امیر علی اکبری:
من جایی بزرگ شدم که ترس معنا ندارد
در جام جهانی تهران وقتی کشتی گیر ایران جلوی کایالپ خوابید و مسابقه نداد، مثل پتکی بود که به سرم خورد احساس حقارت کردم که در سنگین وزن یک پهلوانمان در خاک خودمان بخواهد جلوی یک حریف کشتی نگیرد بنابراین برای مبارزه با او لحظه شماری می کردم تا غرور این کشتی گیر را بشکنم تا دیگر ایرانی ها را تحقیر نکند.
* چطور وارد کشتی شدی؟
- در بچگی هفت، هشت تا بچه همسن بودیم که در زمین چمنی که ۱۰ کوچه پایین تر از محله مان بود به صورت کاپی مسابقه می دادیم و کشتی می گرفتیم، اما بعد یک باشگاهی در محله مان باز شد که رضایی و عباسی مربیان آن بودند. وقتی این باشگاه باز شد دیگر کاپی ها را جمع کردیم و رفتیم باشگاه! البته برادر بزرگ ترم یکی، دو سال بود تمرین می کرد که او نیز مشوق من شد. دیگر از همان زمان کار من در کشتی شروع شد و تا سال ۸۲-۸۱ دو، سه سال آزاد کار کردم، اما از سال ۸۳ به خاطر شرایط بدنی و علاقه ای که خودم به کشتی فرنگی پیدا کردم پیش ناصر نوربخش و بهروز حضرتی رفتم و از آنجا استارت کشتی ام را زدم، تا سال ۸۶ که در انتخابی تیم ملی جوانان قهرمان شدم. اولین مسابقه خارجی هم که شرکت کردم مسابقات ارمنستان جام جلفلکیان بود. آنجا در وزن ۸۴ کیلوگرم قهرمان شدم، پس از آن در مسابقات آسیایی مقام سوم را کسب کردم. بعد از آن نیز به مسابقات قهرمانی جوانان جهان رفتم که طلا گرفتم.
* اولین قهرمانی ات در جهان در مسکو رقم خورد، کسب مدال طلا در خاک روسیه چقدر برایت با ارزش است؟
- اگر یادتان باشد سال ۱۹۹۷ عباس حاج کناری در روسیه قهرمان شد یا محمد طلایی در خاک روسیه اول شد، این موضوع خیلی بازتاب قشنگی داشت. از همان موقع خیلی دوست داشتم این اتفاق برای من هم بیفتد، چون این که بتوانی در خاک کشوری که خودش مهد کشتی است، قهرمانشان را شکست بدهی خیلی لذت بخش است. البته یک شانس بزرگی که در دوران ورزشی ام آورده ام این است که داور در مقابل کشتی گیر روس هیچ کاری نکرده که شکست بخورم یا کشتی از دستم در بیاید. در واقع خیلی شانس آوردم که در مورد من حق خوری نشده است.
* دلیل دو سال محرومیتت چه بود؟ خیلی حرف ها هست که هنوز نگفته ای؟
- دقیقا همین طور است، اما الان در شرایطی هستم که اگر بخواهم آن را باز کنم به خیلی جاها کشیده می شود. من دو سال خیلی بدی را پشت سر گذاشتم و اصلا به گذشته فکر نمی کنم. حتی سال ۲۰۱۳ نیز برای من تمام شده و در حال حاضر تمام فکر و ذکرم بازی های آسیایی و مسابقات جهانی سال آینده است. هر چه که بوده فراموش کرده ام. درواقع شرایط ایجاب می کند چیزی گفته نشود و بدون حاشیه جلو بروم. با این حال خدا را شکر که همه چیز ختم به خیر شد و امیدوارم سال ۲۰۱۴ سال خوبی برایم باشد.
* خیلی ها معتقدند محمد بنا گلخانه ای حرکت کرده و یا سیستمی درست نکرده که وقتی نباشد کارها بر روی غلتک بیفتد؟
- من با این عقیده مخالفم. وجود محمد بنا در چهار سال گذشته که به طور مستقیم با بچه ها کار کرده خیلی مثمرثمر بوده و باعث شده بچه ها به خودباوری برسند. در حال حاضر محمد بنا نیست و ما در دو وزنی که اصلا مدال طلای جهانی نداشتیم، نشان طلا گرفتیم. فکر می کنم بچه ها به خود باوری و بزرگی رسیده اند و راهشان را پیدا کرده اند، اما امسال نیز ما با ۱۰۰ درصد تغییر و پنج جوان که اصلا مسابقه خارجی نرفته بودند مثل مهدی علیاری و محمد نوربخش فکر نمی کنم نتیجه بدی گرفته باشیم. از سوی دیگر بچه ها قرعه های بسیار بدی داشتند در حالی که اگر یکی از آنها در بالای جدول بود تیم ما راحت سوم دنیا می شد.
