سبک زندگی فاخر در میان کپر نشینان
گزارش پیش رو، " گزارش گونه ای" از اردوی جهادی محبین الائمه است. گروه جهادی محبین الائمه، نوروز ۹۲ با هدف ساخت ۲ مسجد در منطقه صولان از توابع قلعه گنج کرمان برگزار شد. با درود و سلام بر حاج عبدالله والی آن پیر صاحب نفس که از بنیان گذاران فعالیت های جهادی در منطقه محروم بشاگرد بود و امروز گروه های جهادی بر نامش ادب می کنند.
روزهای پایانی سال که می شود دلها غنج می رود برای" هجرت" . هجرت به دیار" وارثان زمین" . میقات" فراموش شدگان" و وعده گاه" عدالتخواهان" .
جایی برای نفس کشیدن با" ولی نعمتان" . هم نفسی با" ولی نعمت" همسازی بندگی است. اولین گام بندگی تماشای نعمت است. وه چه زیبا است شکر گذاری از صاحبان اصلی انقلاب.
ولی نعمت نه تنها به ذوق عارفانه بلکه به فهم فقیهانه آن پیر مرشد، تعبیری تاریخی از جنگ فقر و غنا بود که از عقل قلبش، " خورشیدرایان" می تابید و" چشمه ساران" می جوشید. قلبی که با دقت انبیائی و توجه اوصیایی، زیباترین ها و بهترین ها در آن پهلو به پهلو جای گرفته بود.
شیرینی ثانیه های انتظار
روزهای پایانی سال، نسیمی خنک بر دلهای جهادی می وزد و شوق خنکای این نسیم است که همه را آماده هجرت می سازد. هجرت به سرزمینی که محروم می خوانندش.
هجرت به سرزمین ندارها و آنانکه که روزی به نامشان انقلاب زده شد. زاغه نشینان… کوخ نشینان… پابرهنگان… و مستضعفین. آنانکه به خونشان نهضت به پا شد و مشت های گره کرده شان درفش انقلابیون و حنجره مردانه شان خرج طنین شعارهای اسلامی و به اسمشان بیرق انقلاب برافراخته و کنیه شان وارث سرزمین موعود نامیده شد.
انتظار این هجرت نیز طربناک است و لذت بخش. ثانیه های روزهای هجرت طراوتی معنوی دارد.
سوسوی رویایی ستاره های کویر و صداقت بی وصف چشمان کودکان بادیه نشین و معصومیت و اخلاص کهن سالان چادر نشین و زندگی شاهانه و عزت مدار کپرنشینان صحرا گرد و هوهوی غیرتی و شورانگیز بادهای صحرایی که به موسیقی ابهت می وزد، دل از منتظران هجرت می برد.
آماده هجرت
کوله سفر که می بندی قلبت می تپد و دلت آشوب و افکارات در خلجان و روحت صاعقه زده که امسال با چه توشه ای بازمی گردم و بارم چه می کنند و صله از کدامین بزرگ خواهم گرفت. یقین است. این اعتقاد جهادیون است که تنها کافی است قیام هجرت کنی. این هجرت نیتش نیز انسان ساز است. هنوز کوله معصیت زمین نگذاشته ای که عنایات حضرت ولی عصر عج الله فرجه جانت را صیقل می بخشد و روحت را می نوازد.
فقط آه یتیم نیست که چون خشم موسایی دودمان به باد می دهد و خانمان برانداز است. شوق و" شکر خنده های" کودکان پابرهنه بیابان گرد نیز کار دم مسیحائی می کند. زیرکی خالصانه جهادگر است که در یک دست کاسه گدائی و دست دیگر به دستان یتیمان امیرالمومنین روحی فداه و عزیزان فاطمه زهرا سلام الله علیها در کوچه و پس کوچه های دلگان و نهبندان و زابل و رمشک و جلگه داده است.
جهادگران، این سرزمین را با ولی نعمتانشان نشان کرده اند تا" روز مبادا" شهادت دهند که اینان قدردان بودند و شکرگزار.
پاشنه که بالا می کشند و کوله سفر که بدوش می کشند هنوز دلواپس هستند و و دل دل می کنند. یعنی امسال هم سر این سفره خواهند نشست؟ امسال نیز طلبیده شده اند؟ و روزی که پا بر این سرزمین تعالی بخش و انسان ساز می گذارند چشمشان گرم می شود و قطره قطره اشکشان چون نگین شبنمی بر مژگانشان می شکند و تمام وجودشان آکنده از عطر شکُر می شود. " امسال هم مرا دیدند" … " امسال هم خریدند" …
بنده ام بنده ولی بی خردم – خواجه با بی خردی می خردم/ خواجه خود دید و پسندید و خرید- بود آگه زهمه نیک وبدم
اردوی جهادی با رمز یا زینب
لحظه شماری برای هجرت تمام می شود و ساعت شنی جهادی شمارش معکوس می دهد.
راز اردوی جهادی امسال در رمز جهادش است. " یازینب مدد" . راز این سفر را باید در پیام کربلائی علیا مخدره، حضرت خاتون، بی بی دوعالم، نفس الحسین و شاهدخت امیرالمومنین، وصی الزهرا و منادی صحرای کربلا دید.
باید آمد و دید. همه این هجرت برای دیدن زیبائی ها است. باید زینبی ببینی تا محرم شوی و پیام بر این زیبائی ها.
