توافقنامه متنی است با کمربند و تسمه
«توافق هسته ای ژنو یک توافق تاریخی اما بی ثبات و شکننده است. هیچ کس توهم ندارد که این پایان بحران است. »
به گزارش افکارنیوز ، روزنامه فرانسوی لیبراسیون در تحلیلی به قلم مارک سمو و زان پیرپرن نوشت: توافق ۶ ماهه ژنو، شکننده است.
در ازای کاستن از تحریم ها، تهران باید غنی سازی اورانیوم را به میزانی که برای استفاده نظامی کاربرد دارد، متوقف کند؛ یک توافق تاریخی اما بی ثبات. موضوع، فقط یک قرارداد موقتی است.
نکته بارز این توافق توقف فعالیت های غنی سازی اورانیوم به میزان بیش از ۵ درصد برای جمهوری اسلامی، در ازای تعلیق یا امکان تجدیدنظر بخشی از تحریم های نفس گیر اقتصاد ایران است.
لیبراسیون می افزاید: باراک اوباما با گفتن این که «برای اولین بار در طول حدود ده سال، ما پیشرفت برنامه هسته ای ایران را متوقف کردیم. » ابراز رضایت کرده است.
توافق چه چیزی را پیش بینی می کند؟ نویسندگان لیبراسیون در پاسخ به این پرسش خاطرنشان می کنند: این توافق گذر زمان را متوقف می کند.
این توافق موقتی در مورد تعهدات تهران بسیار دقیق است. یک دیپلمات با لحنی طعنه آمیز می گوید «متنی است با کمربند و تسمه. » ایران وعده داده که تمام فعالیت غنی سازی اورانیوم را تا بیش از ۵ درصد به مدت شش ماه متوقف کند.
به علاوه، متعهد است که اورانیوم غنی شده تا ۲۰ درصد را که در اختیار دارد، خنثی سازی کند. ایران سانتریفیوژ اورانیوم جدید نمی سازد، جلوی پیشرفت راه اندازی رآکتور آب سنگین اراک را می گیرد، همچنین اجازه تولید پلوتونیوم غنی شده را نمی دهد. این نکته یکی از حساس ترین نکات توافق نامه است.
به علاوه، تهران باید دسترسی روزانه سایت های هسته ای خود- غیر از اراک- را برای متخصصان آژانس بین المللی انرژی اتمی فراهم کند.
در مقابل، اعضای «۱+۵» متعهد می شوند که تحریم ها را به ارزشی معادل ۷ میلیارد دلار (یا ۱/۵ میلیارد یورو) کاهش دهند اما «به صورتی محدود، موقتی و هدفمند که قابل انحلال است. »
به نظر برونو ترتره عضو مؤسسه تحقیقات استراتژیک «این یک پیشرفت مسلم است؛ چرا که توافق، هیچ کدام از خطوط قرمزی را که کشورهای غربی در فرآیند مذاکره تدوین کرده بودند، با ملاحظه خطوط اصلی آنچه که می تواند به یک توافق نهایی برسد، زیر پا نمی گذارد. »
لیبراسیون ادامه می دهد: حسن روحانی، رئیس جمهوری ایران می گوید «حق غنی سازی اورانیوم در خاک ایران پذیرفته شده است. » ، چیزی که جان کری با لحنی خشک آن را رد می کند.
در واقع، به رسمیت شناختن حقوقی «حق غنی سازی» مفروض، الگوی خطرناکی به وجود خواهد آورد و متن هم به هیچ وجه به آن اشاره ای نکرده است.
روزنامه فرانسوی در پاسخ این پرسش که آیا این پایان بحران اتمی ایران است؟ تصریح کرد: هیچ کس چنین توهمی ندارد. کار سخت از همین حال و مذاکره برای رسیدن به توافق نهایی آغاز شده است.
به نظر کنت پولاک کارشناس مسائل ایران در مؤسسه بروکینگز در واشنگتن «این مرحله سخت تر از این توافقی است که بر سر آن مذاکره شده و امتیازاتی که هر یک از دو طرف باید بپردازد. »
در پایان این تحلیل آمده است: همچنین برای غربی ها هم خیلی سخت خواهد بود که به تعهدات خود پایبند باشند، مخصوصاً در مورد مدت زمان کم کردن تحریم های ضربه زننده به ایران که دلایل تکنیکی هم دارد.
