سلامت>  عمومی- فتانه انفرادی: جیب مردم به ویژه قشر آسیب پذیر جامعه خالی است به حدی که مردم حتی توان پرداخت هزینه های ضروری برای درمان را ندارند.

این حقیقتی است تلخ و انکارناپذیر که به نظر می رسد در تصمیم گیری های کلان کشور به طورجدی مورد ملاحظه قرار نمی گیرد.
گواه این ادعا، گمانه زنی هایی است که هر سال برای تعیین میزان تعرفه های پزشکی و درمانی انجام می شود اما در نهایت با افزایش میزان تعرفه های درمانی و پزشکی، این مردم هستند که متضرر می شوند.

تجربه سال های قبل نشان داده است که در نظام سلامت کشور همواره همه راه حل ها و سازو کارها نه به نفع مردم که به زیان مردم تمام می شود و این درحالی است که مردم در وضعیت فعلی هم بیش از توان مالی خود برای هزینه های تشخیصی و درمانی از جیب شان می پردازند و دیگر تحمل بیش از این را ندارند. صرف اصلاح تعرفه های پزشکی هم دردی را دوا نمی کند.

زیرا سؤال اینجاست: آیا در سال های اخیر که میزان تعرفه های پزشکی و درمانی هر سال افزایش یافت، پدیده زیرمیزی از بین رفت؟ آیا دیگر هیچ پزشکی تخلف نکرد؟ آیا همه پزشکان وقت کافی برای تشخیص و معاینه بیماری بیمار خود اختصاص دادند و براساس استانداردهای تعیین شده بیمار را معاینه کردند؟ آیا بیمارستان ها به طور شایسته و بایسته به امر خدمات رسانی به مردم پرداختند؟ آیا به نسبت افزایش میزان تعرفه های درمانی، سیستم معیوب بیمه کشور، تقویت شد و به داد مردم رسید؟

آیا از بار ۷۰درصدی هزینه های سنگین درمانی بردوش مردم کاسته شد؟ آیا سیستم بیمه ای کشور، هزینه های اضافی بر دوش مردم را پوشش داد؟ آیا راضی و خشنود کردن جامعه پزشکان کشور باید به بهای نارضایتی مردم تمام شود؟ آیا اگر میزان تعرفه های درمانی غیرواقعی است باید برای واقعی کردن آن، جیب خالی مردم را نشانه گرفت؟

چرا اگر به گفته کارشناسان نظام سلامت کشور، میزان تعرفه های درمانی واقعی نیست، یک بار برای همیشه، راهکار اصولی و مناسبی برای این موضوع تکراری و همیشگی اندیشیده نمی شود که نه سیخ بسوزد و نه کباب؟ چرا اقدام اصولی و در خوری انجام نمی شود که در آن نفع همه ذی نفع ها درنظر گرفته شود؟

با افزایش میزان تعرفه های درمانی و پزشکی، بیماران بیمارتر می شوند و مردم سالم نیز بیمار، چراکه به واقع در وضعیت فعلی آنقدر هزینه های درمانی زیاد است که نه آنکه بیمار است می تواند به درمان اصولی بپردازد و نه آنکه به ظاهر سالم است می تواند سلامت خود را با انجام معاینات دوره ای و بموقع تضمین کند. باید برنامه ریزان، سیاستگذاران و متولیان امر سلامت کشور، به جای خرج کردن از جیب مردم، با همفکری و همگرایی، همدلانه تلاش کنند تا سهم سلامت از تولید ناخالص ملی افزایش یابد.

نظام درمانی در اغلب کشورهای پیشرفته بر سیستم های حمایتی بناشده است. در چنین سیستم هایی کل هزینه های درمانی و بهداشتی مردم توسط دولت پرداخت می شود و در عوض مردم مالیات و حق بیمه می پردازند و اطمینان دارند که درصورت مواجهه با مشکلی درمانی، نظام بهداشت و درمان کشورشان از صفر تا صد هزینه ها را تأمین و پرداخت می کند و بیمار به جز درد بیماری، درد دیگری ندارد.

در کانال تلگرام لرستان خبر عضو شوید

نظرات