حلقه جهادگران و راز بندگی دسته جمعی
جلسه افتتاحیه اردو برگزار می شود. همه هم عهد می شوند. " نوکری دسته جمعی امام زمان" عهد تاریخی جهادگران است. هم پیمان می شوند که دل به زلف برج عاج نشینان بادیه نشین، گره بزنند و خود را از محرومیت شیطانی جدا سازند و در این راه دست به دست هم دهند تا در این بندگی رشد کنند و کمال یابند و تعالی بخشند.
سّرِ این عهد تاریخی در پارکابی و هم نفسی و هم پیاله ای است. گرمی این نفس ها وقتی بالا می رود لبیک حسینی سر می دهد. شعارزینبی و سرود این جهش ها وقتی به آسمان می رسد طنین نهضت حسینی به خود می گیرد.
بندگی دسته جمعی، مفهوم واقعی انتظار است. ظهور، با صوفی گری و ژنده پوشی عارفانه محقق نمی شود. نیاز به حلقه های بندگی، برای تمرین رزم و همرکابی با ولی عصر ارواحنا الفداه است.
مسجد سازی فقط کار عمرانی نیست
بیل زدن جهادی فقط برپائی بیت الله نیست. عمرانی خواندن و خِشت بر خشت نهادنِ جهادگران و کارگرانِ دلداده جهادی، کم انصافی است و به مذبح بردن حقایق. بیل زدن و ملات درست کردن و گچ ساختن و خاک بارکردن و چه و چه پیام هائی دارد معنوی. اول اینکه تربیت شدگان مکتب روح الله خواست ولی شان را سرمه چشم می کنند و اجازه نمی دهند واژه مستضعفین لابه لای شاخص های رشد و توسعه گم شود و خاک بخورد.
ساخت مسجد و حضور کارگران جهادی پیامش این است که نخواهند گذشت خطه ای از این سرزمین دیار فراموشی شود. آنهم دیاری که به حکم انوار انسانی آن سرزمین آشنایان به معرفت الله است.
سبک زندگی شاهانه در محرومیت
سبک زندگی کپر نشینی که در حضیض نداری و فقر، شبها گرسنه سر بر بالین می گذارند و بهترین غذایشان نان و خرما است و آب خاک آلود می نوشند و گوشت را تنها یک یا دو بار در سال و آنهم از نذری گوسفند قربانی شده خودشان در روز عاشورا مصرف می کنند، آموزنده است.
مادر رنجور کودکان یتیم از آرزویش می گوید که نه آب و برق است و نه کاشانه و دام و طیور و نه شغل و نه حتا درمان فرزند عقب افتاده اش. همه هم و غمش در این آخر عمری سفر به مشهد الرضا است. به پابوسی حضرت برسد و دست به ضریحش گره بزند و چشم بر پنجره فولاد بدوزد و به تعبیر خودش، شفای کودکش را نیز از شمس الشموس و صاحب النفوس بگیرد.
کمک کردن و مدد رساندن به این خانواده ها" مرد" می خواهد نه" رجل" . این مادر محروم است؟ از چه محروم مانده؟ اصلن محروم کیست؟ جهادیان حلقه بر این در زدند و دو زانو ادب زده اند تا حکمت بگیرند و از فیض الهی در میان این کپرنشینان سیراب شوند. آمدند بگویند آقایمان عیّار می خواهد و قلندر. جوانمرد می خواهد و اهل فتوّت.
جهادی با پای خود آمده است و چشمش به دستان این پیرزن و امسال اوست. کافی است دست به آسمان بکشد و از سویدای دل برای این بچه ها، طلب روزی کند. لرزش صدایش افلاک بهم می ریزد و گرما و سوزنفس هایش اعجاز و کاسه ها و کیسه ها پر می کندو این همه قطعی و حتمی است که" دعای گوشه نشینان بلا بگرداند. "
در جستجوی" ولی" میان" ولی نعمتان"
و اما این کارگری و خاک خوردن و عملگی مخلصانه پیام دیگری نیز دارد که آنهم فراتر از فهم مادیون ظاهرگرا است.
می گویند: " جهادگریم. به جهاد آمده ایم و" چراغی به دست" و" ذکر گویان" صحرا به صحرا و روستا به روستا و کپر به کپر، " پرسان پرسان" سراغ از نام و نشان مولائی را می گیریم که گویند ردپایش را از دیار محبین امیرالمومنین باید جست. " و چه انتظار تماشائی است سراغ" ولی امر" از" ولی نعمت" گرفتن. این سبک انتظار خاص نوکری دسته جمعی جهادیان است. بیت الله می سازند تا پایگاه منتظران شود. سربازان امام عصر و غلامان سیدالشهدا و کنیزان زینب کبرا از این بیت الله و از میان یتیمان همین دیار برگزیده می شوند. انشااالله
پیام بر فرهنگ
در میان اهل جهاد گروهی نیز" پیام بر" فرهنگ شدند. بده و بستان معنوی است. حکمت اخلاقی از اهالی می گیرند و و درس از رساله می دهند. از شهر آمدند تا زکات علمشان را دهند و در ازای آن پند از اخلاص بگیرند و اندرز از زندگی خاکیان.
با کودکان معصوم پابرهنه همبازی می شوند و تا سالیان سال خاطره" سفیران سید علی" بر جان و دل این" پنجه های آفتاب" حک می شود.
