«قطع انگشت»؛ کرایه عبور روستائیان محروم لرستان با «گرگر» + عکس

مردمانی که ساده و بی‌آلایش سال‌هاست برای تردد به شهر معمولان به‌ناچار باید فاصله چهار کیلومتری تا این شهر را برای تهیه مایحتاج خود طی کنند و یا دل به امواج خروشان کشکان پرصلابت زده و با وسیله‌ای که بلای جانشان شده است ترس‌ها را برجان خریده و عبور کنند از این امواج خروشان.

«گرگر» آشنای بومیان محلی است وسیله‌ای که شبیه به یک تله‌کابین و از آن‌هم ابتدایی‌تر است، روی یک سیم فلزی سوار است و به دو طرف آن قرقره‌ای وصل شده و صدای خِرخِر قره قره هایش ناقوس مرگ روستائیان بی‌بضاعت شده است.

سال‌هاست درگذر از کشکان مردمان باصلابت این دیار دل به امواج خروشان این رودخانه سوار بر گرگر بی‌رحم سپرده و بهای گذر از آن را قطع انگشتانشان پرداخته‌اند.

اصلاً مردمان حاشیه‌نشین کشکان در "ابراهیم‌آباد" معمولان را با انگشتان قطع‌شده‌شان می‌شناسند و مگر فراموششان می‌شود کودکانی را که برای تحصیل و مدرسه رفتن سوار بر گرگر بی‌رحم شده و در امواج خروشان کشکان انگشتان کوچک خود را جای گذاشته‌اند و قلم را برای نوشتن از دستی به دست دیگر داده‌اند تا مشق محرومیت را از این دیار در دل کشکان به تحریر درآورند.

و سال‌هاست نگاه حیرت‌زده مردمان این دیار در انتظار توجه مسئولانی است که ساختن یک پل برایشان کاری سخت و مشقت‌بار شده است و پایه‌های سنگی ساخت پلی کوچک و ساده را در انتظار عبور بدون ترس و واهمه از کشکان به تماشا می‌نشینند.

برای شنیدین دغدغه اهالی این منطقه به سراغ مردمی می‌رویم که برای عبورازخط زندگی مجبور به از دست دادن عضوی از بدن خودهستند، برای کسب اطلاعات بیشتر از موضوع پای صحبت اهالی روستا نشسته‌ایم که ماحصل آن به شرح ذیل آمده است.

قطع انگشتان مردم روستای ابراهیم‌آباد برای عبور از رودخانه

حاجی درمنان یکی از اهالی روستا ابراهیم‌آباد در رابطه با مشکلات رفت و آمد مردم این روستا اظهارداشت: ما از این وضعیت خسته شده‌ایم درگذشته و بیشتر مردم برای گذر از عرض رودخانه از تیوپ استفاده می‌کردند که قاتل جان اهالی بود و چندی است باوجود گرگر انگشتانمان را از دست می‌دهیم.

وی افزود: ما هرروز برای امرارمعاش و کارهای مختلفی مثل خرید و امثالهم مجبور به بیرون رفتن به روستا، گذر از رودخانه و رفتن به شهر هستیم که برای این کارها باید بر گرگر سوار شویم و همواره نگران این باشیم که مبادا انگشتانمان لابه‌لای قرقره و سیم بماند و این کار هرروز ما است.

فانوس سگوند یکی دیگر از اهالی روستای ابراهیم آباد با انتقاد از وضع موجود اظهار داشت: سال‌ها است که زندگی ما آمیخته با نگرانی است، فرزندان ما هرروز برای رفتن به مدرسه در شهر معمولان بر گرگر سوار می‌شوند که بعضی از آن‌ها از همین کودکی و نوجوانی انگشت دست خود را ازدست‌داده‌اند و کسانی هم که به این دلیل انگشتان آن‌ها ناقص شده بعضی مواقع از حاضر شدن در جمع خجالت می‌کشند.

مهاجرت مردم روستا به دلیل نبود پل

وی افزود: ما برای خرید روزانه و رفتن به شهر باید از روستا خارج شویم و ناگزیر بر این هیولای ترسناک آهنین سوار شویم بعضی از اهالی روستا که وضع مالی بهتری داشتند به شهر و محل‌های دیگر مهاجرت کرده و روستا را ترک کردند اما بقیه اهالی که تمکن مالی ندارند مجبور و محکوم‌به ادامه زندگی در این روستا هستند و فریادرسی نیست.

علی عباس کوشکی از رزمندگان دوران دفاع مقدس و اهل ابراهیم‌آباد عنوان کرد: اهالی روستا در این زمینه شکایت‌های زیادی به مسئولان برده‌اند و درد خود را بارها و به‌کرات به گوش و اطلاع آن‌ها رساندند اما متأسفانه هنوز مجبور به استفاده از این وسیله خطرناک هستند.

وی بیان کرد: اهالی این روستا زمان انتخابات برای مسئولان اهمیت پیدا می‌کند و همه قول رسیدگی به این وضعیت را می‌دهند اما بعدازآن دیگر خبری از تلاش و رفع مشکل نیست.

لزوم تسریع روند ساخت پل روستای ابراهیم‌آباد

کوشکی گفت: با نصب عرشه بر روی پایه ها نه تنها راه دسترسی روستای ابراهیم‌آباد بلکه 13 روستای طایفه کوشکی و شاکرمی تأمین شده و همچنین راه ارتباطی معمولان که هم اکنون 130 کیلومتر فاصله است به کیلومتر 40کاهش می‌یابد.

وی اظهارداشت: از مسئولان انتظار می‌رود که در تأمین اعتبار برای ساخت پل روستای ابراهیم‌آباد تسریع به عمل آورند زیرا اگر تا قبل ار فصل بارندگی بخشی از کار انجام نشود و یا به کندی پیش برود زمان از دست رفته و بارندگی و سیلاب سبب بروز خساراتی به پل می‌شود.

عباس محمودی بخشدار معمولان در گفت‌وگو با خبرنگار تسنیم گفت: پل روستای ابراهیم‌آباد آماده است تنها نصب عرشه آن باقی مانده که به دلیل نبود اعتبار بر روی پل نصب نشده است.