بازدید روحانی از شیرخوارگاه شهید ترکمانی
پیش از ظهر دیروز و همزمان با اربعین حسینی، رییس جمهور از مجتمع خدمات بهزیستی و شیرخوارگاه شهید ترکمانی در منطقه ۱۷ تهران بازدید کرد.
به گزارش افکارنیوز ، زمانی که دکتراحمدی نژاد در آخرین ماه های عمر هشت ساله ریاست جمهوری اش، برای دومین سال متمادی دیدار کودکان بی سرپرست و نشستن بر سر سفره هفت سین ایشان را به ماندن در جمع اقوام و نزدیکان در لحظه تحویل سال ترجیح داد، تلاش کردیم تا در مطلبی هم این اقدام درخور را اجر بنهیم و هم یادآوری کنیم که سرکشی فردی در جایگاه رییس جمهور، چه رهاوردهای نیکی می تواند برای این کودکان محروم از نعمت پدر و مادر به همراه داشته باشد؛ امروز خرسندیم بکه بار دیگر فرصتی پیش آمده تا از یک رئیس جمهور دیگر به همین بهانه تقدیر کرده و نکاتی را
یادآور شویم.
پیش از ظهر امروز و همزمان با اربعین حسینی، رییس جمهور از مجتمع خدمات بهزیستی و شیرخوارگاه شهید ترکمانی در منطقه ۱۷ تهران بازدید کرد و پس از همکلامی با کودکان بی سرپرست و معلول ساکن این مجتمع و اهدای اسباب بازی به ایشان، ضمن تقدیر از دست اندرکاران مجتمع، در مسجد مجتمع بهزیستی و شیرخوارگاه شهید ترکمانی حضور یافت و همراه با آنان به عزاداری اربعین سرور و سالار شهیدان پرداخت.
در حاشیه این دیدار که موجبات شادی کودکان محروم از نعمت پدر و مادر و دل گرمی پرسنل مجتمع -که تمام روزهای سال، چه تعطیل، چه عزا و چه جشن، به خدمت این عزیزان مشغولند، - دکتر روحانی علت برگزیدن این روز برای دیدار از مجتمع بهزیستی را این گونه بیان کرد: نام و عزای امام حسین (ع) برای من در کنار کودکان بی سرپرست که با مشکلاتی در زندگی مواجه هستند، دلچسب تر بود و مطمئناً این عزیزان مورد توجه خداوند و ائمه اطهار (ع) خواهند بود.
رئیس جمهور در ادامه با بیان اینکه همه این کودکان فرزندان این کشور و عزیزان ما هستند، گفت: ما باید تلاش کنیم تا این کودکان در آینده هیچ گونه احساس خلاء و کمبودی نسبت به دیگر فرزندان این کشور نداشته باشند تا بتوانند در کنار سایر مردم در جهت رشد و پیشرفت کشور تلاش کنند؛ اگر در این دوران کمبودی برای این عزیزان باشد مشکلات آن در آینده جامعه ظاهر خواهد شد.
آنچه فارغ از اقدام درخور تقدیر رئیس جمهور و سرکشی به نونهالان بی سرپرست قابل تامل می نماید، اشاره صحیح وی به حقیقتی است که کمتر مورد توجه قرار گرفته و می گیرد که اگر این گونه نبود، بی شک پدیده زشت کودکان خیابانی یا برچیده شده بود یا در آستانه بی رنگ شدن قرار داشت نه آنکه روز به روز بر ابعاد شوم آن افزوده شود.
به عبارت بهتر، وقتی رئیس جمهور اذعان دارد که نتیجه کمبود و حتی احساس خلا در کودکان بی سرپرست می تواند به مشکلاتی در آینده برای ایشان و جامعه پدیدار سازد، یعنی فراتر از آنکه سرکشی به ایشان و رتق و فتق امور ایشان می تواند دنیا و عاقبت ما را بسازد، بلکه به جهات اجتماعی و با نیم نگاهی به آینده، به سان امری واجب نمود می یابد که می بایست مدنظر همگان قرار گیرد و اصلا از همین روست که امثال روحانی و احمدی نژاد در اجرای آن پیش قدم شده و می شوند.