به همین دلیل است که پیرزن آن سوی کوه های دور دست که از سال گذشته با جهادگران آشنا شده بود، بی اطلاع از حضور مجدد جهادیان، برایشان حصیری بافته و در انتظار می نشیند تا اگر امسال هم گذرشان به کپر او افتاد و دیداری مهیا شد، دارائی دل بافته اش را فرش زیرپای آنها سازد. و همین نیز شد. دارندگی این پیرزن و برازندگی روحی اش اسباب شرمندگی معنوی جهادیان شد.
کیسه بدوشی به سبک مولا
در حلقه پاکان، گروهی نیز اهل کیسه بدوشی اند. کوچه گردی و کیسه بدوشی را از شاهنشاه، حصن حصین، یعسوب دین، قطب عالم امکان، شرف الدین، فاروق العظم، مولانا ابوتراب، حضرت امیرالمونین آموختند.
دیدار با محرومترین ها در خطه محروم رمشک و قلعه گنج مستلزم ساعت ها پیاده روی در فراز و فرود کوهای سنگی است. عده ای از جهادگران سرگردان و حیران، کوه پیمائی می کنند تا مختصر آذوقه ای که اهل خیرات نیت کرده اند را به دست این مردم برسانند و چه زیبا است برق چشم کودکان چادرنشین که گرمی محبت می چشند و صدالبته که چشم شان از این هدایا سیر است و دلشان قانع به نان وشیرشان.
کیسه های آذوقه که به روستا رسید، جهادگری که اهل علم دین بود تعدادی از اهالی را دور خود جمع کرد و در فرصت مختصر مشغول آموزش نماز و وضو شد. لختی نگذشت که مردم روستا بی توجه به آذوقه ها با ولع وصف ناپذیری دور جهادگر حلقه زدند تا نماز صحیح یاد بگیرند. محرومان نان و صاحبان جان. مناعت طبع. و این است سبک زندگی دینی.
جهادگران نیز با چشمان خیس، کیسه رزق خود را از میان مردم به دوش کشیدند تا با خود به شهر و دیارشان ببرند. جهش معنوی و خروش شورآور این جوانان بر پهنه فراموش شدگان، سبک زندگی جهادی است. اگر روزگاری انگیزه جهاد صرفن خدمت رسانی و محرومیت زدائی بود امروز عده ای به نام امام زمان حلقه می زنند تا از خود محرومیت زدائی کنند.
دینداری صوفیانه یا دینداری اجتماعی
سبک زندگی جهادی عبادات و معنویات را از پوسته فردی خود خارج کرده و اجتماعی می سازد. زیباترین معنویت فردی باید خود را در قالب محبت های اجتماعی نشان دهد.
صداقت و راز داری و شب زنده داری و بزرگ داری و سلیم النفسی و اهل خاک بودن و چه و چه وقتی حکم زندگی جهادی می گیرد که اصل و نسبش ممهور به رفتار اجتماعی شود. همه باید در خدمت اجتماع بیاید.
خودسازی تنها وتنها از دالان محبت به اجتماع و خدمت رسانی به مردم ممکن است. در غیر اینصورت گوشه نشینی و دامن ورچیدن و سر به زانو گرفتن های رخوت مآبانه وصوفیانه، تنها دست آورد این دین فردی خواهد بود.
در چنین زندگی است که خدمت رسانی به انفاق و صدقه، خلاصه نمی شود. در چنین زندگی با وجود همسایه ای که گرسنه سر بر بالین می گذارد، هیچ چشمی سنگین نمی شود و خواب به چشمان نمی رسد.
زعیم و پیرغلامی چون حاج عبدالله
این سبک زندگی زعیمی چون حاج عبدالله والی دارد. زندگی این پیر معرکه و پهلوان اخلاق است که سبک زندگی جهادی را تصویر می کند. خطبه گود وقتی خوانده می شود که عرق ورزشکار علی گویان کف آن بریزد. جهاد نیز وقتی نام جهادی به خود می گیرد که به امسال حاج عبدالله مزین شود.
محبت دامن گیر حاج عبدالله چنان کرده بود که در ممات و حیاتش بشاگرد را به نام او می شناختند و می شناسند. بشاگردِ بی نام و نشان حاجی والی کجاست؟ شخصیت" کوه آسا و صخره مانند" حاج عبدالله است که" دیوارهای درد" کپرهای بشاگرد را به هم می ریزد و جای آنرا عشق به انقلاب و خمینی مزین می سازد.
زندگی" علی پسند" و" آتش گل انداخته" از ولایت پذیری اش است که گوش جان به فرمان امامش می سپارد و با هجرت از شهر خود به دیار فراموش شدگان، والی قلب های بشاگرد می شود. امروز والی قلب های بشاگرد پیام بر و احیاگر زندگی جهادی و زندگی" علی روش" است.
بشاگرد با سربند خمینی شهر
سالها گذشت و حاج عبدالله همه داشته هایش را خرج محبین امیرالمومنین نمود و بشاگرد را به سربند" خمینی شهر" شهره آفاق کرد. به این سان بیراه نمی گفت آن بشاگردی ساده دل که حاجی را همه عالم شناسند. هرکه اهل فرش نماند و عرشی شد این کهنه سوار و پیرغلام را می شناسد.
حاج عبدالله رفت و از خود در بشاگرد تنها نام خمینی بجا گذاشت. نامی که" خورشیدعذار" و" خورشیدطلعت" و" خورشیدرخسار" بر بشاگرد می تابد.
