنشان شده است: «علت این که چرا هیچ کشوری حاضر به پذیرش ساکنان] پادگان [اشرف نبوده این است که این سازمان بارها در لیست گروه های تروریستی دولت آمریکا و اروپا قرار داشته.
از سویی، هیچ کشوری حاضر به پذیرش کادرهای تشکیلاتی نیست که هم سوابق فعالیت مسلحانه دارد و هم سابقه خدمات مزدوری برای ارتش یک کشور دیگر و هم دوره های بسیار حساس جاسوسی و اطلاعاتی را در مخفی ترین دوائر سیاه دیده اند. از سویی سوابق فعالیت های امنیتی و دوره های جاسوسی که گروه هایی از این سازمان دیده اند باعث شده که دستگاه اطلاعاتی امنیتی هیچ کشوری حاضر نباشد میزبان کسانی باشد که کسی به آنها اعتماد ندارد. »
«فرزانه-ر» می افزاید: اگر اعضای سازمان به مردم سرزمین خود رحم نکردند و با نقض همه قوانین ملی اطلاعات فوق حساس فعالیت هایی از هموطنان خود را در کنفرانس های مطبوعاتی به دنیا اعلام کردند چگونه دیگرانی که قرابتی با آنان ندارند آنها را بپذیرند یا به آنان اعتماد کنند. دقیقاً به همین علت حتی فرانسه و آمریکا که همواره بیشترین فعالیت تبلیغاتی این سازمان در آنها متمرکز بوده است تاکنون حاضر به پذیرش اعضای این سازمان نبوده اند و فقط از راه دور با آنها هم دردی کرده یا برایشان اطلاعیه صادر می کنند.
روز آنلاین همچنین با مرور سوابق جنایات «سازمان» علیه کردها و شیعیان عراق در رژیم صدام می نویسد: تشکیلاتی که ساکنان لیبرتی (ساکنان سابق پادگان اشرف) را اداره می کند حتی اگر اعلام انحلال کند بعید به نظر می رسد بتوانند کشور درخوری را برای سکونت ساکنان لیبرتی بیابند و باز بعید است انبوه تجربه و دوره های اطلاعاتی که اعضای این سازمان در تشکیلات اطلاعاتی کشورهای مختلف دیده اند دیگر به کاری بیاید. شاید کشوری مانند موزامبیک یا شیلی به آنها پناه دهند اما باز هم بعید است.
وی در سایت سلطنت طلبان مقیم پاریس (روز آنلاین) نوشت: حتی اگر دولت های ایران طی دو دهه گذشته مشغول نقض همه قوانین بین المللی و مفاد آژانس بین المللی انرژی اتمی بوده و در ارتباط با فعالیت های هسته ای خود خلاف کار بوده باشد و به همه عالم گزارش های خلاف واقع و سراسر دروغ ارائه داده باشد هیچ منطقی رفتار مجاهدین خلق در جاسوسی] دروغ پراکنی [علیه مردم و کشور ایران را توجیه نمی کند.
وی با اشاره به مقاله دو سال پیش سیمور هرش در نیویورک مبنی بر آموزش های ویژه تروریستی و جاسوسی آمریکا به «سازمان سیا» در ایالت نوادا نوشت: «تعلیم افراد این سازمان در نوادای آمریکا در شرایطی بوده که این سازمان در لیست سیاه سازمان های تروریستی وزارت خارجه آمریکا قرار داشته است.
در مقایسه با سابقه ای که این تشکیلات از خود برجا گذاشته است می توان به اقدام دولت آمریکا اشاره کرد که چندی پیش همه حقوق شهروندی از جمله پاسپورت ادوارد اسنودن کارمند آژانس امنیت ملی آمریکا را لغو کرد.
دولت آمریکا با همه کشورهایی که ممکن بود تسهیلاتی یا پناهندگی به اسنودن دهند مذاکره و برای استرداد این شهروند آمریکایی تلاش کرد. حال چگونه می توان انتظار داشت تشکیلات و مجموعه ای که کمپ اشرف را برای ۲۲ سال اداره کرده به عنوان یک گروه اپوزیسیون عادی نگریسته شود. »
در ادامه این نوشته خاطرنشان شده است: «علت این که چرا هیچ کشوری حاضر به پذیرش ساکنان] پادگان [اشرف نبوده این است که این سازمان بارها در لیست گروه های تروریستی دولت آمریکا و اروپا قرار داشته.
از سویی، هیچ کشوری حاضر به پذیرش کادرهای تشکیلاتی نیست که هم سوابق فعالیت مسلحانه دارد و هم سابقه خدمات مزدوری برای ارتش یک کشور دیگر و هم دوره های بسیار حساس جاسوسی و اطلاعاتی را در مخفی ترین دوائر سیاه دیده اند. از سویی سوابق فعالیت های امنیتی و دوره های جاسوسی که گروه هایی از این سازمان دیده اند باعث شده که دستگاه اطلاعاتی امنیتی هیچ کشوری حاضر نباشد میزبان کسانی باشد که کسی به آنها اعتماد ندارد. »
«فرزانه-ر» می افزاید: اگر اعضای سازمان به مردم سرزمین خود رحم نکردند و با نقض همه قوانین ملی اطلاعات فوق حساس فعالیت هایی از هموطنان خود را در کنفرانس های مطبوعاتی به دنیا اعلام کردند چگونه دیگرانی که قرابتی با آنان ندارند آنها را بپذیرند یا به آنان اعتماد کنند. دقیقاً به همین علت حتی فرانسه و آمریکا که همواره بیشترین فعالیت تبلیغاتی این سازمان در آنها متمرکز بوده است تاکنون حاضر به پذیرش اعضای این سازمان نبوده اند و فقط از راه دور با آنها هم دردی کرده یا برایشان اطلاعیه صادر می کنند.
روز آنلاین همچنین با مرور سوابق جنایات «سازمان» علیه کردها و شیعیان عراق در رژیم صدام می نویسد: تشکیلاتی که ساکنان لیبرتی (ساکنان سابق پادگان اشرف) را اداره می کند حتی اگر اعلام انحلال کند بعید به نظر می رسد بتوانند کشور درخوری را برای سکونت ساکنان لیبرتی بیابند و باز بعید است انبوه تجربه و دوره های اطلاعاتی که اعضای این سازمان در تشکیلات اطلاعاتی کشورهای مختلف دیده اند دیگر به کاری بیاید. شاید کشوری مانند موزامبیک یا شیلی به آنها پناه دهند اما باز هم بعید است.