* خیلی ها می گفتند محمد بنا طبق قانون موجود تمرین می داده و بر اساس آن نتیجه گرفته است؟
- دقیقا. ما باید طبق قانون جلو برویم. نمی شود که وقتی قانون خاک است من سر پا تمرین کنم. محمد بنا شاید از لحاظ فنی در سرپا خیلی به بچه ها اضافه نکرد، اما تیم خوبی دور خود جمع کرده بود مثل ناصر نوربخش که یکی از فنی ترین مربیان دنیاست، چون ۱۵ شاگرد ملی پوش دارد و از لحاظ بدنسازی نیز حرف اول را در دنیا می زند. همچنین جمشید خیرآبادی، ایرج قلاوند و رسول جزینی. یکی از بهترین کارهایی که محمد بنا انجام داد آوردن رسول جزینی برای سنگین وزن ها بود، خود من با جزینی تماس می گرفتم او نیز از خانه می آمد و بیرون اردو دور دریاچه برای من زمان می گرفت و تمرین می داد و دوباره به خانه اش بر می گشت. محمد بنا یک کادر خوبی دور خود جمع کرد و بالای سر کارش هم ایستاد و زحمت کشید که نتیجه اش را هم دید و در واقع مدیریت یعنی همین.
* راجع به داستان رفتنت به کشور آذربایجان صحبت می کنی؟
امیر علی اکبری مجبور شد به آذربایجان برود. کارهایی با من کردند که هیچ راهی برایم باقی نمانده بود. اگر کوچک ترین روزنه ای وجود داشت این کار را انجام نمی دانم. اگر کوچک ترین تسهیلاتی در مجلس برای ورزشکاران تصویب شود مطمئن باشید هیچ کس دیگر این کار را نمی کند.
* سامان طهماسبی هم می گوید مجبور شده برود.
سامان درست می گوید. با خود امیر علی اکبری هم همین کار را انجام دادند. چون شغلی نداشتیم از کشتی هم دور بودیم. بنابراین مجبور شدم از جوانی ام استفاده کنم. در واقع وقتی این جا بهایی نمی دهند اما جای دیگر ۱۰۰ برابر بها می دهند ناخودآگاه ترغیب می شوی بروی. اما وقتی چند ماه آنجا بودم دیدم حتی اگر پول هم نداشته باشم و در فقرم باشم، باز نمی توانم بمانم. کشتی به پول نیست. چون عشق به مردم یک چیز دیگری است. این مردم هستند که تو را می شناسند و قبل از کشتی گرفتن برایت نماز می خوانند و دعا می کنند. این موارد را با میلیاردها تومان نمی توان عوض کرد. وقتی به آذربایجان رفتم و نزدیک پنج ماه در آنجا بودم، دیدم دیگر این چیزها را ندارم و کشتی برایم به یک بیزینس تبدیل شده است. مدال کسب می کنی، در مقابلش پول می گیری و صحبت مردم نبود. بنابراین تنها دلیلی که باعث شد به ایران برگردم عشق به وطن و عشق به مردم بود.
* می گویند آذربایجان خوب پول می دهد؟ قراردادت به چه صورت بود؟
- چون من نمی توانستم تا مسابقات جهانی کشتی بگیرم، ۲۵۰ هزار دلار به عنوان پیش پرداخت و با حقوق ماهیانه پنج هزار دلار تا مسابقات جهانی به من دادند. بعد از مسابقات جهانی قراردادها بر حسب رنگ مدال ها بود. مثلا برای مدال طلای جهان ۲۰۰ هزار دلار پیش پرداخت، خانه، ماشین به اضافه حقوق هفت هزار دلاری می دادند. برای مدال المپیک دو میلیون دلار با ماشین و حقوق ماهانه ۱۰ هزار دلاری تا سال آینده اش بود. برای مدال بازیهای اروپایی ۲۰۱۵ نیز ۵۰۰ هزار دلار با حقوق ماهانه هشت هزار دلاری پرداخت می کنند که البته این مبلغ ها را سال به سال به صورت پله ای افزایش می دهند. اما من در همان پیش پرداخت منصرف شدم و به ایران برگشتم. البته یک مقدار از پیش پرداخت را پس دادم و یک مقدار دیگر را هم بدهکارم که اگر آقای وزیر جوایز سال ۲۰۱۰ من را بدهد، مابقی پول را به آنها پس می دهم. چون متاسفانه هنوز جوایز قهرمانی جهان در سال ۲۰۱۰ را نگرفته ام و یکی از علت های که خیلی ناراحت بودم و به آذربایجان رفتم این بود که من طلای جهان را کسب کردم، اما بعد از سه سال و خرده ای هنوز جوایزم را نداده بودند. این چیزها آدم را آزار می دهد.
* با توجه به این که به فدراسیون آذربایجان بدهکاری فشاری به تو وارد نمی کنند؟
- بله. اتفاقا در مجارستان هم بحثش بود، اما من از آنها وقت گرفته ام. اگر آقای وزیر ورزش صحبت کند و جوایز سال ۲۰۱۰ من را پرداخت کنند، بدهی ام به آذربایجان را می دهم و قراردادم را به طور کامل از آنها می گیرم.
