انتخابی که کار دست حسن روحانی داد:
مجید انصاری در مجلس چه می کند؟
روحانی هم با انتخاب انصاری به عنوان معاون پارلمانی شانس رایزنی های پشت پرده را از خود گرفته چرا که به گفته منابع آگاه از مجلس مجید انصاری در مدت انتصاب خود به سمت معاونت پارلمانی رییس جمهور نه تنها نتوانسته تعاملی حداقلی با بهارستان نشینان برقرار کند بلکه کار را برای روحانی بد تر هم کرده و با عملکرد ضعیف خود در پارلمان روز به روز بر فاصله میان نمایندگان و دولت افزوده است.
گروه سیاسی – نزدیک به صد روز از آغاز زمامداری حسن روحانی به عنوان رییس جمهور می گذرد، با این حال دولت تدبیر و امید هنوز در ابتدای راه است و ۱۸ میلیون نفری که به روحانی رای داده اند منتظر عملی شدن وعده های دولت یازدهم هستند، وعده هایی که حوزه های اقتصادی، سیاسی و اجتماعی را در بر می گیرد و روحانی در رقابت های انتخاباتی قول داده بود با کلید تدبیر قفلشان را باز کند.
به گزارش افکارنیوز؛ اینک پس از ۱۰۰ روز به نظر می رسد قفل هایی که روحانی با کلید مشهورش برایشان خط و نشان کشید سرسخت تر از آن هستند که به راحتی گشوده شوند.
مذاکرات هسته ای در ژنو با ۶ کشور آن طور که گفته می شد پیش نرفت و کارشکنی فرانسوی ها در آخرین لحظه کار مذاکرات را به وقت اضافه کشاند. محمدجواد ظریف که فرماندهی مذاکرات از سوی ایران را بر عهده دارد فکر همه جا را کرده بود، جان کری وزیر امور خارجه آمریکا را چنان مسحور کرد که پیرمرد سفر خاورمیانه اش را نیمه کاره رها کرد تا به جمع مذاکره کنندگان ژنو بپیوندد از سوی دیگر انگلیسی ها را نیز چنان رام کرد که به گفته شاهدان در تمام مدت مذاکرات بر خلاف انتظار نتانیاهو صدایی از توپ خانه بریتانیا بلند نشد.
آلمان که به تازگی از رسوایی شنود ۱۰ ساله صدراعظمش توسط آمریکا مطلع شده بود هم ترجیح داد تا در طول مذاکرات به نفع ایران روزه سکوت بگیرد. روسیه و چین هم ترجیح دادند بیشتر شنونده باشند چرا که به خوبی می دانستند به هر طرف متمایل شوند باید دیر یا زود جواب طرف مقابل را بدهند و بنابر ذات منفعت طلبشان در نهایت به گونه ای موضع گرفتند که هیچ کدام از دو طرف را از دست نداده باشند.
تنها پاریس بود که ترجیح داد در این میان نقش بد من ماجرا را بازی کند و البته صهیونیست ها هم این خوش خدمتی فرانسوی را در سفر رییس جمهور فرانسه به فلسطین اشغالی بی پاسخ نگذاشتند و از مردی که با بی سابقه ترین انتقادات درونی مواجه است مانند یک قهرمان ملی استقبال کردند.
اما حکایت مشکلات دولت روحانی فرا تر از مذاکرات هسته ای است و بر خلاف انتظار سرنوشت دولت نه در ژنو که در تهران رقم خواهد خورد.
معرفی سه وزیر از سوی حسن روحانی به مجلس و رای نیاوردن هیچکدام از آنان همچنین زمزمه های استیضاح وزاریی که هنوز مدت زیادی از انتصابشان نگذشته نشان از خط و نشان منتقدانی می دهد که دیر یا زود تیغ انتقادات علیه دولت را تیز تر خواهند کرد.
روحانی اما برای این موضوع هم راهکاری داشت و استراتژی قدیمی را در پیش گرفت که در واقع تنها راه او هم بود. رییس جمهور با منتقدان داخلی اش صلح کرد تا بتواند پاسخ کارشکنان خارجی را بدهد.
