جنگ علی دایی هم برای دربی، هم برای جدول
سرمربی پرسپولیس شاید لازم است در اهواز دوباره به بازیکنانی اعتماد کند که قدرت پرش و سرزنی روی سر مدافعان فولاد را داشته باشند.
به گزارش افکارنیوز ، بحث دارایی های پرسپولیس در اهواز یک محور است، بحث چگونگی استفاده از داشته ها در همان اهواز بحثی دیگر! دایی در اهواز، ولو در ورزشگاهی که زمینش کیفیتی در تناسب بهتر و بالاتر از تختی دارد چقدر می تواند روی هنر هنرمندانش حساب کند؟ !
محوریت بازی های پرسپولیس در تمام روزهایی که دایی با تیمش در این لیگ آقایی کرد، روی پای بازیکنانی بود که روی زمین هنرمند بودند. یک مشت فانتزی باز که بازی فانتزی آنها اصلاح شده بود. پیام صادقیان و امید عالیشاه کمتر از تمام طول عمر خود در تیمی که دایی کنار خط آن می ایستد دریبل می زنند.
محسن مسلمان میانه فصل از ذوب آهن خودش را جدا می کند و به پرسپولیس می آید. انگار در این جدا شدن از اصفهان، او گوشه هایی از خصلت های بازی اش را هم جا گذاشته. خصلت هایی که گاه و بیگاه فریادها و بعد اعتراضات و بعد خشم و برخوردهای یک لوکابوناچیچ را به همراه می آورد. «ور رفتن هایش» با توپ گم شده. مسلمان همچنان هنرش را به رخ می کشد اما نه مثل روزهایی که در ذوب آهن داشت.
اصلاح بازی فانتزی بازهایی که دایی دور خودش جمع کرده، از پرسپولیس تیمی ساخته که هرچند هنوز کامل نیست، هرچند هنوز در تمام طول بازی دلنواز و چشم نواز نیست اما هم هیجان برانگیزتر از قبل نشان می دهد، هم برنامه محور است و هم سری در سرها درآورده. اضلاعی که با صادقیان، عالیشاه، کفشگری (که حالا مصدوم است) ، خلعتبری و مسلمان ساخته می شود، فاز هجومی پرسپولیس را رعب آور کرده. پرسپولیس همچنان کم گل می خورد و البته بهتر از قبل گل می زند. گل هایی که محصول برنامه هایی است که در طول تمرین ها دیکته شده.
فاز بازی جدید پرسپولیس را می توان روی زمین دید. علی دایی شاید در آزادی فقط بر حسب عادت همیشگی اش از آن تک مهاجم بلندقامت (یا حاتمی یا سیدصالحی) استفاده می کند وگرنه شاید اگر ترک عادت می کرد و در همین شخصیت فنی جدیدش به صورت کامل غرق می شد، همان تک سرزن را هم در زمین قرار نمی داد.
پرسپولیس عادت به سانتر کردن، عادت به هوا فرستادن توپ از خط دفاعی، عادت به سر به هوا شدن و حذف کردن هافبک ها را از سرش بیرون کرده. مدت ها است که پرسپولیس با شکل جدید تفکرات دایی، توپ را روی زمین زیر ساق هنرمند چند مهره تکنیکی اش می چرخاند و جلو می برد. روشی که اگر فاکتور هماهنگی هم به آن افزوده می شد، امروز تفاضل گل پرسپولیس را به مراتب بالاتر از این می دیدیم.
علی دایی اما در اهواز و روی زمینی که براساس پیش بینی هواشناسی باید خیس و لیز هم باشد، چقدر می تواند روی هنر مردان تکنیکی اش حساب باز کند؟ ! خلعتبری که نیست، کفشگری هم مصدوم شده، می ماند جمعی از علی عسگر، صادقیان، مسلمان و شاید هم امید عالیشاه! این جمع چقدر می توانند روی زمینی که چندان با توپ رابطه خوشایندی ندارند هنرمند باشند؟ !
شاید لازم است علی دایی کمی به اصل خودش بازگردد. به همان مربی که هنوز در دنیای بازیگری اش گیر کرده بود. همان علی دایی که در هجده قدم می ایستاد تا از کناره ها و جناحین برایش سانتر کنند و سر بزند!
علی دایی شاید لازم است در اهواز دوباره به بازیکنانی اعتماد کند که قدرت پرش و سرزنی روی سر مدافعان فولاد را داشته باشند. حالا یا سیدصالحی و حاتمی یا سیدجلال و بنگر روی ضربات ایستگاهی. این شاید یک تغییر رویه اجباری و دم دستی باشد در روزی که هم زمین فولاد شرایط مناسبی برای کار روی زمین ندارد و هم مهره های این تیم برای اجرای بازی مورد نظر دایی کافی نیستند.
بازی در اهواز، علی دایی را در مهم ترین آزمون دوران مربیگری اش در پرسپولیس می نشاند. علی دایی در آستانه دربی هم باید برای صدر بجنگد هم برای دربی، هم نباید برای دربی محروم بدهد و هم حق ندارد فولاد را در چرخه مدعیان بگذارد.