از این رو، بازدید روسای جمهور از مراکز بهزیستی و هدیه دادن شادی به این کودکان به معنای حمایت تام و تمام بالاترین مقام اجرایی کشور از افرادی است که بی پناه تر از سایرین به نظر می رسند اما اگر نهادهای حمایتی و وزنه ثقیل دولت به سمت حمایت از ایشان سوق بیابند، دیگر این تعبیر مصداق نداشته و هم روزگار خوشی در انتظار ایشان خواهد بود و هم تبعات مطلوب این سرمایه گذاری در آینده به جامعه خواهد رسید؛ با این تفاسیر به نظر نمی رسد نیاز باشد که بگوییم غفلت از امری تا این اندازه مهم، چه تلخی هایی می تواند به همراه داشته باشد.
این در حالی است که در اوج ارج گذاری رئیس جمهور به این امر، به جرات می توان مدعی بود که امثال کودکان خیابانی، کودکان کار، زنان سرپرست خانوار، معتادان و… جزو بزرگترین گمشدگان تصمیم سازان و تصمیم گیران هستند؛ همانگونه که در دولت قبل و به رغم توجه ویژه رئیس جمهور وقت، چنین وضعی را شاهد بودیم.
بدین ترتیب می بایست هم از روسای جمهور که نقش دیگر مسئولان و حتی مردم در توجه به این امر مغفول مانمده را به زبان عمل یادآور می شوند، تشکر کنیم و هم آرزو کنیم که تمامی مسئولان و دست اندرکاران، چه دولت مردان، چه نمایندگان مردم در مجلس شورای اسلامی، چه نهادهای حمایتی، متولیان شهری و کشوری، ضابطان قضایی و دستگاه قضا و همه و همه سخنان رئیس جمهور را در این باره شنیده باشند؛ سخنانی که رئیس جمهور پیشین نیز به نوعی دیگر ادا کرده بود ولی متاسفانه ناشنیده باقیماند.
شاید اگر موج بازدید مسئولان رده های مختلف از مجتمع های بهزیستی و دیگر مراکز حمایتی از راه برسد، اتفاق خوبی رقم بخورد که کمترین فایده آن برای کودکان و محرومان جامعه، ملموس شدن ابعاد درد و محنت ایشان برای مسئولان باشد؛ چیزی شبیه پذیرفتن بیماری که می تواند نخستین گام برای بهبود یافتن باشد.
پیش از ظهر امروز و همزمان با اربعین حسینی، رییس جمهور از مجتمع خدمات بهزیستی و شیرخوارگاه شهید ترکمانی در منطقه ۱۷ تهران بازدید کرد و پس از همکلامی با کودکان بی سرپرست و معلول ساکن این مجتمع و اهدای اسباب بازی به ایشان، ضمن تقدیر از دست اندرکاران مجتمع، در مسجد مجتمع بهزیستی و شیرخوارگاه شهید ترکمانی حضور یافت و همراه با آنان به عزاداری اربعین سرور و سالار شهیدان پرداخت.
در حاشیه این دیدار که موجبات شادی کودکان محروم از نعمت پدر و مادر و دل گرمی پرسنل مجتمع -که تمام روزهای سال، چه تعطیل، چه عزا و چه جشن، به خدمت این عزیزان مشغولند، - دکتر روحانی علت برگزیدن این روز برای دیدار از مجتمع بهزیستی را این گونه بیان کرد: نام و عزای امام حسین (ع) برای من در کنار کودکان بی سرپرست که با مشکلاتی در زندگی مواجه هستند، دلچسب تر بود و مطمئناً این عزیزان مورد توجه خداوند و ائمه اطهار (ع) خواهند بود.