* گفته می شود برخی ها واسطه می شوند تا کشتی گیران از ایران به آذربایجان بروند، واقعا چنین چیزی وجود دارد؟
- چنین چیزی وجود ندارد. امیر علی اکبری سال ۲۰۱۰ همان موقع که قهرمان جهان شد از کشور آذربایجان پیشنهاد داشت. بعد از آن اتفاق که برایم افتاد باز هم به من گفتند به آذربایجان بیا. حتی گفتند محرومیتت را درست می کنیم تا در المپیک هم کشتی بگیری. اما وعده وعیدهایی که در ایران وجود داشت. به من می گفتند محرومیتت را شش ماه تا یک سال می کنیم که آخرش هم یک نامه به وادا ارسال نکردند که ببینند محرومیت من را می بخشند یا نه. متاسفانه از سوی فدراسیون وقت هیچ اقدامی برای بخشیدن محرومیت من انجام نگرفت. بنابراین بعد از المپیک دیگر نتوانستم تحمل کنم و چهار ماه و خرده ای در آذربایجان بودم که بعد خدا را شکر به ایران برگشتم.
* در دوران محرومیتت رفتارها و نگاه ها با تو به چه صورت بود؟
- در کشور ما قهرمان زنده را عشق است. بعد از آن اتفاق خیلی بی مهری ها و بی محبتی ها به من شد. سه، چهار ماه که وضعیت نامناسبی داشتم. خودم را در یک اتاق حبس کرده بودم. اما بعد از سه، چهار ماه با این موضوع کنار آمدم و خودم را جمع و جور کردم. با مشورتی که با مربیانم داشتم تصمیم گرفتم برای افزایش انگیزه و بقای بیشترم در کشتی یک وزن بالاتر بیایم. حدود ۲۰ ماه پیش که کارم را شروع کردم چشم و گوشم را به روی خیلی از حرف ها و حرکت ها بستم و فقط تمرین کردم.
* در این مدت چه کسی بیشتر از همه به تو کمک کرد؟
در این مدت جایی به غیر از باشگاه خودمان نداشتم و اکثر مواقع پیش مربیان سازنده ام بودم، سه، چهار تا اردوی تیم ملی نیز به عنوان حریف تمرینی به بچه های المپیکی کمک کردم، چون دوست داشتم خدمت کنم و بچه های المپیکی با آمادگی بهتری در مسابقات شرکت کنند، اما بقیه اش در باشگاه خودمان بودم.
* اتفاقی که برای بابک قربانی افتاد چقدر ناراحتت کرد؟ چون بابک نیز یکی از کسانی بود که می توانست در ۹۶ کیلوگرم قهرمان جهان شود؟
وقتی آن اتفاق برای بابک افتاد باور کنید سه، چهار روز کابوس می دیدم. تا چشم هایم را می بستم بابک جلوی چشم هایم بود. سه، چهار روز قبل از مسابقات جهانی بوداپست هم که به ملاقاتش رفتم، با اینکه خیلی ناراحت شدم اما با هم گپی زدیم، یادی از خاطره هایمان کردیم و یک مقدار از لحاظ روحی شارژ شدم. من به این اعتقاد دارم روزی که بابک از زندان بیرون بیاید، قهرمان جهان می شود. من با رییس زندان که صحبت کردم، می گفت بابک روزی چهار، پنج ساعت تمرین می کند و آن چیزی هم که من دیدم ماشاءالله بدنش خیلی سرحال بود. با او چهار سال حریف تمرینی بودم و می دانم چه اختلافی با حریفان جهانی اش دارد، بنابراین اعتقاد دارم وقتی ان شاالله از زندان بیرون بیاید، دوباره عضو تیم ملی شود شک نکنید طلای جهان را می گیرد. بابک در زندان خود را با تمرین سرگرم می کند و روزی دو ساعت و نیم صبح و د وساعت و نیم بعدازظهر تمرین دارد. امیدوارم خانواده مقتول بزرگی کنند و بابک قربانی که پهلوان ما است را ببخشند. اگر آنها بزرگی و گذشت کنند همه ی ما قهرمانان را مدیون خود کرده اند.
*حالا بابک بیرون بیاید ۹۶ کیلوگرم می ماند یا ۱۲۰ کیلوگرم؟
فیزیک بدنی بابک به ۱۲۰ کیلوگرم نمی خورد. وقتی او را دیدم حدود ۱۰۳ کیلوگرم وزن داشت. احتمالا هدف خودش هم ۹۶ کیلوگرم است. ۱۲۰ کیلوگرم هم بیاید دیگر دعوا نمی کنیم. یک بار دعوا کردیم برای هفت پشتمان بس است. (باخنده)
*چرا بشیر باباجان زاده در انتخابی تیم ملی کشتی نگرفت؟
کشتی ورزش آماتوری است، هرکس می تواند برای خودش تصمیم بگیرد. امسال انتخابی تیم ملی برگزار شد و شرایط برای همه یکسان بود، در واقع هیچ تبعیضی انجام نگرفت. حالا یک کشتی گیر صلاح می بیند که کشتی نگیرد نمی توان او را به زور مجبور کرد.
