رزمندگان «جبهه مذاکره» را تنها نگذاریم!
«ما از نظرات مخالف و انتقادها استفاده می کنیم، احترام می گذاریم و از همه هم تشکر می کنیم. البته این جبهه (مذاکرات ایران با ۱+۵) سخت و پیچیده است که نیاز به اجماع ملی دارد. »
به گزارش افکارنیوز ، این بخشی از صحبتهای اخیر سیدعباس عراقچی - معاون وزیر امور خارجه و مذاکره کننده ارشد ایران با ۱+۵ - است؛ صحبتهایی که نه فقط همین یک بار بلکه بارها و بارها از سوی اعضای تیم مذاکره کننده کشورمان مطرح شده، اما این انتظار تاکنون چقدر برآورده شده است؟
از محمدجواد ظریف به عنوان وزیر امور خارجه و رئیس تیم مذاکره کننده ایران با ۱+۵ گرفته تا برخی دیگر از مسوولان عالی رتبه کشور بارها بر لزوم حفظ و تقویت همدلی در کشور بویژه در مواقعی که پای منافع ملی در میان است، تاکید شده است؛ اما آیا گوش شنوایی هم برای این تاکیدات بوده است؟
از رأی مردم به حسن روحانی به عنوان کسی که در مسأله هسته یی دیدگاه های متفاوتی با آنچه در هشت سال گذشته اتفاق افتاد، دارد و واکنش مخاطبان شبکه های اجتماعی نظیر فیسبوک به اظهارات و عملکرد محمدجواد ظریف و البته فضای عمومی فعلی جامعه اینطور برمی آید که بخش قابل توجهی از مردم منتظر به نتیجه رسیدن دیپلماسی فعلی و حل مناقشه هسته یی هستند، اما آنچه گاه از برخی تریبون های رسمی کشور مطرح می شود، آهنگی متفاوت دارد.
گاهی هم این آهنگ ها از جایی به گوش می رسد که مرجع مشخصی ندارد. مثلاً یک روز همه شهروندان تهرانی با بنرهایی مواجه می شوند که «صداقت آمریکایی» را زیر سوال می برد ولی هیچکس مسوولیت نصبش را برعهده نمی گیرد و شهرداری هم می گوید به ما ارتباطی ندارد. چند روز بعد تمام بنرها جمع می شود و حتی کسی مسئولیت جمع آوریشان را هم برعهده نمی گیرد.
یکی از این آهنگ های متفاوت، روز گذشته از یکی از رسمی ترین تریبون های کشور به گوش رسید؛ آنجا که سخنران پیش از خطبه های نمازجمعه تهران با ادبیاتی تند، تیم مذاکره کننده هسته یی کشورمان را خطاب قرار داد.
وی در سخنرانی خود ضمن انتقاد شدید از محرمانه ماندن جزئیات مذاکرات ایران و ۱+۵ در ژنو، مدعی شد که این تصمیم برای این است که آنها (تیم مذاکره کننده) مردم را نامحرم می دانند و می خواهند مردم «بی خبر» باشند.
سخنران پیش از خطبه های نمازجمعه تهران در این باره گفت: امروز می بینیم زمزمه هایی می شود مبنی بر اینکه مذاکرات ایران و ۱+۵ باید از نظر مردم پوشیده بماند. انگار مردم نامحرمند و باید رژیم صهیونیستی و دیگر مزدوران استکباری از آن اطلاع یابند، اما ملت ایران اطلاع نداشته باشد؛ چرا؟ چون مردم ایران نامحرمند. این شیوه ای است که می خواهند مردم را در بی خبری نگه دارند.
وی همچنین گفت: در نوشته های منحوس و زهرآگینشان زمزمه می کنند که سیاست خارجی را باید از خیابان ها جمع کرد یعنی در حقیقت از دست مردم باید آن را بیرون آورد چون مردم اگر در جریان قرار گیرند، نمی گذارند در مذاکرات پشت پرده، بده و بستانی صورت گیرد؛ پس باید مردم را نامحرم دانست و از صحنه بیرون راند.