تهران تا این لحظه از جانب خود، چیزی را نگسیخته و از فریز کردن آن چه که موفق شده بود در طول ده سال گذشته به انجام برساند، راضی است. در واقع، تبدیل شدن به کشوری که حدوداً می توان گفت «در آستانه» قرار گرفته است، یعنی توانایی علمی و صنعتی برای دستیابی به بمب هسته ای را دارد. (! )
در ازای کاستن از تحریم ها، تهران باید غنی سازی اورانیوم را به میزانی که برای استفاده نظامی کاربرد دارد، متوقف کند؛ یک توافق تاریخی اما بی ثبات. موضوع، فقط یک قرارداد موقتی است.
نکته بارز این توافق توقف فعالیت های غنی سازی اورانیوم به میزان بیش از ۵ درصد برای جمهوری اسلامی، در ازای تعلیق یا امکان تجدیدنظر بخشی از تحریم های نفس گیر اقتصاد ایران است.
لیبراسیون می افزاید: باراک اوباما با گفتن این که «برای اولین بار در طول حدود ده سال، ما پیشرفت برنامه هسته ای ایران را متوقف کردیم. » ابراز رضایت کرده است.
توافق چه چیزی را پیش بینی می کند؟ نویسندگان لیبراسیون در پاسخ به این پرسش خاطرنشان می کنند: این توافق گذر زمان را متوقف می کند.
این توافق موقتی در مورد تعهدات تهران بسیار دقیق است. یک دیپلمات با لحنی طعنه آمیز می گوید «متنی است با کمربند و تسمه. » ایران وعده داده که تمام فعالیت غنی سازی اورانیوم را تا بیش از ۵ درصد به مدت شش ماه متوقف کند.
به علاوه، متعهد است که اورانیوم غنی شده تا ۲۰ درصد را که در اختیار دارد، خنثی سازی کند. ایران سانتریفیوژ اورانیوم جدید نمی سازد، جلوی پیشرفت راه اندازی رآکتور آب سنگین اراک را می گیرد، همچنین اجازه تولید پلوتونیوم غنی شده را نمی دهد. این نکته یکی از حساس ترین نکات توافق نامه است.
به علاوه، تهران باید دسترسی روزانه سایت های هسته ای خود- غیر از اراک- را برای متخصصان آژانس بین المللی انرژی اتمی فراهم کند.
در مقابل، اعضای «۱+۵» متعهد می شوند که تحریم ها را به ارزشی معادل ۷ میلیارد دلار (یا ۱/۵ میلیارد یورو) کاهش دهند اما «به صورتی محدود، موقتی و هدفمند که قابل انحلال است. »
به نظر برونو ترتره عضو مؤسسه تحقیقات استراتژیک «این یک پیشرفت مسلم است؛ چرا که توافق، هیچ کدام از خطوط قرمزی را که کشورهای غربی در فرآیند مذاکره تدوین کرده بودند، با ملاحظه خطوط اصلی آنچه که می تواند به یک توافق نهایی برسد، زیر پا نمی گذارد. »
لیبراسیون ادامه می دهد: حسن روحانی، رئیس جمهوری ایران می گوید «حق غنی سازی اورانیوم در خاک ایران پذیرفته شده است. » ، چیزی که جان کری با لحنی خشک آن را رد می کند.
در واقع، به رسمیت شناختن حقوقی «حق غنی سازی» مفروض، الگوی خطرناکی به وجود خواهد آورد و متن هم به هیچ وجه به آن اشاره ای نکرده است.
روزنامه فرانسوی در پاسخ این پرسش که آیا این پایان بحران اتمی ایران است؟ تصریح کرد: هیچ کس چنین توهمی ندارد. کار سخت از همین حال و مذاکره برای رسیدن به توافق نهایی آغاز شده است.
به نظر کنت پولاک کارشناس مسائل ایران در مؤسسه بروکینگز در واشنگتن «این مرحله سخت تر از این توافقی است که بر سر آن مذاکره شده و امتیازاتی که هر یک از دو طرف باید بپردازد. »
در پایان این تحلیل آمده است: همچنین برای غربی ها هم خیلی سخت خواهد بود که به تعهدات خود پایبند باشند، مخصوصاً در مورد مدت زمان کم کردن تحریم های ضربه زننده به ایران که دلایل تکنیکی هم دارد.
تهران تا این لحظه از جانب خود، چیزی را نگسیخته و از فریز کردن آن چه که موفق شده بود در طول ده سال گذشته به انجام برساند، راضی است. در واقع، تبدیل شدن به کشوری که حدوداً می توان گفت «در آستانه» قرار گرفته است، یعنی توانایی علمی و صنعتی برای دستیابی به بمب هسته ای را دارد. (! )