* فکر می کنی در مسابقات جهانی حق کدام کشتی گیر بود که مدال بگیرد اما به مدال نرسید؟
مهدی علیاری در ۹۶ کیلوگرم. چون با وجود اینکه قرعه بدی داشت خوب جنگید. محمد فقیری کشتی بدی نگرفت اما دقیقه آخر کشتی را ول کرد در حالی که خیلی خوب امتیاز گرفته بود. در کشتی باید در ثانیه آخر مثل ثانیه اول جنگید اما محمد فقیری یک دقیقه آخر خالی کرد. از سوی دیگر برای اولین بار بدون شرکت در تورنمنتی در مسابقات جهانی حضور داشت و یک مقدار جو سنگین رقابت ها اذیتش کرد. در کل هر هفت کشتی گیر ما آنقدر قرعه بدی داشتند که اگر به یک نفر قرعه ها را می دادند تا بچیند دلش برای یکی، دو تا از بچه ها می سوخت وقرعه آسان می گذاشت. بدشانسی بچه ها آنقدر زیاد بود که به خاطر دو امتیاز تیم ما چهارم شد.
*به نظرت نگاه کشتی فرنگی دنیا به ایران چقدر عوض شده است؟
رنگرز در سالهای ۲۰۰۱ و ۲۰۰۲ مدال جهانی گرفت. قبل از سال ۲۰۰۵ ایران مثل یک استراحت برای اروپایی ها بود. از ۲۰۰۵ به بعد حمید سوریان و اشکانی، قاسم رضایی و سامان طهماسبی که روی سکو رفتند یک مقدار نگاه ها عوض شد اما از سال ۲۰۰۹ به بعد تیم ایران با تیم های طراز اول دنیا مثل روسیه و ترکیه رقابت کرد. به طوری که سه سال پشت سر هم در جام جهانی قهرمان شدیم. در مسابقات جهانی دوم و سوم شدیم در المپیک نیز یک نتیجه تاریخی کسب کردیم. امسال نیز با ۱۰۰ درصد تغییر و کسب دو مدال طلا چهارم شدیم. در کل با شرایط فدراسیون و اینکه غذا نبود، همچنین قرعه بد بچه ها نتیجه قابل قبولی گرفتیم. البته بعد از المپیک تغییر در تمام تیم ها وجود دارد اما تیم های دیگر شاید تنها ۲۰،۳۰ درصد تغییر در ترکیب خود داشتند، تنها ایران با صددرصد تغییر بود. در کل تغییر بعد از المپیک باب است و کشتی گیران با تجربه کنار می روند تا کشتی گیران جوان تر برای المپیک بعدی آماده شوند.
* از لحاظ تیمی هیچ کشوری قدرت ایران را ندارد.
دقیقا همین طور است. ما یک تیم المپیکی داریم که استراحت کرده اند و یک تیم جوان داریم که امسال باتجربه شده اند که چکیده این دو، یک تیم گردن کلفت و خوب در سطح دنیا می شود چون در حال حاضر ما در هر هفت وزن کشتی گیران خوب داریم در حالی که هیچ تیمی در دنیا هفت وزن خوب ندارد.
این تیم اگر آماده باشد داورها هم اگر بخواهند نمی توانند کاری انجام دهند. قانون جدید به گونه ای است که اگر کشتی گیر سرحال باشد داورها هم کمکش می کنند. در مسابقات جهانی امسال داوری خیلی خوب و واقعا بی سابقه بود. ۷۲۰ کشتی گیر برگزار شد که تنها دو اشتباه داوری صورت گرفت. اگر به همین صورت پیش برود شک نکنید آقایی کشتی فرنگی ما تازه شروع می شود.
* قهرمانی جهان حق ایران است که هنوز به آن نرسیده ایم.
دقیقا. ما سه، چهار سال بدشانسی آوردیم. دو بار به اسرائیل خوردیم، سال ۲۰۱۰ از لحاظ مدالی اول شدیم اما شرایط تیم به هم ریخت. سال ۲۰۰۹ ایران با یک امتیاز کمتر دوم شد. اما اگر بچه های المپیکی به تیم تزریق شوند ان شاءالله سال ۲۰۱۴ این طلسم را می شکنیم و میخ را بر روی سکوی اول می کوبیم. (با خنده)
* می گویند شرایط اردوهای تیم ملی به گونه ای است که زمان جنگ هم اینطور نبوده، وضعیت اردوها به چه صورت بود؟
شرایط طوری بود که بچه ها مجبور بودند خودشان غذا تهیه کنند.
* شنیده بودیم قبل از جهانی بر سر این موضوع مشاجره ای هم با برخی ها داشته اید.