هم باید تاکتیک هایش را لو ندهد و هم باید با تمام قوا و برنامه هایش در زمین حاضر شود. فولاد به همین سادگی مبدل می شود به سخت ترین آزمون پرسپولیس و البته علی دایی! ۹۰ دقیقه جهنمی روبروی دایی نشسته. جهنمی بدتر از دربی!
محوریت بازی های پرسپولیس در تمام روزهایی که دایی با تیمش در این لیگ آقایی کرد، روی پای بازیکنانی بود که روی زمین هنرمند بودند. یک مشت فانتزی باز که بازی فانتزی آنها اصلاح شده بود. پیام صادقیان و امید عالیشاه کمتر از تمام طول عمر خود در تیمی که دایی کنار خط آن می ایستد دریبل می زنند.
محسن مسلمان میانه فصل از ذوب آهن خودش را جدا می کند و به پرسپولیس می آید. انگار در این جدا شدن از اصفهان، او گوشه هایی از خصلت های بازی اش را هم جا گذاشته. خصلت هایی که گاه و بیگاه فریادها و بعد اعتراضات و بعد خشم و برخوردهای یک لوکابوناچیچ را به همراه می آورد. «ور رفتن هایش» با توپ گم شده. مسلمان همچنان هنرش را به رخ می کشد اما نه مثل روزهایی که در ذوب آهن داشت.
اصلاح بازی فانتزی بازهایی که دایی دور خودش جمع کرده، از پرسپولیس تیمی ساخته که هرچند هنوز کامل نیست، هرچند هنوز در تمام طول بازی دلنواز و چشم نواز نیست اما هم هیجان برانگیزتر از قبل نشان می دهد، هم برنامه محور است و هم سری در سرها درآورده. اضلاعی که با صادقیان، عالیشاه، کفشگری (که حالا مصدوم است) ، خلعتبری و مسلمان ساخته می شود، فاز هجومی پرسپولیس را رعب آور کرده. پرسپولیس همچنان کم گل می خورد و البته بهتر از قبل گل می زند. گل هایی که محصول برنامه هایی است که در طول تمرین ها دیکته شده.
فاز بازی جدید پرسپولیس را می توان روی زمین دید. علی دایی شاید در آزادی فقط بر حسب عادت همیشگی اش از آن تک مهاجم بلندقامت (یا حاتمی یا سیدصالحی) استفاده می کند وگرنه شاید اگر ترک عادت می کرد و در همین شخصیت فنی جدیدش به صورت کامل غرق می شد، همان تک سرزن را هم در زمین قرار نمی داد.
پرسپولیس عادت به سانتر کردن، عادت به هوا فرستادن توپ از خط دفاعی، عادت به سر به هوا شدن و حذف کردن هافبک ها را از سرش بیرون کرده. مدت ها است که پرسپولیس با شکل جدید تفکرات دایی، توپ را روی زمین زیر ساق هنرمند چند مهره تکنیکی اش می چرخاند و جلو می برد. روشی که اگر فاکتور هماهنگی هم به آن افزوده می شد، امروز تفاضل گل پرسپولیس را به مراتب بالاتر از این می دیدیم.
علی دایی اما در اهواز و روی زمینی که براساس پیش بینی هواشناسی باید خیس و لیز هم باشد، چقدر می تواند روی هنر مردان تکنیکی اش حساب باز کند؟ ! خلعتبری که نیست، کفشگری هم مصدوم شده، می ماند جمعی از علی عسگر، صادقیان، مسلمان و شاید هم امید عالیشاه! این جمع چقدر می توانند روی زمینی که چندان با توپ رابطه خوشایندی ندارند هنرمند باشند؟ !
شاید لازم است علی دایی کمی به اصل خودش بازگردد. به همان مربی که هنوز در دنیای بازیگری اش گیر کرده بود. همان علی دایی که در هجده قدم می ایستاد تا از کناره ها و جناحین برایش سانتر کنند و سر بزند!
علی دایی شاید لازم است در اهواز دوباره به بازیکنانی اعتماد کند که قدرت پرش و سرزنی روی سر مدافعان فولاد را داشته باشند. حالا یا سیدصالحی و حاتمی یا سیدجلال و بنگر روی ضربات ایستگاهی. این شاید یک تغییر رویه اجباری و دم دستی باشد در روزی که هم زمین فولاد شرایط مناسبی برای کار روی زمین ندارد و هم مهره های این تیم برای اجرای بازی مورد نظر دایی کافی نیستند.
بازی در اهواز، علی دایی را در مهم ترین آزمون دوران مربیگری اش در پرسپولیس می نشاند. علی دایی در آستانه دربی هم باید برای صدر بجنگد هم برای دربی، هم نباید برای دربی محروم بدهد و هم حق ندارد فولاد را در چرخه مدعیان بگذارد.
هم باید تاکتیک هایش را لو ندهد و هم باید با تمام قوا و برنامه هایش در زمین حاضر شود. فولاد به همین سادگی مبدل می شود به سخت ترین آزمون پرسپولیس و البته علی دایی! ۹۰ دقیقه جهنمی روبروی دایی نشسته. جهنمی بدتر از دربی!
