روان شناس و درمانگر مرکز مشاوره جهاد دانشگاهی مشهد گفت: هر کودکی دارای توانایی ها، استعدادها، ویژگی ها و خصوصیات رفتاری خاصی است که او را از سایر کودکان متمایز می کند.

به گزارش افکارنیوز ، احسان گلی تصریح کرد: هیجانات، احساسات، تنش ها و ضربه های عاطفی از جمله عوامل روانی گوناگونی هستند که می توانند تأثیرات منفی بر گویش و کلام بگذارند.

وی عنوان کرد: کندی زبان بر اثر اختلال های بدنی یا برآشفتگی های عاطفی در انسان رشد پیدا می کند.

گلی درخصوص علل بروز لکنت زبان اظهار کرد: تحقیقات نشان می دهد که لکنت زبان بر اثر مجموعه ای از عوامل از جمله وجود زمینه های ژنتیکی، آسیب های مغزی، اختلال سیستم گویایی، الگوهای نامناسب محیطی، عقب ماندگی ذهنی، اختلالات شنیداری و بحران های روحی و روانی به وجود می آید.

وی بیان کرد: این عوامل شاید به تنهایی علت بروز لکنت زبان در کودک نباشد اما زمینه را برای ابتلای او به ناروانی های گفتاری هموار می کند.

گلی درخصوص عوامل ژنتیکی و عصب شناسی بروز لکنت زبان، اذعان کرد: کودکانی که خانواده هایی با سابقه اختلالات گفتاری و ناروانی در صحبت هستند، احتمال بیشتری وجود دارد که دچار نقص سیستم گویایی شوند.

وی با بیان اینکه سلامت مغز در گفتار و کلام کودک اهمیت ویژه ای دارد و به همین دلیل هرگونه فشار و ضربه به مغز موجب بروز عوارضی در فرد می شود، گفت: آسیب های هنگام زایمان، نرسیدن اکسیژن به نوزاد هنگام تولد، آسیب های مغزی، صرع و بیماری های عفونی که منجر به اختلال سیستم گویایی در مغز می شوند؛ می تواند زمینه ساز لکنت زبان شود.

این روان شناس بیان کرد: متأسفانه در برخی موارد والدین مانع سخن گفتن عادی کودک می شوند و او را به عجولانه صحبت کردن و اشتباهات گفتاری وا می دارند.

گلی افزود: قطع نابه جای کلام کودک، انتقاد بیش از اندازه از صحبت های کودک، کامل کردن جملات او، فشارهای انضباطی شدید و شتاب زده صحبت کردن می تواند موجب بروز این بیماری شود.

وی عنوان کرد: لکنت زبان به دو صورت «کلونیک» یعنی حالت تکراری در بیان کلمه و لکنت «تونیک» به معنی توقف در تلفظ است.

لکنت زبان در پسرها ۵ برابر دختران است


گلی اظهار کرد: میزان شیوع لکنت زبان در بین کودکان تقریبا ۵ درصد است و معمولا تا سنین جوانی حدود ۸۰ درصد این افراد با رسیدگی و درمان به موقع بهبود پیدا می کنند.

وی با اشاره به اینکه این بیماری در پسرها ۵ برابر دختران است، افزود: سیر بیماری نیز در میان پسران طولانی تر است.

این روان شناس بیان کرد: به طور کلی، اغلب مشکلات گفتاری در سنین ۲ تا ۵ سالگی یعنی زمانی که کودکان در حال فراگیری مهارت های کلامی گوناگون و استفاده از لغات جدید هستند هم چنین ۵ تا ۷ سالگی که زمان آغاز مدرسه، برانگیختگی برای یادگیری و کنجکاوی و کسب مهارت های اجتماعی است به وجود می آید.

این روانشناس و مشاور دانشگاه فردوسی با اشاره به اینکه اغلب کودکان در ۱۲ تا ۱۵ ماهگی شروع به صحبت کردن می کنند، تصریح کرد: کودکانی که لکنت دارند میانگین زمان گفتارشان پایین است و تکلم را دیرتر آغاز می کنند البته این کودکان لزوما در سایر مهارت های رشدی نیز کند نیستند.

وی با بیان اینکه این کودکان در مقایسه با کودکان سالم دو ماه تاخیر رشد کلامی دارند، اظهار کرد: تشخیص لکنت زبان در مراحل اولیه بسیار مشکل است زیرا اغلب کودکان خردسال بدون اینکه هیچ مشکل یا زمینه ای برای گسیختگی های گفتاری داشته باشند، علائمی از لکنت زبان دارند.

گلی تصریح کرد: گروهی از کودکان به این مشکل خود اهمیت نمی دهند و گروهی دیگر نیز سخت تلاش می کنند تا لغات و واژگان را به درستی ادا کنند و در نهایت احساس ناکامی و ناامیدی می کنند.

این روان شناس گفت: متخصصان گفتار درمانی برای تشخیص و شناسایی این کودکان به علائمی چون تکرار صداها و هجاها، در میان اندازی، مکث درون واژه ها، تکرار واژه های تک هجایی، انجام حرکات اضافی مثل تیک، لرزش فک و کشش یا امتداد دادن صداها توجه می کنند.

وی درخصوص درمان این بیماری اذعان کرد: روش زبانی یا تلفظی یکی از روش های درمان است که برای انجام آن باید بهترین هماهنگی ها بین حنجره، گونه ها، زبان و لب ها صورت گیرد.

گلی ادامه داد: در روش دوجانبه یا مکمل نیز به بازپروری و پرورش جنبه های دوگانه فکری و زبانی اهمیت فراوان داده می شود که بیشتر برای کودکان ۳ تا ۷ ساله استفاده می شود.

وی اظهار کرد: روش روان درمانی به ویژه برای افرادی که دچار کشمکش های عاطفی و اختلالات روانی و عصبی هستند، به کار می رود همچنین با استفاده از روش دارودرمانی نیز می توانند تا حدودی کودک را از اضطراب هیجانات عاطفی دور نگه دارند.

درمانگر مرکز مشاوره جهاددانشگاهی مشهد با اشاره به اینکه یکی از علل لکنت زبان کودک رفتارهای سازش نایافته یا ناهنجار است، اذعان کرد: در این روش سعی بر اصلاح رفتار ها و تقلیل لکنت زبان کودک است.

وی اضافه کرد: روش خود درمان گری که در واقع می تواند نوعی روش رفتاردرمانی نیز تلقی شود بر این اساس استوار است که بیمار با انگیزه قوی و ایجاد تغییرات لازم در زمینه بازخوردها و نگرش هایش نسبت به لکنت خود با برنامه ای منظم، اختلال گویایی خود را اصلاح کند.
در کانال تلگرام لرستان خبر عضو شوید

نظرات