من نه به نشانه اعتراض بلکه برای اینکه غذایی بخورم یک منقل بازی را انداختم (با خنده) و کباب پختم که به مذاق خیلی ها خوش نیامد. ما هم گفتیم باشد! اما شاید ۱۰ شب ما املت خوردیم. به جایی رسیده بودیم که عدس پلو برایمان آرزو شده بود. اما خدا را شکر بچه ها تحمل کردند و نشان دادند به عشق کشورشان هر سختی را تحمل می کنند. در کل قضیه کباب درست کردن من با نیت اعتراض نبود بلکه برای سیر کردن شکم خودم بود. من یک کشتی گیر سنگین وزن هستم و تغذیه اساس کار من است. در واقع تغذیه، تمرین و استراحت هر سه برای من به یک اندازه اهمیت دارند. وقتی هفت، هشت شب املت خوردم، دیدم بدنم جواب نمی دهد. از طرفی چون زیر وزن بودم نیاز داشتم تغذیه خوبی داشته باشم اما متاسفانه شرایط فدراسیون به گونه ای بود که در اردوها غذا کمیاب و نادر بود!
*تبعیض میان کشتی آزاد و فرنگی واقعا وجود دارد؟ رسول خادم همه ی کارهای کشتی فرنگی را به اهالی این رشته سپرده و قاعدتا نباید مسئول امور و کمبودهای فرنگی باشد.
الان مدیر تیم های ملی ما رسول خادم است. شاید آقای خادم در بحث تبعیض دخیل نبود و یک کاری بود که از طرف سرپرست تیم صورت گرفت و کمک شده بود اما بچه ها در آن مقطع زمانی احساس کردند تبعیض صورت گرفته است که آقای خادم بلافاصله این قضیه را جمع کرد. همچنین آقای قاسمی نیز لطف کرد بچه های فرنگی را تحت پوشش قرار داد. فکر می کنم آقای خادم در ختم به خیر شدن این موضوع خیلی نقش داشت.
اما بالاخره آقای خادم مدیر تیم های ملی ما است و انسان هم دو دست دارد. نمی شود به یکی برسد و آن یکی را رها کند. اما خب، خدا را شکر خیلی زود موضوع ختم به خیر شد و قضیه کش پیدا نکرد. با این وجود بحث مالی برای بچه ها مهم نبود و تنها احساس کردند یک تبعیضی صورت می گیرد که مدیریت نیز خیلی زود قضیه را جمع کرد.
*شاید کمبودهایی که فدراسیون دارد را رسول خادم در حیطه ای خارج از وظایفش جبران می کند. به نظرت وی فراتر از مدیریت فنی اش، به حل مشکلات نمی پردازد؟
دقیقا همین طور است. رسول خادم دارد کاری فراتر از حد مدیریتی خود برای کشتی انجام می دهد. اما حقیقت این است که او این نقش را قبول کرده، در واقع من یا یک سمتی را قبول نمی کنم یا اگر قبول کردم پای همه چیز می ایستم. روزهای آخر هم آقا رسول خسته بود و خرج خود را جدا کرد. فشار هم روی تیم آزاد زیاد بود اما زمانی که این مشکل به وجود آمد، سریع دست به کار شد و قضیه را جمع کرد. در واقع این روزها همه چیز در فدراسیون کشتی به آقای خادم ختم می شود و ما نیز مجبوریم برای حل هر مشکلی پیش آقا رسول برویم.
*فکر نمی کنید بهتر است وزارت ورزش سریع دست به کار شود و یک سروسامانی به اوضاع فدراسیون کشتی بدهد؟
دقیقا همین طور است. آقای وزیر قبل از مسابقات جهانی به اردوی تیم ملی آمد و از لحاظ روحی بچه ها را شارژ کرد. او از مشکلات کشتی آگاه است و شرایط غذایی و امکانات تیم را دید که ما حتی دستگاهی نداریم که اگر رباط پا آسیب دید وزنه بزنیم تا تقویت شود. خود وزیر خیلی ورزش دوست است و دوست دارد مشکلات را حل کند. قول های مساعدی هم داده که امیدوارم به قول های خود عمل کند تا مثل وزیر قبلی قول هایش نیمه تمام باقی نماند.
*اگر کشتی نبود امیر علی اکبری چه کار می کرد؟
قبل از اینکه به کشتی بیایم، خیلی خوب درس می خواندم. کشتی من را خراب کرد (با خنده) با اینکه در محروم ترین مناطق تهران بزرگ شدم اما درسم خوب بود. اما بعد از اینکه پایم به باشگاه باز شد علاقه ام به درس ۵۰ – ۵۰ شد بعد به ۱۰ – ۹۰ به سمت کشتی تبدیل شد. در آخر هم صددرصد علاقه ام کشتی شد و درسم تعطیل شد. اما ان شاءالله این ترم که کارشناسی ام تمام شود از ترم بعد تحصیل در کارشناسی ارشد را شروع می کنم. تا الان نیز تربیت بدنی خوانده ام اما برای ارشد در مدیریت تحصیل خواهم کرد.
