بغض دردناک مادر دورودی از بیماری 4 فرزندش/ ای که دستت می‌رسد کاری بکن

به گزارش لرستان خبر، خانواده پنج‎ نفره‌ای که تنها یک عضو سالم در خانواده دارد، مادر ستون خانواده و با مشکل اعصاب در حال مبارزه است، همسر او دچار سکته‌ی مغزی شده و بی‌جان گوشه‌ی اتاق در حال سپری کردن روزها است، سه پسر او از بیماری دوشن رنج می‌برند، به‌گونه‌ای که از گردن به پایین بی‌حرکت تمام عمر را چهارزانو در گوشه‌ای از اتاق نشسته‌اند و تمام روز را به تماشای تلویزیون می‌پردازند.

«در نزدیکی ما» واژه‎ای آشنا است که برای نزدیک بودن به شخص یا چیزی به کار برده می‌شود اما این بار حکایت از قلب‌های سنگدل و دور دارد، حکایت از اتفاقات تلخ و تلخ، این گزارش مربوط به خانواده پنج‌نفره‌ای است که درد و رنج، بیکاری و بیماری، سختی و ناکامی، همه را یکجا در خود دارند و همه اعضای خانواده به نوعی با «درد» سرشاخ شده‎اند.

"درد" به زبان آوردنش برای ما ساده است، اما وقتی از زبان مادر فرهاد و فرشاد و محمد باشد کمی سخت می‌شود، مادر از سختی روزگار و به‌کندی سپری شدن روزهای زندگی می‌گفت، با بسم‌الله شروع کرد و در اولین کلمه بغض فروخورده‌ی خود را شکست.

پروین خانم کوه درد و سختی بود، اشک امانش نمی‌داد و زیر لب دائم خدا را شکر می‌کرد که مبادا چیزی بگوید که گله از حکمت او باشد، کمی که گذشت آرام شد و دست محمد را به نشانه‌ی محبت فشرد و گفت: خدایا شکرت، امیدوارم تا زنده هستم بتوانم به خوبی از آن‌ها پرستاری کنم.

نگاه کردن به چشمان فرهاد و فرشاد و محمد کمی بیشتر از کمی جرأت می‌خواست، تو آراسته و ایستاده...او نشسته و ناامید؛ پروین خانم از کودکی محمد، پسر بزرگش گفت: تا 5 سالگی محمد متوجه بیماری‌اش نشدیم، راه رفتن برایش سخت بود، از پله‌ها به سختی بالا می‌رفت و زودتر از حد معمول خسته می‌شد، اولش فکر می‌کردم به خاطر تنبلی دوران کودکی است ولی بعد از مراجعه به پزشک متوجه شدم که دچار بیماری دیستروفی عضلانی دوشن شده است که به گفته‌ی پزشک یک بیماری ارثی و بدون درمان است.

مادر محمد اشک‌های خود را پاک کرد و با بغضی که گلویش را می‌فشرد گفت: وقتی فهمیدم نباید بچه‌دار شوم که خیلی دیر شده بود، فرشاد سه سالش بود و فرهاد یک سال داشت، بعد از گذشت 28 سال همچنان امیدوار به لطف خدا روزها را با دعا و نیایش سپری می‌کنم و هرجا که فکرش را بکنید برای درمان، بچه‌ها را بردم ولی فایده‌ا‌ی نداشت.

پروین خانم در ادامه گفت: همه‌ی دل‌خوشیم بعد بچه‌ها شوهرم بود که سر زمین کشاورزی کار می‌کرد و خرج زندگی‌مان را تأمین می‌کرد، ولی از بد روزگار یک ماه پیش شوهرم دچار سکته مغزی شد. حالا علاوه بر پرستاری از سه فرزند معلول و یک شوهر بی‌جان وظیفه‌ی تأمین خرج و مخارج زندگی هم به عهده‌ی من است.

پروین خانم که در برابر حکمت خدا سر تعظیم فرود آورده بود از رهایی از فشار و مشکلات زندگی گفت: چاره‌ای جز درآوردن چند آجر از دیوار آشپزخانه نداشتم، یک روز صبح تصمیم گرفتم چند آجر از دیوار آشپزخانه بیرون بیاورم تا راهی برای ارتباط با کوچه درست کنم تا از این طریق بتوانم خرج زندگی‌مان که از فروش تخم‌مرغ محلی، شارژ و سیگار است را تأمین کنم.

خانم باجلان در خصوص زندگی برادرش می‌گوید: زندگی سختی دارند و در روستایی به نام دایی‌چی زندگی می‌کنند که 30 کیلومتر با دورود فاصله دارد. حتی هزینه‌ی رفت‌وآمد به شهر هم برایشان مشکل است.

پروین خانم به شرایط سخت نگهداری فرزندانش اشاره می‌کند و می‌گوید: تمام روز مشغول پرستاری از بچه‌ها هستم، کمردرد و پا درد خودم از یک‌طرف، نظافت و حمام بردن بچه‌ها و همچنین بیماری همسرم که مدتی است دامن‌گیر خانواده ما شده است از طرفی دیگر باعث شده که پایه‌های خانواده ما سست و لرزان شود.

وی درباره کمک بهزیستی و نهادهای خدمات رسان گفت: با پیگیری‌های زیادی که در طی یک‎سال اخیر کردم، بهزیستی ماهانه 75 هزار تومان برای سه پسرم کمک می‌کند که با توجه به شرایط آن‌ها و تهیه دارو و دیگر خرج‌های اولیه زندگی، این پول اصلاً کفاف هزینه‌ها را نمی‌دهد.

همه افرادی که در آنجا بودند تحت تأثیر بیماری این خانواده قرار گرفته بودند و من با خود فکر می‌کنم که این غم و اندوهی که پروین خانم بابت این رنج‌های بی‌درمان تحمل می‌کند ممکن است برای هر کدام از ما رخ دهد. پس به شکرانه سلامتی خانواده‌هایمان که می‌توانیم با دیدن لبخندشان تا اوج خوشبختی پرواز کنیم و با دیدن راه رفتن و دویدنشان گل از گلمان بشکفد باید امثال محمد و فرشاد و فرهاد را دریابیم.

تنها کمکی که توانستم به خانواده پروین خانم کنم با این‌همه مشکلات و مشقات که با آن دست‎وپنجه نرم می‌کند، بیان دغدغه و درد جانکاه زندگی‌اش است که شاید خیران به این خانواده نظری کنند.

هم‌وطنان برای دریافت اطلاعات بیشتر از وضع این خانواده می‌توانند با شماره 09301951419 (فرشادباجلان) تماس بگیرند.