سالروز جان باختن معلم و دانش آموزان «روز سلامت عشایر لر» نامگذاری شود

به گزارش لرستان خبر، ویژگی های منحصر به فرد مردم لرستان در همنوع دوستی و تعارف جان و مال بر کسی پوشیده نیست. اما این بار پای دلدادگی معلمی در میان است که رگ غیرتش نگذاشت شاگردش و محبوبش یک شب تا صبح درد بکشد و عذاب به جان بخرد.

کاظم آقا با خودروی شخصی اش از خانه بیرون زد تا جان ببخشد و سلامت هدیه کند. اما جان خود را هم ایثار کرد. می گویند در  حرکت به سوی کمال و به نیت قرب الهی، این دست کارها معمولا شامل حال بندگانی خالص می شود که در معامله ای نزدیک با پروردگار از چنینی آزمون هایی سربلند بیرون می آیند و نمره بیست که نه، نمره وصل می گیرند.

هرچند داغ دل نمی گذارد از کاستی های موجود سخن نگوییم. از نبود امکانات  درمان و جاده و دادرسی  به موقع. که هست که وقتی می گوییم ریشه های محرومیت باید از جان لرستان کنده شود یعنی همین.

حالا و به هر تقدیر و همان طور که گاه و بیگاه نیز در ملل دیگر می شنویم و پیش می آید، حادثه ای رخ داده و جان 4 عزیز از دست رفته است. سرمان را بالا بگیریم و ببینیم کجای این وطنیم.مسئولان استان بعد از حادثه کم نگذاشته اند و برنامه های جاری و کارهای روزمره را متعاقب رنج پیش آمده واگذاشته و از نزدیک ابراز همدردی و همراهی شان را تا امروز نشان داده اند.

با امید به تکرار نشدن چنین حادثه های دلخراشی که بی تردید در روزهایی که سخن از اسیدپاشی بر صورت مظلوم دختران در اصفهان است به اندازه خودش درد روی در می گذارد.باشد که از پیش کارها و برنامه ریزی های بحران و مدیریت آن جوری تنظیم بشود که گاه سیل و هر پیامد طبیعی تلفات بار استان نباشد.

معلم لرستانی باید نشان یادبود افتخار بگیرد. این کمترین تسلی بر اذهان و افکار و خانواده فرهنگ و بستگان درجه یک و هم تباران لر است. این قهرمان مومن را باید ستود و بر روح قرین رحمتش هزاران درود و آفرین فرستاد و بر محرومیت عشایر لرستان گریست و در برابر غیرت دلیرمردان این سرزمین هنوز هم سر تعظیم خم کرد.

وخامت ماجرا نمی گذارد بیش از این بنویسم که تو خود حدیث مفصل بخوان از این مجمل...

اما کاظم صفرزاده، بی تردید برگ دیگری بر دفتر اسطورگان لر افزوده است. مهم نیست که نشان یادبود افتخار را کدام یک از مسئولان مرتبط یا غیرمرتبط یا حتی انجمن های مردم نهاد و گروه های اجتماعی هرکدام از سوی خودشان اهدا کنند، حتی لزوما مهم این نیست که وزیر آموزش و پرورش و مقامات ملی دست به کار شوند، اول از هر چیز دیگری مهم فهم ماست.

مهم این است هر نهادی هر تشکیلاتی هر موسسه ای هر انجمن مردم نهادی هر مدرسه ای هر مدیری هر  کلاس درسی به سهم خودش قدم بردارد. در نتیجه چنین امری هزاران نشان یادبود افتخار سمت این مرد راستین عرصه تعلیم و تعالی سرازیر خواهد شد. بلکه کائنات نیز بر حسن تدبیر و نیت و هم آوایی ما صحه بگذارند.

مطلب مهم دیگر اینکه به نظر می رسد رسیدگی فوری و همه جانبه به وضعیت بهداشتی درمانی عشایر و ایجاد مسیرهای امن و مطمئن در حوادث غیرمترقبه،  از جدی ترین درس های تلخی است که این حادثه به همه ما می دهد.

شاید ثبت این روز در تقویم محلی لرستان در ایجاد انگیزه و تلاش مضاعف برای بهبود امور بی تاثیر نباشد. شاید آقا معلم خواسته درسی به ما بدهد تا آیندگان از آن نصیبی ببرند.

روزی به نام « سلامت عشایر لر» به یادبود کاظم صفرزاده یا هر چه شبیه آن که انگیزه ی واکاوی کاستی ها و مشکلات موجود را از یادمان نبرد و از هزارتوی دستورالعمل ها و بخشنامه ها بیرونمان بیاورد و باعث شود در ظاهر هم که شده نگاهی به وضع موجود و زنده اطراف مان بیاندازیم. که هم یاد استاد را زنده بداریم و هم  کمبودهای درمانگاه و جاده و راه های مواصلاتی را برای چنین روزی نگذاریم. واقعیت این است که باید با شروع فصل سرد این آمادگی ها تامین شود.

«سلامت عشایر لر»، یعنی سلامت همه ما و دستگاه های مختلف بهداشت و درمان ، آموزش و پرورش و راه و هلال احمر و امور عشایری و سایر نهادهای مرتبط باید پای کار باشند و در سالروز چنین روزی در سال بعد بررسی کنند که چه میزان تفاوت کرده ایم و آیا هنوز هم مدارس عشایری و پایگاه های عشایری مان جای امنی برای ماندن و بودن و قدکشیدن هست یا نه. که جان سه دانش آموز عشایر در این سفر کوتاه اما بی بازگشت از دست رفت و بازنگشت.

امیدوارم با نگارش این چند سطر و بیان برخی نتایج تلخ، بخشی از آرامش مخدوش شده مان برگردد. وظیفه ای که همچنان باید بر دوش همه مان سنگینی کند.

روحتان شاد  برادران کوچکم.

روحت شاد معلم همه ی ما. آقا کاظم سفر رفته

.

نویسنده: آتوسا رحمتی