*بیشتر قهرمان های ما از مناطق محروم هستند. شاید اگر آن باشگاه که در حرفهایت گفتی باز نمی شد، علی اکبری هم بیرون نمی آمد؟
آن باشگاهی که افتتاح شد یک باشگاه خصوصی بود. یک زیرزمین ۷۰ متری با سه تا ستون و یک تشک برزنت که نیم ساعت ایستادن در آنجا خودش یک هنری بود. کسانی می توانند شرایط سخت را تحمل کنند که در شرایط سخت بزرگ شده اند. در مناطق بالاشهر تهران ما بهترین امکانات را داریم اما آیا آنها نیز می توانند شرایط سخت را تحمل کنند؟ صددرصد نمی توانند. در واقع اگر در مناطق محروم تهران و شهرستان ها بیایند امکانات قابل قبول ورزشی بسازند شک نکنید قهرمان های ما در تمام رشته ها ۵۰ برابر موجودی حال حاضر خواهد بود بنابراین باید به صورت عمده یک کار زیربنایی انجام دهند و استعدادیابی کنند اما در اردوی تیم ملی یک دستگاه برای جلو پا وجود ندارد، چه برسد ایجاد امکانات و محله ها و شهرستان ها.
از سوی دیگر متاسفانه دارند ورزش را خصوصی می کنند و خصوصی سازی یعنی درآمدزایی از ورزش که این موضوع باعث نابودی ورزش قهرمانی می شود، چون برای کسی که باشگاه دارد قهرمان شدن یا نشدن دیگر مهم نیست. برایشان این اهمیت دارد که شاگرد بیشتری داشته باشد و پول بیشتری بگیرند و این برای کسانی که بضاعت نداشته اما استعداد دارند یعنی سم. یعنی نابودی تمام استعدادها.
*در دوران ورزشی ات، ورزشکاری دیده ای که می توانسته قهرمان شود اما محو شده است؟
بله، خیلی، آنقدر استعدادها و قهرمان هایی بوده اند که به خاطر شرایط مالی، زندگی و جامعه هرز رفته اند. در واقع موجودی حال حاضر ما شاید یک دهم موجودی واقعی ورزش ایران است. متاسفانه قهرمان های بزرگ مدیریت نشدند. برای نمونه سامان طهماسبی دو مدال بزرگسالان جهان داشت و قهرمان آسیا بود. در واقع او یک نخبه ورزشی محسوب می شود اما به او رسیدگی نکردند. دریغ از یک استخدام و یک کار ساده. تا این که مجبور شد برای امرار معاش به این تن بدهد که برای کشور دیگری کشتی بگیرد، در حالی که چندین سال برای سامان طهماسبی زحمت کشیده شده و از بیت المال برایش هزینه کردند اما وقتی وضعیت را به جایی می رسانند که مجبور می شود ایران را ترک کند، یعنی ضرر به کشور خودمان یعنی هدر دادن بیت المال.
* خیلی از ورزشکاران را می شناسیم که در حال حاضر یا معتاد شده اند یا در زندان هستند؟
خود من چندین و چند سال در خدمت کشتی بوده ام و کاری به جز کشتی گرفتن بلد نیستم. حتی نمی توانم یک پیچ باز کنم. وقتی کشتی ام تمام شود در سن ۲۸،۲۹ سالگی با یک بدن خسته و آسیب دیده و یک ذهن خسته وارد جامعه می شوم. می بینم هیچی به هیچی و رسیدگی نمی کنند. ناخودآگاه این بدن قوی و ذهن خسته ورزشکاران را به جایی می کشاند که استحقاق و لیاقتش را ندارند. وقتی یک ورزشکار دوران ورزش حرفه ای اش تمام می شود مثل این می ماند که بازنشسته شده. البته کسی که بازنشسته می شود تسهیلاتی دارد اما برای یک قهرمان، تازه طرد شدن ها شروع می شود و خیلی چیزها را نیز از دست می دهد که این موضوع باعث می شود به راه هایی کشیده شود که واقعا حیف است.
*فکر می کنی وظیفه وزارت جدید ورزش چقدر سنگین است؟ هم می توانند خدمت کنند یا شاید هم وظیفه شان را انجام ندهند، خیانت کرده اند
همین طور است، فکر می کنم وزیر ورزش تمام فکر و ذکر خود را باید بر روی جمع کردن استعدادها بگذارد و طوری کار شود که هم افتخاری برای ایران باشد و هم استعدادها هرز نروند. البته این وزیری که ما در خانه کشتی دیدیم خیلی ورزش دوست بود و اطلاعات قوی هم داشت. همچنین مشاورانش هم ورزشی هستند.
