ما از ۱+۵ چه می خواهیم؟

به گزارش افکارنیوز، مذاکرات ایران و شش کشور موسوم به ۱+۵، به مرور در حال وارد شدن به مراحل بسیار جدی است. پس از ارائه پیشنهاد ایران به شش کشور، به زودی دوری از مذاکرات کارشناسی آغاز می شود که اگرچه در سطح سران نیست اما بستر مذاکرات عالی دیپلمات های عالی رتبه را فراهم می آورد. در این مذاکرات است که «خطوط راهنما» تعیین شده و روشن می شود دو طرف در چه حوزه هایی قابلیت توافق دارند و در چه حوزه هایی اختلافات همچنان جدی است.

اگرچه ۱+۵ و بلکه تمام جهان با خواسته های ملت ایران آشنا هستند، بد نیست که در آستانه مذاکرات تعیین کننده کارشناسی بار دیگر مواضع و خواسته های ملی ایرانیان در مساله هسته ای بازتکرار شده و مورد تصریح قرار گیرند. خواسته هایی که مطرح می شوند، اولا کف خواسته ها و حداقل هایی است که ایرانیان از طرف غربی انتظار دارند و ثانیا پذیرش آنهاست که می تواند راه را برای یافتن و تعقیب منافع مشترک باز کند.

*حقوق اساسی هسته ای ایران

برخی از حقوق اساسی که ایرانیان انتظار دارند طرف غربی آنها را به رسمیت بشناسد، بدین شرح است:

۱- ایران انتظار دارد که در عرصه نهادهای بین المللی، به این کشور درست به همان چشمی نگاه شود که به دیگر کشورها هم نگریسته می شود. معنا ندارد که با ملت ایران با قواعدی غیر از قواعد عادی بین المللی برخورد شود. اگر مبنای ان پی تی نوعی نهادگرایی است، با ایران نیز باید نهادگرایانه برخورد کرد، نه قدرت مدارانه.

۲- ایرانیان حق دارند که اظهارات هسته ای آنها مورد اعتماد تلقی شود. ملتی که ۲۰۰ سال است به هیچ کشوری در جهان یورش نبرده، به استناد چه چیزی فریبکار دانسته می شود؟

۳- تمام حقوق ایران در چارچوب ان پی تی باید مورد شناسایی قرار گیرند از جمله حق غیر قابل تردید غنی سازی اورانیوم برای مصارف صلح آمیز در خاک ایران. صرف عبارات و جملات مبهم نظیر «حق استفاده ایران از انرژی صلح آمیز هسته ای» کافی نیست بلکه باید تصریح شود که تمام حقوق ایران در چارچوب ان پی تی بی کم و کاست مورد پذیرش قرار خواهد گرفت.

از این رو حق اساسی هسته ای ملت ایران آن است که بی کم و کاست عضو ان پی تی باشد، با تمام حقوق اعضای آن و با تمام تکالیف اعضای آن.

* توسعه هسته ای

علاوه بر حقوق اساسی، ایران نیازمند توسعه هسته ای است. انرژی های فسیلی روزی به پایان می رسند و ایران باید برای نیازهای روزمره خود از انرژی هسته ای در سطح گسترده استفاده کند. در آینده ای نه چندان دور، ایران باید بخش قابل توجهی از برق خود را در نیروگاه های هسته ای تولید کند. از این رو:

۱- ایران باید حق توسعه تعداد نیروگاه های هسته ای را داشته باشد و باید بتواند در هر نقطه از قلمرو سرزمینی خود که بخواهد این نیروگاه ها را احداث کند.

۲- برای تامین سوخت این نیروگاه ها، ایران باید حق توسعه افقی تعداد سایت های غنی سازی و افزایش تعداد سانتریفیوژها را داشته باشد. نباید هرگاه که ایران خواست یک سایت غنی سازی جدید احداث کند هزاران مانع بر سر راهش فراهم آید.

۳- ایران حق دارد که وارد کننده سوخت هسته ای نباشد و حتی در آینده به صادرکننده سوخت هسته ای برای مصارف صلح آمیز بدل شود.

۴- ایران حق دارد در هر نقطه ای از سرزمین خود که خواست سایت غنی سازی احداث کند، چه در میانه یک دشت وسیع و چه زیر گرانیت های سرسخت کوه های سر به فلک کشیده اش.

۵- ایران حق دارد برای تمام مصارف صلح آمیز غنی سازی کند نه تنها برای تولید برق. بیماران ایرانی حق دارند با کمک انرژی هسته ای درمان شوند و صنعت و کشاورزی ایران حق دارد از انرژی هسته ای برخوردار باشد.

* نگرانی های امنیتی

در شرایطی که جمهوری اسلامی ایران خود را به ان پی تی پایبند دانسته و بر اساس باورهای دینی – هویتی خود، سلاح هسته ای و دیگر سلاح های کشتار جمعی را ممنوع می داند، وجود دست کم ۲۰۰ کلاهک هسته ای در فلسطین اشغالی و در دستان سیاست مداران غیرقابل اعتماد رژیم صهیونیستی قطعا محل نگرانی ایران و سایر ملل خاورمیانه است.

ایران و سایر کشورهای خاورمیانه خواستار خاورمیانه عاری از سلاح های کشتار جمعی هستند و اسرائیل برای آنها یک نگرانی بزرگ امنیتی است. بنابراین کشورهای غربی عضو ۱+۵ که مدام از نگرانی های خود در خصوص برنامه هسته ای ایران سخن می گویند، باید این نگرانی ایرانیان را محترم شمرده و تلاش خود را در مسیر پیوستن اسرائیل به ان پی تی و خلع سلاح هسته ای این رژیم به عمل آورند.

این یک مورد تنها نگرانی ایران نیست، خاورمیانه اسلامی نگران سلاح های هسته ای رژیم صهیونیستی است.

بدیهی است که اگر حقوق و خواسته های ایران مورد توجه واقع نشوند، طرف غربی هم نمی تواند انتظار داشته باشد که منافعش در خصوص برنامه هسته ای ایران تامین شود. ایران اعلام کرده که برای یک بازی برد – برد آماده است و برای تحقق آن، باید حقوقش مورد توجه قرار گیرند.