در این اظهارات اسمی از کسی به میان نیامد اما به نظر می رسد که ظریف و نوشته های او در صفحه فیسبوکش است که این چنین مورد عنایت سخنران پیش از خطبه ها قرار گرفت. از سوی دیگر، در این سخنان تلویحاً ادعا شده است که از نظر مذاکره کنندگان، رژیم صهیونیستی و مزدوران استکباری محرم تر از مردم ایران هستند.
نکته ای که در این اظهارات بدان توجه نشده، این است که محرمانه ماندن مذاکرات به معنی محرم یا نامحرم دانستن مردم نیست بلکه تاکتیکی برای در تنگنای اطلاعاتی قرار دادن رسانه هایی است که قصد دارند علیه مذاکرات سمپاشی کنند و دست و پا بسته بودن رسانه های وابسته به جریان تندروی حاکم بر اسرائیل در این مدت نیز به خوبی نشان دهنده تأثیرات مثبت این تاکتیک است.
تصمیم برای محرمانه ماندن ریز محتوای مذاکرات، چیزی خلاف عرف دیپلماتیک نیست و سیدعباس عراقچی نیز پیشتر به همین مسأله اشاره کرده و گفته بود که در غیر اینصورت، مذاکرات بیشتر یک نمایش تبلیغاتی است تا مذاکره ای واقعی برای دستیابی به نتیجه برد - برد؛ کما اینکه در مذاکرات قبلی که در طول سال های گذشته نیز برگزار شد، از جزئیات مذاکرات صحبت چندانی نمی شد.
درست است که در آستانه ۱۳ آبان و راهپیمایی مردم برای بلند کردن فریاد «استکبارستیزی» قرار داریم و طبیعی است که در این روزها سخنرانی ها درباره این موضوع بیشتر و بیشتر شود، اما مشخص نیست که توهین به مسئولان کشور چه ارتباطی به «استکبارستیزی» دارد؟ ! و صد البته که رعایت «ادب» مربوط به زمان و مکان خاصی نیست.
حرف از مسئولان و افرادی است که مقام معظم رهبری درباره آنها تاکید کردند: ما به مسئولین خودمان اعتماد داریم و از آنها می خواهیم با دقت و با ملاحظه همه جوانب، گام ها را محکم بردارند و منافع ملی را به فراموشی نسپارند.
رهبر انقلاب پس از سفر رییس جمهور و هیأت ایرانی به نیویورک تاکید کردند که" ما از تحرک دیپلماسی دولت از جمله سفر نیویورک حمایت می کنیم" و حتی آنجا که ایشان برخی از اتفاقات این سفر را «بجا» ندانستند، تصریح کردند که دلیل این مسأله این است که" دولت آمریکا را غیرقابل اعتماد، خودبرتربین، غیرمنطقی و عهدشکن می دانیم" .
پر واضح است که مقام معظم رهبری اشراف کاملی بر مسائل کشور بویژه مسأله هسته یی دارند و در مواقع لزوم تذاکرات خصوصی و عمومی خود را با مسئولان در میان می گذارند. از سوی دیگر ایشان بر «اعتماد به مسئولان» و «ضرورت محکم برداشتن گام ها» از سوی آنها تاکید کردند اما تحقق این دو امر ملزوماتی دارد که گویا برخی افراد اراده ای برای رعایتشان ندارند.