غافل از اینکه در همیشه روی یک پاشنه نمی چرخد و بالاخره صدای این منتقدان هم در می آید، در جامعه ای دو قطبی که به طور سنتی گروه های سیاسی اش ابتدا به دو دسته راست و چپ و سپس اصولگرا و اصلاح طلب تقسیم می شدند روحانی شعار اعتدالگرایی داد و گفت به هیچ یک از این دو وابسته نیست هرچند در ظاهر امر قرابتش با اصلاح طلبان بیشتر بود و بزرگان اصلاحات هم از او حمایت کرده بودند.
کلید دار انتخابات با انتصاب مجید انصاری چهره با نفوذ اصلاح طلبان به عنوان معاون پارلمانی رییس جمهور سعی کرد از جناح چپ دلبری کند و یا حداقل از موج کوبنده انتقادات آنان در آینده بکاهد، انتصاب جعفر میلی منفرد و توفیقی و سپس رضا فرجی دانا به سمت وزارت علوم نیز با همین قصد انجام گرفت.
اما اصولگرایان که در دو دولت قبل به عنوان حامیان احمدی نژاد در مظان اتهام بودند اینک در جایگاه مطالبه گر قرار گرفتند و مخالفت ها را از درون مجلس آغاز کردند.
به هر حال اینک مجلس آماده انتقاد شدید علیه دولت است و از سوی دیگر روحانی هم با انتخاب انصاری به عنوان معاون پارلمانی شانس رایزنی های پشت پرده را از خود گرفته چرا که به گفته منابع آگاه از مجلس مجید انصاری در مدت انتصاب خود به سمت معاونت پارلمانی رییس جمهور نه تنها نتوانسته تعاملی حداقلی با بهارستان نشینان برقرار کند بلکه کار را برای روحانی بد تر هم کرده و با عملکرد ضعیف خود در پارلمان روز به روز بر فاصله میان نمایندگان و دولت افزوده است.
به گفته یک نماینده مجلس که نخواست نامش فاش شود رفتار مجید انصاری با نمایندگان به گونه ای بوده که باعث دلخوری آن ها از دولت را فراهم آورده و اینک بیشتر نمایندگان معتقدند مجید انصاری با نوعی غرور و خود برتربینی با آنان برخورد می کند و به هیچ وجه به دنبال تعامل سازنده با نمایندگان مجلس نیست.
به هر حال حسن روحانی اینک توانسته با مشارکت دادن برخی از اصلاح طلبان نزدیک به هاشمی رفسنجانی درون دولت رضایت نسبی اکثر آنان را فراهم کند اما نباید فراموش کرد اصلاح طلبانی که روزگاری شعار عبور از خاتمی را سر دادند بالقوه این استعداد را دارند که در آینده ای شعار عبور از روحانی را نیز سر داده به دنبال مطالبات حداکثری خود دولت را به چالش بکشند کما اینکه از همین حالا هم زمزمه های نارضایتی آنان را می توان شنید.
به گزارش افکارنیوز؛ اینک پس از ۱۰۰ روز به نظر می رسد قفل هایی که روحانی با کلید مشهورش برایشان خط و نشان کشید سرسخت تر از آن هستند که به راحتی گشوده شوند.
مذاکرات هسته ای در ژنو با ۶ کشور آن طور که گفته می شد پیش نرفت و کارشکنی فرانسوی ها در آخرین لحظه کار مذاکرات را به وقت اضافه کشاند. محمدجواد ظریف که فرماندهی مذاکرات از سوی ایران را بر عهده دارد فکر همه جا را کرده بود، جان کری وزیر امور خارجه آمریکا را چنان مسحور کرد که پیرمرد سفر خاورمیانه اش را نیمه کاره رها کرد تا به جمع مذاکره کنندگان ژنو بپیوندد از سوی دیگر انگلیسی ها را نیز چنان رام کرد که به گفته شاهدان در تمام مدت مذاکرات بر خلاف انتظار نتانیاهو صدایی از توپ خانه بریتانیا بلند نشد.
آلمان که به تازگی از رسوایی شنود ۱۰ ساله صدراعظمش توسط آمریکا مطلع شده بود هم ترجیح داد تا در طول مذاکرات به نفع ایران روزه سکوت بگیرد. روسیه و چین هم ترجیح دادند بیشتر شنونده باشند چرا که به خوبی می دانستند به هر طرف متمایل شوند باید دیر یا زود جواب طرف مقابل را بدهند و بنابر ذات منفعت طلبشان در نهایت به گونه ای موضع گرفتند که هیچ کدام از دو طرف را از دست نداده باشند.