همه عمر این" اهل خاک" و" اهل درد" در خدمت به بشاگرد گذشت. اما بذله روحانی و تذکره جانسوزش وقتی است که ابروان در هم می کشد و لب می گزد و رخ پراندوه می کند و چندین بار با دست بر پای می کوبد و می گوید: " سالها گذشت اما هیچ برای مردم بشاگرد نکردم" . سّر قلندری را باید از او آموخت.
احساس غبن این" پاک بازِ پاک باخته" که به طاق ابروی خمینی کبیر، سنگ بر سنگ گذاشت و همه عمر و سرمایه اش را خرج بشاگردیان نمود، بند از دل جهادیان پاره می کند.
وامروز جهادیان به حکم ادب و تعزیت بر نام متبرک این" پیر صاحب زنگ و صاحب ضرب" بوسه می زنند و از راه دل برش اقتدا می کنند.
پایان راه و اشک حسرت
جهادی امسال با" رمز زینبی" آغاز شد و با" راز زهرائی" به خط آخر رسید. سختی هایش عبرت شد و لذت هایش ماندگار.
هیات هایش بماند برای شب اول قبر و گریه هایش فخر روز جزا و سینه زدن هایش بهانه شفاعت زهرای مرضیه. انشاالله
گرد و غبار بیل زدن ها و ملات ساختن ها و خاکی و گلی شدن های جامگان، در روزی که زبان در کف اختیار نیست شهادت خواهند داد. انشالله
بدن درد ها و صورت های آفتاب خورده و سوخته به مدد زینب کبرا کم نمی گذارد. لباس های گلی و سیمانی و گچی به امر سیدالشهدا فراموش نخواهند کرد و دستان تاول زده و کمر درد ها و گرفتگی های عضلانی به دم امیرالمومنین آبروداری خواهند نمود. چه آنکه در این وادی اشیا نیز اهل فتوت اند و جوانمردی.
اینجا گناه بخشند، کوهی به کاه بخشند-بیچاره من که با خود ناورده پر کاهی
ته جرعه واپسین لحظات
ثانیه های اختتامیه اردو لحظات دلگیری است. سفره را جمع می کنند. بزم معنوی رو به پایان است. وداع، جام آخر است. ته مانده این جرعه نوش، همین وداع است. خیمه گه بی رونق می شود. پرچم ها را پایین می کشند. لباس های خاکی جهادی را به داخل ساک ها می گذارند. خاک کفش ها را باید گرفت. عکس ها را از دیوارها می چینند. عکس شهدا، حاج عبدالله و… البته معنویت این خیمه از زر و زیور نیست به نفس جانانه بچه ها است.
سنگینی وداع سخت و نفس های تنگ
اما سخت است. باید گذاشت و گذشت. هرچند در این وادی، دلها می ماند. سحرگاه روز پس از اختتامیه حس غریب و تلخی بر دلها خواهد نشست. به یاد ساعت مناجات و لحظه بیدار باش.
بچه های آشپزخانه هم در این ساعت ها" دل دل" می کنند. چائی دادن به نوکران امام حسین خوش خدمتی است. عجب صفائی دارد بخار و قل قل آب جوش و هوهوی مستانه اش. ساقی شدن در این بزم دل انگیز فخری است که به اهلش دهند.
گفتند که کار را باید با نام خدا آغاز کرد. برکت است. سخن حقی است. اما کس ندیده کار را با روضه شروع کنند. با گریه بیامیزند. با سوز و گداز به پا خیزند. مسجد نیمه کاره ای که با اشک بر حسین خو بگیرد وقتی جان گرفت و به پا شد مامن هیئتی ها و حسینیان می شود.
به یاد قشنگ ترین ها…
خداحافظی از این روضه ها مثل وداع با محرم حزن انگیز است. اما خشت خشت این مسجد گواهی خواهد داد که بنای این بیت الله با اشک دیده و سوز ذکر ائمه ساخته شده است. این شهادت روح و دل بچه ها را چون نسیم سحرگاه بهاری خنک و شاداب می سازد اما باز هم امان از فراغ.
وداع با بیل زدن ها و آجر بالا انداختن ها و ملات ساختن ها و خاک ریختن ها پلاستر زدن ها و آهن ریختن ها و… چه خوش است اهل مرامی که تک خوری نمی کنند. بیل زدن به نام رفقائی که التماس دعا داشتند. فرغون بردن به نیت رفتگان و اهل خاک. آجر بالا انداختن به نیابت از پدر و مادر. ملات ساختن به ذکر زیر لب از شهدا. حال باید وداع کرد و رفت.
یاد" گعده های شبانه" و" حلقه های ذکر" به خیر. چه طربی داشت مدح امیرالمونین در یکی از مراسمات شبانگاهی اردو. وه چه غروری داشت رجز خانی و اشعار رزم مولا. چه عزت بخش. چه قوت قلبی می ساخت. ابهت این محفل حس پرواز می بخشید. روح را از چنگ حقارت ها آزاد می کرد. چشم دل باز می شد، مقابل ایوان طلای نجف دو زانو نشسته بودی و شور علی حق گرفته بودی.
هم عهدی و هم پیمانی جهادیان
آخرین لحظات اردو زمان هم عهدی است. جهادیان" نفس در نفس" و" دست بر دست هم" ، عهد عیّاری می خوانند.