لازمه قدرت داشتن دیپلمات های کشور، وجود اعتماد داخلی به آنهاست. مسئولان مختلف کشور بارها تاکید کرده اند که گام های اعتمادساز باید از سوی هر دو طرف مذاکره بین ایران و ۱+۵ برداشته شود و همواره معتقد بوده ایم که طرف مقابل باید به ایران اعتماد کند، اما آیا در داخل کشور این اعتماد را - آن هم به فرزندان همین ملت - نشان داده ایم که از دیگران توقع داشته باشیم؟ آیا القای این ادعا که تیم مذاکره کننده مردم را محرم نمی دانند، آن هم از یکی از تریبون رسمی کشور، نشان دهنده چنین اعتمادی است؟
روی صحبت، پیش و بیش از آنکه با چنین سخنرانانی باشد، با مسوولان برگزاری چنین مراسمی است که فضا را برای توهین به مسئولان کشور فراهم می کنند؛ همان مسئولانی که رهبری به آنها اعتماد دارند. جالب است که در خطبه های همان نماز جمعه، تاکید می شود که تلاش های دیپلماتیکی که در راستای اجرایی کردن رهنمودهای مقام معظم رهبری باشد، یقیناً مورد حمایت ملت است و اینکه مقاومت، با دیپلماسی فعالی که در چارچوب رهنمودهای رهبری یعنی عزت، حکمت و مصلحت و مصداق نرمش قهرمانانه باشد، منافاتی ندارد.
اعضای ارشد تیم مذاکره کننده ایران بارها تاکید کرده اند که از حقوق ملت کوتاه نخواهند آمد و هنوز هم توافقی با ۱+۵ نشده است. آنها تاکید کرده اند که در چارچوب سیاست های رهبری گام برمی دارند، خط قرمزها را رعایت می کنند، به طرف مقابل زیادی خوش بین نمی شوند، چشمانشان باز و حواسشان جمع است و در صورت حصول نتیجه و نیاز به قانونی شدن آن، مسأله را به رأی نمایندگان ملت در مجلس می گذارند.
حال، آیا با وجود رصدهای مدام رهبری در مسأله هسته یی و تاکیدات مستمر اعضای تیم مذاکره کننده کشورمان، وقت آن نرسیده است که کمی بیشتر به آنها اعتماد کنیم؟ آیا القای این سطح از تردید و بی اعتمادی، شبیه همان جریان «تردید» ی نیست که سعید جلیلی در هنگامه انتخابات از آن سخن می گفت؟
صحبت از بودن یا نبودن شعار مرگ بر آمریکا یا حذف مقاومت ملت نیست، صحبت از اعتمادی است که «باید» به تیم مذاکره کننده داشت، صحبت از شناختن مرز انتقاد و اختلاف با تخریب و تشتت است؛ تشتتی که نه تنها مانع حل مشکلات داخلی می شود بلکه اعتماد طرف مقابل به تیم مذاکره کننده ایران را سخت تر می کند. صحبت از این است که رزمندگان امروز کشور، در جبهه سختی که در پیش دارند تنها نمانند.
از محمدجواد ظریف به عنوان وزیر امور خارجه و رئیس تیم مذاکره کننده ایران با ۱+۵ گرفته تا برخی دیگر از مسوولان عالی رتبه کشور بارها بر لزوم حفظ و تقویت همدلی در کشور بویژه در مواقعی که پای منافع ملی در میان است، تاکید شده است؛ اما آیا گوش شنوایی هم برای این تاکیدات بوده است؟
از رأی مردم به حسن روحانی به عنوان کسی که در مسأله هسته یی دیدگاه های متفاوتی با آنچه در هشت سال گذشته اتفاق افتاد، دارد و واکنش مخاطبان شبکه های اجتماعی نظیر فیسبوک به اظهارات و عملکرد محمدجواد ظریف و البته فضای عمومی فعلی جامعه اینطور برمی آید که بخش قابل توجهی از مردم منتظر به نتیجه رسیدن دیپلماسی فعلی و حل مناقشه هسته یی هستند، اما آنچه گاه از برخی تریبون های رسمی کشور مطرح می شود، آهنگی متفاوت دارد.
گاهی هم این آهنگ ها از جایی به گوش می رسد که مرجع مشخصی ندارد. مثلاً یک روز همه شهروندان تهرانی با بنرهایی مواجه می شوند که «صداقت آمریکایی» را زیر سوال می برد ولی هیچکس مسوولیت نصبش را برعهده نمی گیرد و شهرداری هم می گوید به ما ارتباطی ندارد. چند روز بعد تمام بنرها جمع می شود و حتی کسی مسئولیت جمع آوریشان را هم برعهده نمی گیرد.