رئیس جمهور در ادامه با بیان اینکه همه این کودکان فرزندان این کشور و عزیزان ما هستند، گفت: ما باید تلاش کنیم تا این کودکان در آینده هیچ گونه احساس خلاء و کمبودی نسبت به دیگر فرزندان این کشور نداشته باشند تا بتوانند در کنار سایر مردم در جهت رشد و پیشرفت کشور تلاش کنند؛ اگر در این دوران کمبودی برای این عزیزان باشد مشکلات آن در آینده جامعه ظاهر خواهد شد.
آنچه فارغ از اقدام درخور تقدیر رئیس جمهور و سرکشی به نونهالان بی سرپرست قابل تامل می نماید، اشاره صحیح وی به حقیقتی است که کمتر مورد توجه قرار گرفته و می گیرد که اگر این گونه نبود، بی شک پدیده زشت کودکان خیابانی یا برچیده شده بود یا در آستانه بی رنگ شدن قرار داشت نه آنکه روز به روز بر ابعاد شوم آن افزوده شود.
به عبارت بهتر، وقتی رئیس جمهور اذعان دارد که نتیجه کمبود و حتی احساس خلا در کودکان بی سرپرست می تواند به مشکلاتی در آینده برای ایشان و جامعه پدیدار سازد، یعنی فراتر از آنکه سرکشی به ایشان و رتق و فتق امور ایشان می تواند دنیا و عاقبت ما را بسازد، بلکه به جهات اجتماعی و با نیم نگاهی به آینده، به سان امری واجب نمود می یابد که می بایست مدنظر همگان قرار گیرد و اصلا از همین روست که امثال روحانی و احمدی نژاد در اجرای آن پیش قدم شده و می شوند.
از این رو، بازدید روسای جمهور از مراکز بهزیستی و هدیه دادن شادی به این کودکان به معنای حمایت تام و تمام بالاترین مقام اجرایی کشور از افرادی است که بی پناه تر از سایرین به نظر می رسند اما اگر نهادهای حمایتی و وزنه ثقیل دولت به سمت حمایت از ایشان سوق بیابند، دیگر این تعبیر مصداق نداشته و هم روزگار خوشی در انتظار ایشان خواهد بود و هم تبعات مطلوب این سرمایه گذاری در آینده به جامعه خواهد رسید؛ با این تفاسیر به نظر نمی رسد نیاز باشد که بگوییم غفلت از امری تا این اندازه مهم، چه تلخی هایی می تواند به همراه داشته باشد.
این در حالی است که در اوج ارج گذاری رئیس جمهور به این امر، به جرات می توان مدعی بود که امثال کودکان خیابانی، کودکان کار، زنان سرپرست خانوار، معتادان و… جزو بزرگترین گمشدگان تصمیم سازان و تصمیم گیران هستند؛ همانگونه که در دولت قبل و به رغم توجه ویژه رئیس جمهور وقت، چنین وضعی را شاهد بودیم.
بدین ترتیب می بایست هم از روسای جمهور که نقش دیگر مسئولان و حتی مردم در توجه به این امر مغفول مانمده را به زبان عمل یادآور می شوند، تشکر کنیم و هم آرزو کنیم که تمامی مسئولان و دست اندرکاران، چه دولت مردان، چه نمایندگان مردم در مجلس شورای اسلامی، چه نهادهای حمایتی، متولیان شهری و کشوری، ضابطان قضایی و دستگاه قضا و همه و همه سخنان رئیس جمهور را در این باره شنیده باشند؛ سخنانی که رئیس جمهور پیشین نیز به نوعی دیگر ادا کرده بود ولی متاسفانه ناشنیده باقیماند.
شاید اگر موج بازدید مسئولان رده های مختلف از مجتمع های بهزیستی و دیگر مراکز حمایتی از راه برسد، اتفاق خوبی رقم بخورد که کمترین فایده آن برای کودکان و محرومان جامعه، ملموس شدن ابعاد درد و محنت ایشان برای مسئولان باشد؛ چیزی شبیه پذیرفتن بیماری که می تواند نخستین گام برای بهبود یافتن باشد.