جهادیان در آخرین لحظات اردو هم عهد می شوند که در آنروز سخت که مادر فرزندش نمیشاسد و آشنا بی اعتنا به خویشان است و تنها دوستان واقعی اند که برای هم می مانند، به حکم گریه ها و سینه زدن ها و خاک خوردن ها و بیل زدن های کنار یکدیگر از هم دستگیری کنند. انشالله وعده نهائی، حلقه این جمع در گعده بهشتی سیدالشهدا.
جایی برای نفس کشیدن با" ولی نعمتان" . هم نفسی با" ولی نعمت" همسازی بندگی است. اولین گام بندگی تماشای نعمت است. وه چه زیبا است شکر گذاری از صاحبان اصلی انقلاب.
ولی نعمت نه تنها به ذوق عارفانه بلکه به فهم فقیهانه آن پیر مرشد، تعبیری تاریخی از جنگ فقر و غنا بود که از عقل قلبش، " خورشیدرایان" می تابید و" چشمه ساران" می جوشید. قلبی که با دقت انبیائی و توجه اوصیایی، زیباترین ها و بهترین ها در آن پهلو به پهلو جای گرفته بود.
شیرینی ثانیه های انتظار
روزهای پایانی سال، نسیمی خنک بر دلهای جهادی می وزد و شوق خنکای این نسیم است که همه را آماده هجرت می سازد. هجرت به سرزمینی که محروم می خوانندش.
هجرت به سرزمین ندارها و آنانکه که روزی به نامشان انقلاب زده شد. زاغه نشینان… کوخ نشینان… پابرهنگان… و مستضعفین. آنانکه به خونشان نهضت به پا شد و مشت های گره کرده شان درفش انقلابیون و حنجره مردانه شان خرج طنین شعارهای اسلامی و به اسمشان بیرق انقلاب برافراخته و کنیه شان وارث سرزمین موعود نامیده شد.
انتظار این هجرت نیز طربناک است و لذت بخش. ثانیه های روزهای هجرت طراوتی معنوی دارد.
سوسوی رویایی ستاره های کویر و صداقت بی وصف چشمان کودکان بادیه نشین و معصومیت و اخلاص کهن سالان چادر نشین و زندگی شاهانه و عزت مدار کپرنشینان صحرا گرد و هوهوی غیرتی و شورانگیز بادهای صحرایی که به موسیقی ابهت می وزد، دل از منتظران هجرت می برد.
آماده هجرت
کوله سفر که می بندی قلبت می تپد و دلت آشوب و افکارات در خلجان و روحت صاعقه زده که امسال با چه توشه ای بازمی گردم و بارم چه می کنند و صله از کدامین بزرگ خواهم گرفت. یقین است. این اعتقاد جهادیون است که تنها کافی است قیام هجرت کنی. این هجرت نیتش نیز انسان ساز است. هنوز کوله معصیت زمین نگذاشته ای که عنایات حضرت ولی عصر عج الله فرجه جانت را صیقل می بخشد و روحت را می نوازد.
فقط آه یتیم نیست که چون خشم موسایی دودمان به باد می دهد و خانمان برانداز است. شوق و" شکر خنده های" کودکان پابرهنه بیابان گرد نیز کار دم مسیحائی می کند. زیرکی خالصانه جهادگر است که در یک دست کاسه گدائی و دست دیگر به دستان یتیمان امیرالمومنین روحی فداه و عزیزان فاطمه زهرا سلام الله علیها در کوچه و پس کوچه های دلگان و نهبندان و زابل و رمشک و جلگه داده است.
جهادگران، این سرزمین را با ولی نعمتانشان نشان کرده اند تا" روز مبادا" شهادت دهند که اینان قدردان بودند و شکرگزار.
پاشنه که بالا می کشند و کوله سفر که بدوش می کشند هنوز دلواپس هستند و و دل دل می کنند. یعنی امسال هم سر این سفره خواهند نشست؟ امسال نیز طلبیده شده اند؟ و روزی که پا بر این سرزمین تعالی بخش و انسان ساز می گذارند چشمشان گرم می شود و قطره قطره اشکشان چون نگین شبنمی بر مژگانشان می شکند و تمام وجودشان آکنده از عطر شکُر می شود. " امسال هم مرا دیدند" … " امسال هم خریدند" …
بنده ام بنده ولی بی خردم – خواجه با بی خردی می خردم/ خواجه خود دید و پسندید و خرید- بود آگه زهمه نیک وبدم
اردوی جهادی با رمز یا زینب
لحظه شماری برای هجرت تمام می شود و ساعت شنی جهادی شمارش معکوس می دهد.
راز اردوی جهادی امسال در رمز جهادش است. " یازینب مدد" . راز این سفر را باید در پیام کربلائی علیا مخدره، حضرت خاتون، بی بی دوعالم، نفس الحسین و شاهدخت امیرالمومنین، وصی الزهرا و منادی صحرای کربلا دید.
باید آمد و دید. همه این هجرت برای دیدن زیبائی ها است. باید زینبی ببینی تا محرم شوی و پیام بر این زیبائی ها.
حلقه جهادگران و راز بندگی دسته جمعی
جلسه افتتاحیه اردو برگزار می شود. همه هم عهد می شوند. " نوکری دسته جمعی امام زمان" عهد تاریخی جهادگران است. هم پیمان می شوند که دل به زلف برج عاج نشینان بادیه نشین، گره بزنند و خود را از محرومیت شیطانی جدا سازند و در این راه دست به دست هم دهند تا در این بندگی رشد کنند و کمال یابند و تعالی بخشند.