یکی از این آهنگ های متفاوت، روز گذشته از یکی از رسمی ترین تریبون های کشور به گوش رسید؛ آنجا که سخنران پیش از خطبه های نمازجمعه تهران با ادبیاتی تند، تیم مذاکره کننده هسته یی کشورمان را خطاب قرار داد.
وی در سخنرانی خود ضمن انتقاد شدید از محرمانه ماندن جزئیات مذاکرات ایران و ۱+۵ در ژنو، مدعی شد که این تصمیم برای این است که آنها (تیم مذاکره کننده) مردم را نامحرم می دانند و می خواهند مردم «بی خبر» باشند.
سخنران پیش از خطبه های نمازجمعه تهران در این باره گفت: امروز می بینیم زمزمه هایی می شود مبنی بر اینکه مذاکرات ایران و ۱+۵ باید از نظر مردم پوشیده بماند. انگار مردم نامحرمند و باید رژیم صهیونیستی و دیگر مزدوران استکباری از آن اطلاع یابند، اما ملت ایران اطلاع نداشته باشد؛ چرا؟ چون مردم ایران نامحرمند. این شیوه ای است که می خواهند مردم را در بی خبری نگه دارند.
وی همچنین گفت: در نوشته های منحوس و زهرآگینشان زمزمه می کنند که سیاست خارجی را باید از خیابان ها جمع کرد یعنی در حقیقت از دست مردم باید آن را بیرون آورد چون مردم اگر در جریان قرار گیرند، نمی گذارند در مذاکرات پشت پرده، بده و بستانی صورت گیرد؛ پس باید مردم را نامحرم دانست و از صحنه بیرون راند.
در این اظهارات اسمی از کسی به میان نیامد اما به نظر می رسد که ظریف و نوشته های او در صفحه فیسبوکش است که این چنین مورد عنایت سخنران پیش از خطبه ها قرار گرفت. از سوی دیگر، در این سخنان تلویحاً ادعا شده است که از نظر مذاکره کنندگان، رژیم صهیونیستی و مزدوران استکباری محرم تر از مردم ایران هستند.
نکته ای که در این اظهارات بدان توجه نشده، این است که محرمانه ماندن مذاکرات به معنی محرم یا نامحرم دانستن مردم نیست بلکه تاکتیکی برای در تنگنای اطلاعاتی قرار دادن رسانه هایی است که قصد دارند علیه مذاکرات سمپاشی کنند و دست و پا بسته بودن رسانه های وابسته به جریان تندروی حاکم بر اسرائیل در این مدت نیز به خوبی نشان دهنده تأثیرات مثبت این تاکتیک است.
تصمیم برای محرمانه ماندن ریز محتوای مذاکرات، چیزی خلاف عرف دیپلماتیک نیست و سیدعباس عراقچی نیز پیشتر به همین مسأله اشاره کرده و گفته بود که در غیر اینصورت، مذاکرات بیشتر یک نمایش تبلیغاتی است تا مذاکره ای واقعی برای دستیابی به نتیجه برد - برد؛ کما اینکه در مذاکرات قبلی که در طول سال های گذشته نیز برگزار شد، از جزئیات مذاکرات صحبت چندانی نمی شد.
درست است که در آستانه ۱۳ آبان و راهپیمایی مردم برای بلند کردن فریاد «استکبارستیزی» قرار داریم و طبیعی است که در این روزها سخنرانی ها درباره این موضوع بیشتر و بیشتر شود، اما مشخص نیست که توهین به مسئولان کشور چه ارتباطی به «استکبارستیزی» دارد؟ ! و صد البته که رعایت «ادب» مربوط به زمان و مکان خاصی نیست.
حرف از مسئولان و افرادی است که مقام معظم رهبری درباره آنها تاکید کردند: ما به مسئولین خودمان اعتماد داریم و از آنها می خواهیم با دقت و با ملاحظه همه جوانب، گام ها را محکم بردارند و منافع ملی را به فراموشی نسپارند.
