منجمان با استفاده تلسکوپ فضایی هابل، رصدخانه اشعه ایکس چاندارا و تلسکوپ های زمینی پرجمعیت ترین کهکشان جهان را کشف کرده اند.

به گزارش افکارنیوز ، کوتوله کهکشان فوق فشرده ای به نام M۶۰-UCD۱ ممکن است متراکم ترین کهکشان نزدیک به زمین باشد که توسط تعداد فوق العاده ای از ستارگان اشغال شده است.

این کهکشان به منجمان سرنخ هایی در خصوص گذشته مرموز آن و نقشش در زنجیره تکاملی کهکشانی ارائه می دهد.

گفته می شود، M۶۰-UCD۱، ده میلیارد سال قدمت دارد و نزدیک به کهکشان بیضوی عظیم NGC ۴۶۴۹ قرار گرفته (که M۶۰ نیز خوانده می شود) و ۵۴ میلیون سال نوری از زمین فاصله دارد.

این جرم کیهانی شفاف ترین کهکشان از این دست است و عظیم ترین کهکشانی است که وزن آن ۲۰۰ میلیون برابر خورشید بوده و مبتنی بر مشاهدات تلسکوپ ۱۰ متری Keck در هاوایی است.

آنچه M۶۰-UCD۱ را قابل توجه می کند، این است که حدود نیمی از این جرم در شعاع فقط ۸۰ سال نوری یافت می شود و تراکم ستارگان آن حدود ۱۵ هزار برابر ناحیه پیرامون زمین در کهکشان راه شیری است. این بدین معناست که ستارگان آن ۲۵ برابر نزدیک تر به یکدیگر هستند.

به گفته جی استرادر از دانشگاه ایالتی میشیگان و رهبر ارشد این مطالعه، سفرکردن از یک ستاره به ستاره دیگر در M۶۰-UCD۱ بسیار آسان تر از کهشکان راه شیری است، اما با استفاده از فناوری های حاضر صدها سال طول می کشد.

تلسکوپ چندآینه ای ۶.۵ متری در آریزونا برای مطالعه میزان عناصر سنگین تر از هیدروژن و هلیم در ستارگان موجود در کهکشان مزبور به کار می رود و ارزش های ارائه شده آن به خورشید بسیار شبیه هستند.

به گفته آنیل ست از دانشگاه اوتا و یکی از حاضرین در این مطالعه، فراوانی عناصر سنگین در کهکشان، محیطی نابارور را برای سیاره ها و حتی شکل گیری حیات ایجاد می کند.



جنبه دیگر M۶۰-UCD۱ حضور یک منبع اشعه ایکس شفاف در مرکزش است که در داده های چاندرا آشکارسازی شد و توضیح این منبع، سیاهچاله عظیمی است که وزن آن حدود ۱۰ میلیون برابر جرم خورشید است.

منجمان در تحقیقاتشان به دنبال یافتن این موضوع بودند که آیا M۶۰-UCD۱ به عنوان خوشه های ستاره ای متولد شده یا هنگامی که ستارگان از آن جدا شدند، فشرده تر شده است.

سیاه چاله های عظیم در خوشه های ستارگان یافت نمی شود، بنابراین چنانچه منبع اشعه ایکس به دلیل وجود یک سیاهچاله عظیم باشد، باید احتمالا از تصادم بین M۶۰-UCD۱ و یک یا تعداد بیشتری از کهشکان های مجاور به وجود آمده باشد.

جرم بزرگ و فراوانی عناصر سنگین تر از هیدروژن و هلیم نیز در این تئوری نقش دارند که کهکشان موردبحث بقایای کهکشان بزرگ تری است.

به گفته دانکن فوربس از دانشگاه سوینبورن استرالیا، تقریبا تمامی ستارگان از بخش خارجی آنچه زمانی کهکشان بزرگتری بوده، جدا شدند.

این امر هسته های بسیار متراکم کهکشان سابق و یک سیاهچاله بسیار عظیم را بر جای می گذارد.

با این حال، چنانچه این جداشدن رخ می داد، کهکشان مزبور اساسا ۵۰ تا ۲۰۰ برابر بزرگ تر از اکنون و جرم سیاهچاله نیز نسبت به جرم اصلی کهکشان مانند جرم کهکشان راه شیری و بسیاری دیگر از کهکشان ها می بود. این جدایی باید زمان های پیش رخ داده باشد و کهکشان ممکن است پس از میلیاردها سال به اندازه کنونی رسیده باشد.

جزئیات این مطالعه در The Astrophysical Journal Letters منتشر شد.
در کانال تلگرام لرستان خبر عضو شوید

نظرات