سّرِ این عهد تاریخی در پارکابی و هم نفسی و هم پیاله ای است. گرمی این نفس ها وقتی بالا می رود لبیک حسینی سر می دهد. شعارزینبی و سرود این جهش ها وقتی به آسمان می رسد طنین نهضت حسینی به خود می گیرد.
بندگی دسته جمعی، مفهوم واقعی انتظار است. ظهور، با صوفی گری و ژنده پوشی عارفانه محقق نمی شود. نیاز به حلقه های بندگی، برای تمرین رزم و همرکابی با ولی عصر ارواحنا الفداه است.
مسجد سازی فقط کار عمرانی نیست
بیل زدن جهادی فقط برپائی بیت الله نیست. عمرانی خواندن و خِشت بر خشت نهادنِ جهادگران و کارگرانِ دلداده جهادی، کم انصافی است و به مذبح بردن حقایق. بیل زدن و ملات درست کردن و گچ ساختن و خاک بارکردن و چه و چه پیام هائی دارد معنوی. اول اینکه تربیت شدگان مکتب روح الله خواست ولی شان را سرمه چشم می کنند و اجازه نمی دهند واژه مستضعفین لابه لای شاخص های رشد و توسعه گم شود و خاک بخورد.
ساخت مسجد و حضور کارگران جهادی پیامش این است که نخواهند گذشت خطه ای از این سرزمین دیار فراموشی شود. آنهم دیاری که به حکم انوار انسانی آن سرزمین آشنایان به معرفت الله است.
سبک زندگی شاهانه در محرومیت
سبک زندگی کپر نشینی که در حضیض نداری و فقر، شبها گرسنه سر بر بالین می گذارند و بهترین غذایشان نان و خرما است و آب خاک آلود می نوشند و گوشت را تنها یک یا دو بار در سال و آنهم از نذری گوسفند قربانی شده خودشان در روز عاشورا مصرف می کنند، آموزنده است.
مادر رنجور کودکان یتیم از آرزویش می گوید که نه آب و برق است و نه کاشانه و دام و طیور و نه شغل و نه حتا درمان فرزند عقب افتاده اش. همه هم و غمش در این آخر عمری سفر به مشهد الرضا است. به پابوسی حضرت برسد و دست به ضریحش گره بزند و چشم بر پنجره فولاد بدوزد و به تعبیر خودش، شفای کودکش را نیز از شمس الشموس و صاحب النفوس بگیرد.
کمک کردن و مدد رساندن به این خانواده ها" مرد" می خواهد نه" رجل" . این مادر محروم است؟ از چه محروم مانده؟ اصلن محروم کیست؟ جهادیان حلقه بر این در زدند و دو زانو ادب زده اند تا حکمت بگیرند و از فیض الهی در میان این کپرنشینان سیراب شوند. آمدند بگویند آقایمان عیّار می خواهد و قلندر. جوانمرد می خواهد و اهل فتوّت.
جهادی با پای خود آمده است و چشمش به دستان این پیرزن و امسال اوست. کافی است دست به آسمان بکشد و از سویدای دل برای این بچه ها، طلب روزی کند. لرزش صدایش افلاک بهم می ریزد و گرما و سوزنفس هایش اعجاز و کاسه ها و کیسه ها پر می کندو این همه قطعی و حتمی است که" دعای گوشه نشینان بلا بگرداند. "
در جستجوی" ولی" میان" ولی نعمتان"
و اما این کارگری و خاک خوردن و عملگی مخلصانه پیام دیگری نیز دارد که آنهم فراتر از فهم مادیون ظاهرگرا است.
می گویند: " جهادگریم. به جهاد آمده ایم و" چراغی به دست" و" ذکر گویان" صحرا به صحرا و روستا به روستا و کپر به کپر، " پرسان پرسان" سراغ از نام و نشان مولائی را می گیریم که گویند ردپایش را از دیار محبین امیرالمومنین باید جست. " و چه انتظار تماشائی است سراغ" ولی امر" از" ولی نعمت" گرفتن. این سبک انتظار خاص نوکری دسته جمعی جهادیان است. بیت الله می سازند تا پایگاه منتظران شود. سربازان امام عصر و غلامان سیدالشهدا و کنیزان زینب کبرا از این بیت الله و از میان یتیمان همین دیار برگزیده می شوند. انشااالله
پیام بر فرهنگ
در میان اهل جهاد گروهی نیز" پیام بر" فرهنگ شدند. بده و بستان معنوی است. حکمت اخلاقی از اهالی می گیرند و و درس از رساله می دهند. از شهر آمدند تا زکات علمشان را دهند و در ازای آن پند از اخلاص بگیرند و اندرز از زندگی خاکیان.
با کودکان معصوم پابرهنه همبازی می شوند و تا سالیان سال خاطره" سفیران سید علی" بر جان و دل این" پنجه های آفتاب" حک می شود.
به همین دلیل است که پیرزن آن سوی کوه های دور دست که از سال گذشته با جهادگران آشنا شده بود، بی اطلاع از حضور مجدد جهادیان، برایشان حصیری بافته و در انتظار می نشیند تا اگر امسال هم گذرشان به کپر او افتاد و دیداری مهیا شد، دارائی دل بافته اش را فرش زیرپای آنها سازد. و همین نیز شد. دارندگی این پیرزن و برازندگی روحی اش اسباب شرمندگی معنوی جهادیان شد.