رهبر انقلاب پس از سفر رییس جمهور و هیأت ایرانی به نیویورک تاکید کردند که" ما از تحرک دیپلماسی دولت از جمله سفر نیویورک حمایت می کنیم" و حتی آنجا که ایشان برخی از اتفاقات این سفر را «بجا» ندانستند، تصریح کردند که دلیل این مسأله این است که" دولت آمریکا را غیرقابل اعتماد، خودبرتربین، غیرمنطقی و عهدشکن می دانیم" .
پر واضح است که مقام معظم رهبری اشراف کاملی بر مسائل کشور بویژه مسأله هسته یی دارند و در مواقع لزوم تذاکرات خصوصی و عمومی خود را با مسئولان در میان می گذارند. از سوی دیگر ایشان بر «اعتماد به مسئولان» و «ضرورت محکم برداشتن گام ها» از سوی آنها تاکید کردند اما تحقق این دو امر ملزوماتی دارد که گویا برخی افراد اراده ای برای رعایتشان ندارند.
لازمه قدرت داشتن دیپلمات های کشور، وجود اعتماد داخلی به آنهاست. مسئولان مختلف کشور بارها تاکید کرده اند که گام های اعتمادساز باید از سوی هر دو طرف مذاکره بین ایران و ۱+۵ برداشته شود و همواره معتقد بوده ایم که طرف مقابل باید به ایران اعتماد کند، اما آیا در داخل کشور این اعتماد را - آن هم به فرزندان همین ملت - نشان داده ایم که از دیگران توقع داشته باشیم؟ آیا القای این ادعا که تیم مذاکره کننده مردم را محرم نمی دانند، آن هم از یکی از تریبون رسمی کشور، نشان دهنده چنین اعتمادی است؟
روی صحبت، پیش و بیش از آنکه با چنین سخنرانانی باشد، با مسوولان برگزاری چنین مراسمی است که فضا را برای توهین به مسئولان کشور فراهم می کنند؛ همان مسئولانی که رهبری به آنها اعتماد دارند. جالب است که در خطبه های همان نماز جمعه، تاکید می شود که تلاش های دیپلماتیکی که در راستای اجرایی کردن رهنمودهای مقام معظم رهبری باشد، یقیناً مورد حمایت ملت است و اینکه مقاومت، با دیپلماسی فعالی که در چارچوب رهنمودهای رهبری یعنی عزت، حکمت و مصلحت و مصداق نرمش قهرمانانه باشد، منافاتی ندارد.
اعضای ارشد تیم مذاکره کننده ایران بارها تاکید کرده اند که از حقوق ملت کوتاه نخواهند آمد و هنوز هم توافقی با ۱+۵ نشده است. آنها تاکید کرده اند که در چارچوب سیاست های رهبری گام برمی دارند، خط قرمزها را رعایت می کنند، به طرف مقابل زیادی خوش بین نمی شوند، چشمانشان باز و حواسشان جمع است و در صورت حصول نتیجه و نیاز به قانونی شدن آن، مسأله را به رأی نمایندگان ملت در مجلس می گذارند.
حال، آیا با وجود رصدهای مدام رهبری در مسأله هسته یی و تاکیدات مستمر اعضای تیم مذاکره کننده کشورمان، وقت آن نرسیده است که کمی بیشتر به آنها اعتماد کنیم؟ آیا القای این سطح از تردید و بی اعتمادی، شبیه همان جریان «تردید» ی نیست که سعید جلیلی در هنگامه انتخابات از آن سخن می گفت؟
صحبت از بودن یا نبودن شعار مرگ بر آمریکا یا حذف مقاومت ملت نیست، صحبت از اعتمادی است که «باید» به تیم مذاکره کننده داشت، صحبت از شناختن مرز انتقاد و اختلاف با تخریب و تشتت است؛ تشتتی که نه تنها مانع حل مشکلات داخلی می شود بلکه اعتماد طرف مقابل به تیم مذاکره کننده ایران را سخت تر می کند. صحبت از این است که رزمندگان امروز کشور، در جبهه سختی که در پیش دارند تنها نمانند.