تنها پاریس بود که ترجیح داد در این میان نقش بد من ماجرا را بازی کند و البته صهیونیست ها هم این خوش خدمتی فرانسوی را در سفر رییس جمهور فرانسه به فلسطین اشغالی بی پاسخ نگذاشتند و از مردی که با بی سابقه ترین انتقادات درونی مواجه است مانند یک قهرمان ملی استقبال کردند.
اما حکایت مشکلات دولت روحانی فرا تر از مذاکرات هسته ای است و بر خلاف انتظار سرنوشت دولت نه در ژنو که در تهران رقم خواهد خورد.
معرفی سه وزیر از سوی حسن روحانی به مجلس و رای نیاوردن هیچکدام از آنان همچنین زمزمه های استیضاح وزاریی که هنوز مدت زیادی از انتصابشان نگذشته نشان از خط و نشان منتقدانی می دهد که دیر یا زود تیغ انتقادات علیه دولت را تیز تر خواهند کرد.
روحانی اما برای این موضوع هم راهکاری داشت و استراتژی قدیمی را در پیش گرفت که در واقع تنها راه او هم بود. رییس جمهور با منتقدان داخلی اش صلح کرد تا بتواند پاسخ کارشکنان خارجی را بدهد.
غافل از اینکه در همیشه روی یک پاشنه نمی چرخد و بالاخره صدای این منتقدان هم در می آید، در جامعه ای دو قطبی که به طور سنتی گروه های سیاسی اش ابتدا به دو دسته راست و چپ و سپس اصولگرا و اصلاح طلب تقسیم می شدند روحانی شعار اعتدالگرایی داد و گفت به هیچ یک از این دو وابسته نیست هرچند در ظاهر امر قرابتش با اصلاح طلبان بیشتر بود و بزرگان اصلاحات هم از او حمایت کرده بودند.
کلید دار انتخابات با انتصاب مجید انصاری چهره با نفوذ اصلاح طلبان به عنوان معاون پارلمانی رییس جمهور سعی کرد از جناح چپ دلبری کند و یا حداقل از موج کوبنده انتقادات آنان در آینده بکاهد، انتصاب جعفر میلی منفرد و توفیقی و سپس رضا فرجی دانا به سمت وزارت علوم نیز با همین قصد انجام گرفت.
اما اصولگرایان که در دو دولت قبل به عنوان حامیان احمدی نژاد در مظان اتهام بودند اینک در جایگاه مطالبه گر قرار گرفتند و مخالفت ها را از درون مجلس آغاز کردند.
به هر حال اینک مجلس آماده انتقاد شدید علیه دولت است و از سوی دیگر روحانی هم با انتخاب انصاری به عنوان معاون پارلمانی شانس رایزنی های پشت پرده را از خود گرفته چرا که به گفته منابع آگاه از مجلس مجید انصاری در مدت انتصاب خود به سمت معاونت پارلمانی رییس جمهور نه تنها نتوانسته تعاملی حداقلی با بهارستان نشینان برقرار کند بلکه کار را برای روحانی بد تر هم کرده و با عملکرد ضعیف خود در پارلمان روز به روز بر فاصله میان نمایندگان و دولت افزوده است.
به گفته یک نماینده مجلس که نخواست نامش فاش شود رفتار مجید انصاری با نمایندگان به گونه ای بوده که باعث دلخوری آن ها از دولت را فراهم آورده و اینک بیشتر نمایندگان معتقدند مجید انصاری با نوعی غرور و خود برتربینی با آنان برخورد می کند و به هیچ وجه به دنبال تعامل سازنده با نمایندگان مجلس نیست.
به هر حال حسن روحانی اینک توانسته با مشارکت دادن برخی از اصلاح طلبان نزدیک به هاشمی رفسنجانی درون دولت رضایت نسبی اکثر آنان را فراهم کند اما نباید فراموش کرد اصلاح طلبانی که روزگاری شعار عبور از خاتمی را سر دادند بالقوه این استعداد را دارند که در آینده ای شعار عبور از روحانی را نیز سر داده به دنبال مطالبات حداکثری خود دولت را به چالش بکشند کما اینکه از همین حالا هم زمزمه های نارضایتی آنان را می توان شنید.