* سال آینده بازی های آسیایی و مسابقات جهانی پشت سر هم است. مدال هر دو را می خواهی؟
این را الان از شما می شنوم. البته صددرصد هر دو مدال را می خواهم. هر قهرمانی دوست دارد تمام مدال ها را بگیرد. شرایط من نیز به گونه ای است که وزن کم نمی کنم و سنگین وزن ها بعد از هر مسابقه خیلی زود بدن هایشان برمی گردد. فکر نمی کنم مشکلی داشته باشم. فاصله مسابقات برای من فرقی نمی کند فقط باید از قبل از لحاظ ذهنی خودمان را آماده کنیم تا به گونه ای مبارزه کنیم که هر دو مدال را بگیریم. اما در وزن های دیگر باید دو تیم آماده شود، چون سبک وزن باید وزن کم بکند و خودش داستانی دارد. در کل مجموعه ای که هستند و می خواهند کار کنند باید طوری برنامه ریزی کنند که کشتی همانند سال های گذشته بتواند در هر دو رقابت موفق باشد. بنویسید اگر بین جهانی و بازیهای آسیایی حتی فقط یک روز فاصله باشد، باز هم می خواهم در هر دو جا قهرمان شوم.
*بعد از بوداپست چقدر جایزه گرفتی؟
متاسفانه جوایز ما را ندادند. منتظریم ببینیم آقای وزیر چه تدابیری می اندیشد. من از سال ۲۰۱۰ طلب دارم. امیدوارم آقای صالحی امیری شرایطی به وجود آورد بچه ها از لحاظ روحی برای مسابقات جهانی و بازی های آسیایی ۲۰۱۴ مشکل نداشته باشند.
*بزرگترین حقی که از تو خوردند بازی های آسیایی گوانگ جو بود، درست است؟
در آن برهه از زمان که ۲۱ -۲۲ ساله بودم و نیاز مالی و مدالی داشتم متاسفانه با تقسیم ۲۰-۳۰ هزار دلار میان داورها خیلی خوشگل حق من را پایمال کردند. خاطره خیلی تلخی بود. امیدوارم خدا کمکم کند تا این خاطره تلخ برای بازی های ۲۰۱۴ از ذهنم پاک شود و بتوانم کلکسیون مدال هایم را یک کمی کامل تر کنم.
*راجع به کشتی ات با رضا کایالپ بگو. خیلی ها می گفتند چون لوپز نیست، کایالپ از ترکیه قهرمان است؟
در کشور خودمان نیز همه این حرف را می زدند. شاید بالای ۹۰ درصد همه انتظار داشتند یک کشتی خوب با کایالپ بگیرم شاید ببرم یا شاید ببازم، اما خودم این تصور را نداشتم. من بعد از دو سال و خرده ای که در مسابقات دانشجویان جهان روی تشک رفتم با آن شرایط گیجی، این کشتی گیر را شکست دادم اما داوری خیلی به او لطف کرد و اینکه خودم نیز خیلی اشتباه کردم. بعدا بیشتر از ۱۰۰ بار این کشتی را دیدم و متوجه شدم اون گیجی و اینکه تمرکز نداشتم، باعث شد کایالپ پیروز شود و اگر یک مقدار خودم را جمع و جور کنم می توانم او را شکست دهم. البته شاید در یونیورسیاد او را شکست می دادم کار در مسابقات جهانی برایم سخت می شد. آن باخت به نفع من شد.
در مسابقات جهانی بوداپست نیز رضا کایالپ خیلی خوب کار کرد و سه دقیقه اول کاملا کشتی من را خنثی کرد. بعد از زمان استراحت متوجه شدم ۳۰-۴۰ درصد افت کرده و شرایطش مثل اول نیست، چون که از لحاظ آمادگی بدنی از من خیلی پایین تر بود. البته کشتی من را خوانده بود که من تغییر تاکتیک دادم و از دور بهش حمله کردم که سه، چهار پوئن داد و شکست خورد.
*رضا کایالپ نماد کشتی ترکیه است، نه؟
بله. در حال حاضر ترکیه فقط یک کایالپ را دارد. اتفاق دیگری هم که رخ داده بود در پنج سال اخیر تمام کشتی گیران ایران را شکست داده بود و به نوعی گربه سیاه ایرانی ها بود. حتی بعضی مواقع کشتی گیران ایرانی را تحقیر می کرد و از شکست آنها لذت می برد. نمونه اش در جام جهانی تهران که وقتی کشتی گیر ایران جلوی او خوابید و مسابقه نداد، مثل پتکی بود که به سرم خورد. احساس حقارت کردم که در سنگین وزن یک پهلوانمان در خاک خودمان بخواهد جلوی یک حریف کشتی نگیرد. بنابراین برای مبارزه با کایالپ لحظه شماری می کردم تا غرور این کشتی گیر را بشکنم تا دیگر ایرانی ها را تحقیر نکند. خدا را شکر می کنم این اتفاق افتاد و توانستم شکستش بدهم.
*ترس یک ذره هم به وجود امیر علی اکبری راه ندارد.
من جایی بزرگ شدم که ترس معنا ندارد. طوری زحمت می کشم که اصلا نترسم. بچه های آذربایجان وقتی در اردوی ترکیه بودند می گفتند کایالپ شاید نصف تو هم تمرین نمی کند. وقتی کسی نصف من تمرین نمی کند نباید این اجازه را بدهم که بیاید مقابل من پیروز شود. این تفکر باعث می شود ترس و استرس بریزد و بار روانی قشنگی می شود.
