کاهش سن دختران فراری! ؟
آمارهای موجود در «خانه ریحانه» نشان می داد که ۷۰ درصد دختران فراری در مقطع تحصیلی راهنمایی بودند.
به گزارش افکارنیوز، خانه های ریحانه که در اواخر دهه ۷۰ تشکیل و راه اندازی شدند، مراکزی بودند که به عنوان مراکز حمایت از دختران فراری و بدسرپرست به نگهداری از این دختران می پرداختند و دارای مشاور و مددکار بودند.
این مراکز در اوایل دهه ۸۰ و در راستای عدم انجام کارهای موازی با سازمان بهزیستی تعطیل شده و با مراکز مداخله در بحران بهزیستی ادغام شدند.
به طور کلی مخاطراتی که پس از فرار، دختران جوان بی پناه و آسیب پذیر را تهدید می کند، عبارتند از:
۱. گرفتار شدن در دام شبکه های قاچاق دختران و زنان جوان: قاچاقچیان، ایادی خود را در مناطقی مانند پارک ها، مقابل مدارس راهنمایی و دبیرستان ها و اماکن عمومی می گمارند تا با پرسه زدن در این اماکن و شناسایی دخترانی که از منازل خود فرار کرده اند با وعده های خام، آنها را به دام اندازند. گاهی فرار، پس از طرح دوستی و آشنایی از سوی دلالان شبکه های قاچاق و دادن وعده های مختلف چون ازدواج، خروج آسان ازکشور و درآمد خوب و زندگی بهتر، اتفاق می افتد.
۲. تجاوز، اجبار و تحمیل روسپیگری: معمولاً دختران فراری گرفتار مشکل تجاوز، اجبار و تحمیل برای روسپی شدن می شوند. قاچاقچیان، دختران جوانی را که به هر انگیزه از خانه خود گریخته اند، وسیله درآمد خود قرار داده و آنها را به برقراری ارتباط جنسی و انجام کارهای خلاف مجبور می کنند. در سال های اخیر نوع جدیدی از فریب و قاچاق دختران و زنان ازطریق اینترنت مشاهده می شود که بیشترحاصل گسترش شبکه های ارتباطی مجازی است.
۳. در نهایت نیز تبدیل شدن به روسپی، اعتیاد به انواع موادمخدر، ابتلا به بیماری هایی همچون ایدز، ورود به باندهای سرقت و افتادن در دور باطل بازداشت، زندان، آزادی و از سر گرفتن دوباره روسپیگری و سرقت، سرانجام این دختران است.
راهکار چیست؟
به طور کلی می توان راهکارهای رفع معضل فرار دختران از خانه را در دو سطح پیشگیری و درمان پیگیری کرد. در سطح اول لازم است خانواده ها را با ویژگی های دوران نوجوانی، عصیان ها و حساسیت های ویژه آن آشنا کرده و با استفاده از رسانه های جمعی و نهاد آموزش و پرورش به آگاه سازی آنها پرداخت. همچنین قدم های بعدی، آگاه سازی نوجوانان نسبت به پیامدهای فرار از منزل است که لازم است در این زمینه آموزش های لازم به نوجوانان داده شود. باید توجه داشت مسئولین ضمن کاهش زمینه های ایجاد فضایی که منجر به فرار دختران از منزل شود، می توانند به ایجاد و گسترش مراکز حمایتی در این زمینه بپردازند تا در صورت فرار، دختران بتوانند به یکی از این مراکز مراجعه کرده و کمتر دچار آسیب های ثانویه شوند.
این مراکز در اوایل دهه ۸۰ و در راستای عدم انجام کارهای موازی با سازمان بهزیستی تعطیل شده و با مراکز مداخله در بحران بهزیستی ادغام شدند.
به طور کلی مخاطراتی که پس از فرار، دختران جوان بی پناه و آسیب پذیر را تهدید می کند، عبارتند از:
۱. گرفتار شدن در دام شبکه های قاچاق دختران و زنان جوان: قاچاقچیان، ایادی خود را در مناطقی مانند پارک ها، مقابل مدارس راهنمایی و دبیرستان ها و اماکن عمومی می گمارند تا با پرسه زدن در این اماکن و شناسایی دخترانی که از منازل خود فرار کرده اند با وعده های خام، آنها را به دام اندازند. گاهی فرار، پس از طرح دوستی و آشنایی از سوی دلالان شبکه های قاچاق و دادن وعده های مختلف چون ازدواج، خروج آسان ازکشور و درآمد خوب و زندگی بهتر، اتفاق می افتد.
۲. تجاوز، اجبار و تحمیل روسپیگری: معمولاً دختران فراری گرفتار مشکل تجاوز، اجبار و تحمیل برای روسپی شدن می شوند. قاچاقچیان، دختران جوانی را که به هر انگیزه از خانه خود گریخته اند، وسیله درآمد خود قرار داده و آنها را به برقراری ارتباط جنسی و انجام کارهای خلاف مجبور می کنند. در سال های اخیر نوع جدیدی از فریب و قاچاق دختران و زنان ازطریق اینترنت مشاهده می شود که بیشترحاصل گسترش شبکه های ارتباطی مجازی است.
۳. در نهایت نیز تبدیل شدن به روسپی، اعتیاد به انواع موادمخدر، ابتلا به بیماری هایی همچون ایدز، ورود به باندهای سرقت و افتادن در دور باطل بازداشت، زندان، آزادی و از سر گرفتن دوباره روسپیگری و سرقت، سرانجام این دختران است.
راهکار چیست؟
به طور کلی می توان راهکارهای رفع معضل فرار دختران از خانه را در دو سطح پیشگیری و درمان پیگیری کرد. در سطح اول لازم است خانواده ها را با ویژگی های دوران نوجوانی، عصیان ها و حساسیت های ویژه آن آشنا کرده و با استفاده از رسانه های جمعی و نهاد آموزش و پرورش به آگاه سازی آنها پرداخت. همچنین قدم های بعدی، آگاه سازی نوجوانان نسبت به پیامدهای فرار از منزل است که لازم است در این زمینه آموزش های لازم به نوجوانان داده شود. باید توجه داشت مسئولین ضمن کاهش زمینه های ایجاد فضایی که منجر به فرار دختران از منزل شود، می توانند به ایجاد و گسترش مراکز حمایتی در این زمینه بپردازند تا در صورت فرار، دختران بتوانند به یکی از این مراکز مراجعه کرده و کمتر دچار آسیب های ثانویه شوند.