کیسه بدوشی به سبک مولا
در حلقه پاکان، گروهی نیز اهل کیسه بدوشی اند. کوچه گردی و کیسه بدوشی را از شاهنشاه، حصن حصین، یعسوب دین، قطب عالم امکان، شرف الدین، فاروق العظم، مولانا ابوتراب، حضرت امیرالمونین آموختند.
دیدار با محرومترین ها در خطه محروم رمشک و قلعه گنج مستلزم ساعت ها پیاده روی در فراز و فرود کوهای سنگی است. عده ای از جهادگران سرگردان و حیران، کوه پیمائی می کنند تا مختصر آذوقه ای که اهل خیرات نیت کرده اند را به دست این مردم برسانند و چه زیبا است برق چشم کودکان چادرنشین که گرمی محبت می چشند و صدالبته که چشم شان از این هدایا سیر است و دلشان قانع به نان وشیرشان.
کیسه های آذوقه که به روستا رسید، جهادگری که اهل علم دین بود تعدادی از اهالی را دور خود جمع کرد و در فرصت مختصر مشغول آموزش نماز و وضو شد. لختی نگذشت که مردم روستا بی توجه به آذوقه ها با ولع وصف ناپذیری دور جهادگر حلقه زدند تا نماز صحیح یاد بگیرند. محرومان نان و صاحبان جان. مناعت طبع. و این است سبک زندگی دینی.
جهادگران نیز با چشمان خیس، کیسه رزق خود را از میان مردم به دوش کشیدند تا با خود به شهر و دیارشان ببرند. جهش معنوی و خروش شورآور این جوانان بر پهنه فراموش شدگان، سبک زندگی جهادی است. اگر روزگاری انگیزه جهاد صرفن خدمت رسانی و محرومیت زدائی بود امروز عده ای به نام امام زمان حلقه می زنند تا از خود محرومیت زدائی کنند.
دینداری صوفیانه یا دینداری اجتماعی
سبک زندگی جهادی عبادات و معنویات را از پوسته فردی خود خارج کرده و اجتماعی می سازد. زیباترین معنویت فردی باید خود را در قالب محبت های اجتماعی نشان دهد.
صداقت و راز داری و شب زنده داری و بزرگ داری و سلیم النفسی و اهل خاک بودن و چه و چه وقتی حکم زندگی جهادی می گیرد که اصل و نسبش ممهور به رفتار اجتماعی شود. همه باید در خدمت اجتماع بیاید.
خودسازی تنها وتنها از دالان محبت به اجتماع و خدمت رسانی به مردم ممکن است. در غیر اینصورت گوشه نشینی و دامن ورچیدن و سر به زانو گرفتن های رخوت مآبانه وصوفیانه، تنها دست آورد این دین فردی خواهد بود.
در چنین زندگی است که خدمت رسانی به انفاق و صدقه، خلاصه نمی شود. در چنین زندگی با وجود همسایه ای که گرسنه سر بر بالین می گذارد، هیچ چشمی سنگین نمی شود و خواب به چشمان نمی رسد.
زعیم و پیرغلامی چون حاج عبدالله
این سبک زندگی زعیمی چون حاج عبدالله والی دارد. زندگی این پیر معرکه و پهلوان اخلاق است که سبک زندگی جهادی را تصویر می کند. خطبه گود وقتی خوانده می شود که عرق ورزشکار علی گویان کف آن بریزد. جهاد نیز وقتی نام جهادی به خود می گیرد که به امسال حاج عبدالله مزین شود.
محبت دامن گیر حاج عبدالله چنان کرده بود که در ممات و حیاتش بشاگرد را به نام او می شناختند و می شناسند. بشاگردِ بی نام و نشان حاجی والی کجاست؟ شخصیت" کوه آسا و صخره مانند" حاج عبدالله است که" دیوارهای درد" کپرهای بشاگرد را به هم می ریزد و جای آنرا عشق به انقلاب و خمینی مزین می سازد.
زندگی" علی پسند" و" آتش گل انداخته" از ولایت پذیری اش است که گوش جان به فرمان امامش می سپارد و با هجرت از شهر خود به دیار فراموش شدگان، والی قلب های بشاگرد می شود. امروز والی قلب های بشاگرد پیام بر و احیاگر زندگی جهادی و زندگی" علی روش" است.
بشاگرد با سربند خمینی شهر
سالها گذشت و حاج عبدالله همه داشته هایش را خرج محبین امیرالمومنین نمود و بشاگرد را به سربند" خمینی شهر" شهره آفاق کرد. به این سان بیراه نمی گفت آن بشاگردی ساده دل که حاجی را همه عالم شناسند. هرکه اهل فرش نماند و عرشی شد این کهنه سوار و پیرغلام را می شناسد.
حاج عبدالله رفت و از خود در بشاگرد تنها نام خمینی بجا گذاشت. نامی که" خورشیدعذار" و" خورشیدطلعت" و" خورشیدرخسار" بر بشاگرد می تابد.
همه عمر این" اهل خاک" و" اهل درد" در خدمت به بشاگرد گذشت. اما بذله روحانی و تذکره جانسوزش وقتی است که ابروان در هم می کشد و لب می گزد و رخ پراندوه می کند و چندین بار با دست بر پای می کوبد و می گوید: " سالها گذشت اما هیچ برای مردم بشاگرد نکردم" . سّر قلندری را باید از او آموخت.