* دوست داری با لوپز کوبایی هم دست و پنجه نرم کنی؟
شکست دادن کشتی گیران بزرگ و اسمی آنقدر برایم لذتبخش است که به عشق آن می خوابم. یکی از آرزوهایم این است که لوپز کوبایی را شکست دهم. امسال نیز خیلی بر روی او کار کردم و اگر در مسابقات جهانی شرکت می کرد صددرصد کشتی خیلی قشنگی می شد. با این حال فرصتی به من داد بیشتر آماده شوم، چون امسال، اولین سالی است که من وارد ۱۲۰ کیلوگرم شده ام و هنوز چگالی عضلانی من تکمیل نشده است. اما سال آینده شرایطم بهتر خواهد شد و اگر لوپز کوبایی هم بیاید کشتی قشنگی می شود. دوست دارم آن لحظه برسد که کشتی جانانه ای با او بگیرم.
* پیغامی برای او نداری؟
پیغام می دهم که خیلی دوستش دارم. (باخنده) بیاید با جان و دل در خدمتش هستیم، نیاید هم به عنوان یک بزرگ کشتی واقعا دوستش دارم. لوپز هشت سال فینالیست بوده، دو طلای المپیک، چهار طلا و دو نقره جهان دارد. کشتی گیر بزرگی است اگر خداحافظی نکند و سال آینده باشد به عنوان یک رقیب دوست دارم با او کشتی بگیرم و امیدوارم این افتخار نصیبم شود و بتوانم شکستش دهم. اگر نیاید و خداحافظی کرده باشد به عنوان یک کشتی گیر سنگین وزن بزرگ واقعا دوستش دارم. خیلی ها دوست دارند من با لوپز کشتی بگیرم. همانطور که می خواستند با کایالپ کشتی بگیرم. خودم هم دوست دارم با او کشتی بگیرم. البته احتمال می دهم سال بعد بیاید. شاید به دلیل سن بالا امسال استراحت کرده و در مسابقات سال آینده شرکت کند.
* برگردیم به مربی سازنده ات. با این موضوع موافقی که ناصر نوربخش کشتی گیران زیادی را به تیم ملی تحویل داده است؟
- بله! ۱۰۰ درصد. فکر می کنم در ایران هیچ کس مثل ناصر نوربخش شاگردانش قهرمان آسیا و جهان باشند، نداریم.
* در حال حاضر علت کنار ماندن او از تیمهای ملی چیست؟ آیا به انتقادات بی پروایش ربطی ندارد؟
- علت کنار ماندن ناصر نوربخش رک بودن و بی مهابا حرف زدنش است. اگر از او در کارهای بدنسازی و برنامه ریزی تمرینی استفاده کنند خیلی می تواند کمک کند. در واقع اگر باشد فکر کنم یک دگرگونی خوبی در بدن های بچه ها اتفاق بیافتد. درست است برنامه های تمرینی اش سخت است و همه از دست او فراری هستیم (با خنده) ، اما واقعا خیلی خوب می تواند بچه ها را آماده کند.
* کدام مربیان باعث پیشرفت کشتی تو شدند و در کشتی تو تاثیر گذار بودند؟
- اولین نفر رضایی بود. من دست چپ و راستم را نیز پیش رضایی یاد گرفتم. در واقع کشتی را پیش او شروع کردم. وقتی به کشتی فرنگی رفتم بهروز حضرتی خیلی به من کمک کرد. به ویژه زمانی که ۹۶ کیلوگرم بودم، چون خیلی از قابلیت های بدنم را از دست داده بودم. چند تا اردو اجازه گرفتم و پیش او ایرادهای خاک کردن را برطرف کردم، چون آن زمان خاک کردن جزو فن های اصلی کشتی محسوب می شد که این موضوع باعث شد در جام یادگار امام (ره) قهرمان شوم. بنابراین بعد از ناصر نوربخش، بهروز حضرتی در پیشرفت کشتی ام خیلی خیلی به من کمک کرد. البته این دو نفر (نوربخش و حضرتی) ۱۶-۱۵ سال با هم کار می کنند که هر کدام یک قابلیت هایی دارند و بی ادعا هم کار می کنند به طوری که الان اگر اسم آقا بهروز را هم نیاورم شاید ناراحت نشود، چون عشق به کشتی دارد و خالصانه کار می کند.
*صحبت پایانی؟
امیر علی اکبری از کشور آذربایجان برگشت تا برای وطنش کشتی بگیرد. در واقع او به عشق مردم کشتی می گیرد نه برای پول. علی اکبری از سال ۲۰۱۰ طلب دارد اما اگر در سال های ۲۰۱۳ و ۲۰۱۴ و ۲۰۱۶ هم به او پول و جوایزش را هم ندهند باز هم با تمام وجود برای کشورش می جنگد. تمام افتخار علی اکبری این است که بتواند کاری کند تا مردم خوشحال شوند.
