برزخِ آبادی

به گزارش لرستان خبر، جاده ها، یکی پس از دیگری دست انداز است و خاکی در غربی ترین منطقه ی استان لرستان. شن های راه، سرعت خودرو را کمتر کرده است.

راه های زخم

سال هاست که اهالی منطقه ی وزکور در 88 کیلومتری شهرستان کوهدشت، در این راه های بی آسفالت، جان کنده. پل های ریخته از سیلاب سال گذشته، در وسط جاده را دیده و زخم به دندان صبرگزیده اند.

جاده و آبادی روستا که نیست؛ مردهای آبادی، دست زن و بچه شان را گرفته و به شهر رفته اند. "محمد"، وسط روستا ایستاده؛ کنار دیوار خانه ای که همسایگانش کوچ کرده اند. تاول کارگری، دست هایش را زبر و سخت کرده است.

کوچ اجباری

دو اتاق کوچک و یک آشپزخانه ای که با مشمع، نقش و نگار به دیوار زده. میانه‌‌ی اتاق می‌ایستد. آفتاب زمستان بر قامت خانه می‌تابد. محمد، هنوز ننشسته از استقبال، سر درد و دل هایش را باز می کند:«بیشتر اهالی در 13 قریه ی منطقه ی وزکور، مهاجرت کرده و حاشیه نشین شهرها شده اند.

آبادی، تخلیه شده و رفته اند جایی که دستشان به نان و آبی برسد. جاده، آسفالت نیست و برای رفتن به کوهدشت، ماشین دربست باید گرفت. دربستی ها هم می گویند کدام راننده ی عاقلی ماشینش را رها می کند در این جاده. آن ها که می آیند برای هر رفت و برگشت، 120 هزار تومان دریافت می کنند.

سال های بن بست

زمین های کشاورزی مان هم با وجود سند، روی دستمان باد کرده. تراکتور و کمباین نداریم. بیشتر درآمد محصول هم خرج کرایه تراکتورهایی می شود که زمین هایمان را شخم بزند. بارها هم برای آسفالت جاده، پیگیری داشته ایم. می گویند بودجه ی جاده ی وِزکور تأمین شده؛ اما ما نمی دانیم این بودجه در کجا هزینه شده است؟

برای روستا، حتا مجلس هم رفته بودم. همان جا با ملکشاهی، نماینده شهرستان های کوهدشت و رومشکان، از گرفتاری های مردم گفتم. سرش را به نشانه ی تأیید آورده بود پایین. حالا 2 سال گذشته و دل مردم، ترک برداشته، اما آب از آب در روستا تکان نخورده است.»

پیرهای اندوه

یکی از پیرمردهای روستا، خودش را به خانه ی محمد رسانده. نیم ساعتی گذشته است. دو دستش را در جلو گره زده. با حرف هایی در گلو، تمام روستا را یک ریز می اندازد وسط:«در سال 63، این منطقه دارای 1600 نفر سهمیه ی دریافت کوپن خواروبار بود؛ اما حالا در سال 95 جمعیت روستا به 373 نفر رسیده است. اگر مردم اینجا در تنگنا نبودند؛ آیا روستا و خانه ی آبا و اجدادی خودشان را ترک می کردند؟»

حرف های پیرمرد، انگار سنگ غارش را کنار زده و تازه بیرون آمده است. صورت چروکیده اش، میان چشم های اندوه، سال های جوانی را دوباره پیدا کرده و حسرت شده است. دست می برد به کلاه نمدی روی سرش:«اینجا حتا یک مدرسه هم ندارد. تلفن روستا هم بیشتر مواقع، قطع است. تنها 2 روز در هفته برق داریم و یک ساعت آب آشامیدنی در هر 24 ساعت. جیره بندی آب هم گاهی کفاف تشنگی هایمان را نمی کند.»

محمد و پیرمرد، از خانه بیرون می زنند. راه می روند در کوچه های بی شکل. کم کم اهالی روستا از پشت دیوارها بیرون می آیند. در یک چشم بر هم  زدن، زیاد می شوند. پیرمرد، از دور به زمین های کشاورزی و خانه های تخلیه شده، چشم می اندازد. دست محمد را گرفته، به شبکه بهداشت منطقه وزکور رسیده اند.

بهورز، نشسته در خانه ی بهداشتی که دارو را فقط برای زیر 5 سال دارد و دیگر هیچ:«6 قریه از منطقه ی وزکور را با جمعیت 376 نفر تحت پوشش داریم؛ اما خدمات درمانی ای که نیست؛ دردهای روستا، بیداد شده است.

عقرب گزیدگی ها، اگر شانس آورده باشند؛ پس از 2 ساعت به شهر رسیده تا جانشان سالم در برود. زنان باردار نیز باید پشت زخم های جاده، درد زایمان را تحمل کنند. روستا، سقط جنین و مرگ مادران باردار را دیگر تاب نیاورده، اما هنوز هم تولدها، در بن بست های راه، مرگ را شیون می کند.»

از شبکه بهداشت بیرون زده ایم. باد بی‌رحمانه می‌وزد. کودکان، هر روز 2 ساعت، برای رسیدن به مدرسه ده بالادست پیاده راه می روند. ده شان بی مدرسه، است و نگرانی مادران از پس جاده های وهم زمستان، هنوز نتوانسته روستا را سواددار کند.

خاک زمین و سردی هوا درهم می‌آمیزند. پیرمرد، پشت به خورشید غروب، خیره می شود در زمین کشاورزی اش. نه دل رفتن را دارد و نه پای ماندن از پس سال های بی کسی وزکور.

دست های تمنایش در آسمان سرخ و سیاه، ناپدید می شود.

گزارش: فاطمه نیازی

انتهای پیام/