احساس غبن این" پاک بازِ پاک باخته" که به طاق ابروی خمینی کبیر، سنگ بر سنگ گذاشت و همه عمر و سرمایه اش را خرج بشاگردیان نمود، بند از دل جهادیان پاره می کند.
وامروز جهادیان به حکم ادب و تعزیت بر نام متبرک این" پیر صاحب زنگ و صاحب ضرب" بوسه می زنند و از راه دل برش اقتدا می کنند.
پایان راه و اشک حسرت
جهادی امسال با" رمز زینبی" آغاز شد و با" راز زهرائی" به خط آخر رسید. سختی هایش عبرت شد و لذت هایش ماندگار.
هیات هایش بماند برای شب اول قبر و گریه هایش فخر روز جزا و سینه زدن هایش بهانه شفاعت زهرای مرضیه. انشاالله
گرد و غبار بیل زدن ها و ملات ساختن ها و خاکی و گلی شدن های جامگان، در روزی که زبان در کف اختیار نیست شهادت خواهند داد. انشالله
بدن درد ها و صورت های آفتاب خورده و سوخته به مدد زینب کبرا کم نمی گذارد. لباس های گلی و سیمانی و گچی به امر سیدالشهدا فراموش نخواهند کرد و دستان تاول زده و کمر درد ها و گرفتگی های عضلانی به دم امیرالمومنین آبروداری خواهند نمود. چه آنکه در این وادی اشیا نیز اهل فتوت اند و جوانمردی.
اینجا گناه بخشند، کوهی به کاه بخشند-بیچاره من که با خود ناورده پر کاهی
ته جرعه واپسین لحظات
ثانیه های اختتامیه اردو لحظات دلگیری است. سفره را جمع می کنند. بزم معنوی رو به پایان است. وداع، جام آخر است. ته مانده این جرعه نوش، همین وداع است. خیمه گه بی رونق می شود. پرچم ها را پایین می کشند. لباس های خاکی جهادی را به داخل ساک ها می گذارند. خاک کفش ها را باید گرفت. عکس ها را از دیوارها می چینند. عکس شهدا، حاج عبدالله و… البته معنویت این خیمه از زر و زیور نیست به نفس جانانه بچه ها است.
سنگینی وداع سخت و نفس های تنگ
اما سخت است. باید گذاشت و گذشت. هرچند در این وادی، دلها می ماند. سحرگاه روز پس از اختتامیه حس غریب و تلخی بر دلها خواهد نشست. به یاد ساعت مناجات و لحظه بیدار باش.
بچه های آشپزخانه هم در این ساعت ها" دل دل" می کنند. چائی دادن به نوکران امام حسین خوش خدمتی است. عجب صفائی دارد بخار و قل قل آب جوش و هوهوی مستانه اش. ساقی شدن در این بزم دل انگیز فخری است که به اهلش دهند.
گفتند که کار را باید با نام خدا آغاز کرد. برکت است. سخن حقی است. اما کس ندیده کار را با روضه شروع کنند. با گریه بیامیزند. با سوز و گداز به پا خیزند. مسجد نیمه کاره ای که با اشک بر حسین خو بگیرد وقتی جان گرفت و به پا شد مامن هیئتی ها و حسینیان می شود.
به یاد قشنگ ترین ها…
خداحافظی از این روضه ها مثل وداع با محرم حزن انگیز است. اما خشت خشت این مسجد گواهی خواهد داد که بنای این بیت الله با اشک دیده و سوز ذکر ائمه ساخته شده است. این شهادت روح و دل بچه ها را چون نسیم سحرگاه بهاری خنک و شاداب می سازد اما باز هم امان از فراغ.
وداع با بیل زدن ها و آجر بالا انداختن ها و ملات ساختن ها و خاک ریختن ها پلاستر زدن ها و آهن ریختن ها و… چه خوش است اهل مرامی که تک خوری نمی کنند. بیل زدن به نام رفقائی که التماس دعا داشتند. فرغون بردن به نیت رفتگان و اهل خاک. آجر بالا انداختن به نیابت از پدر و مادر. ملات ساختن به ذکر زیر لب از شهدا. حال باید وداع کرد و رفت.
یاد" گعده های شبانه" و" حلقه های ذکر" به خیر. چه طربی داشت مدح امیرالمونین در یکی از مراسمات شبانگاهی اردو. وه چه غروری داشت رجز خانی و اشعار رزم مولا. چه عزت بخش. چه قوت قلبی می ساخت. ابهت این محفل حس پرواز می بخشید. روح را از چنگ حقارت ها آزاد می کرد. چشم دل باز می شد، مقابل ایوان طلای نجف دو زانو نشسته بودی و شور علی حق گرفته بودی.
هم عهدی و هم پیمانی جهادیان
آخرین لحظات اردو زمان هم عهدی است. جهادیان" نفس در نفس" و" دست بر دست هم" ، عهد عیّاری می خوانند.
جهادیان در آخرین لحظات اردو هم عهد می شوند که در آنروز سخت که مادر فرزندش نمیشاسد و آشنا بی اعتنا به خویشان است و تنها دوستان واقعی اند که برای هم می مانند، به حکم گریه ها و سینه زدن ها و خاک خوردن ها و بیل زدن های کنار یکدیگر از هم دستگیری کنند. انشالله وعده نهائی، حلقه این جمع در گعده بهشتی سیدالشهدا.
