تک فرزندی خوب است یا نه
تک فرزندی یا چندی مسئله این است؟
لرستان خبر: وقتی سخن از جمعیت، خانواده، تعداد فرزندان و مسائلی این چنین سخن به میان میآید اغلب به معضلات و آسیبهای خانوادههای پرجمعیت اشاره میشود و کمتر از آفتها و مشکلات خانوادههای دارای تک فرزند اشاره میشود.
لرستان خبر، در کنار خانوادههایی که سعی در داشتن یک یا دو فرزند دارند و برای این کار و عقیده خود دلایل متعددی میشمارند، خانوادههایی وجود دارند که عکس این قضیه معتقدند در صورت داشتن یک یا دو فرزند آنها را از داشتن امکاناتی در زندگی محروم کردهاند.
در سال 2004 مطالعهای بر روی کودکان حدود ۵ ساله انجام و اعلام شد کودکانی که خواهر یا برادر ندارند در مقایسه با کودکان هم سن و سال خود که تکفرزند نیستند مهارتهای ارتباطی و اجتماعی ضعیفتری دارند و این موجب شد نگرانیها افزایش یابد.
البته در مطالعه جدیدی که به تازگی صورت گرفته مشخص شدهاست که این تفاوت با بزرگتر شدن کودکان تا حدودی برطرف میشود، اما همچنان اثرش به طور کمرنگ باقی است.
کازشناسان امر خانواده بر این باورند که داشتن کودکانی هم سن و سال آموختن برخی مهارتهای اجتماعی را سریعتر و آسانتر میکند.
همگی در اطراف خود شاهد هستیم که داشتن تک فرزند بر روی رفتار والدین بر این فرزند تاثیر فراوان دارد و کودکان خانوادههای تکفرزند در طیفی از خواستههای بیپایان خود رشد میکنند و این در حالی است که همه یا اکثر خواستههایشان هم اجابت میشود در اکثر موارد مفاهیم اخلاقی مثل قناعت، ایثار، گذشت برای دیگری، تلاش برای استقلال شخصیت به گونهای مسئولانه در این کودکان تجربه نمیشود و این امر بسیار نگران کننده است زیرا این فرزندان علاوه بر اینکه پدران و مادران فردای این سرزمین هستند، باید خود نیز پرورش دهنده کودکان آینده باشند.
مسئلهای که در جامعه امروز به وفور دیده میشود علاقه خانوادهها به تعداد فرزند کم و یا تکفرزندی است، والدین تصور میکنند اگر یک فرزند داشته باشند میتوانند در کنار رسیدگی بهتر به آن خود نیز زمان و فضای بیشتری در اختیار داشته باشند.
این طرز تفکر تا حدود زیادی درست نیست. چرا که سرویسها و توجهات بیش از حدی که به کودک میشود، موجب میگردد کودک وابسته، آسیبپذیر و شکننده بار بیاید و در نتیجه از بسیاری از روابط اجتماعی محروم گردد. گرچه پدر و مادر میتوانند با دقت در تربیت کودک خود تا حدودی این مسئله را کاهش دهند، اما به طور کامل امکان نخواهد داشت.
داشتن فرزندانی با فاصله سنی ۳ سال از نظر روانشناسان فاصله خوبی است چون نزدیکی سن آنها باعث میشود از داشتن همبازی برخوردار باشند در نتیجه رشد روابط اجتماعی آنها بهتر خواهد بود. همچنین فرزند بزرگتر نقش والد را پیدا نمیکند و میتواند در انتقال برخی مهارتها بسیار موثر باشد.