اگر ۱۹ تا تبدیل به ۱۹۰تا شد چی؟ !
اظهارنظرهای مکرر وزیر امور خارجه درباره موضع دولت آمریکا نسبت به توافقنامه ژنو و تحریم ها به یک سوال راهبردی پاسخ نمی دهد.
به گزارش افکارنیوز ، محمدجواد ظریف سه شنبه شب در گفت وگو با شبکه دوم سیما ضمن بیان اینکه آمریکا غنی سازی ایران را پذیرفته، با اشاره به سخنان اوباما در مرکز سابان تاکید کرد: امروزه آمریکا واقعیت غنی سازی ایران را پذیرفته است.
این به معنای قابل قبول بودن رفتار آمریکایی ها نیست، اما این که آنها پای میز مذاکره نشسته و غنی سازی ایران را پذیرفته اند یک واقعیت است.
وی با اشاره به تحریم های جدید دولت آمریکا که ۱۹ شخص و شرکت ایرانی را در لیست تحریم ها قرار داده است، اظهار داشت: اگر بخواهیم واقع بین باشیم این تحریم های جدید نقض تفاهم نیست چرا که تحریم هایی از قبل وجود داشته و اکنون افراد جدیدی به اجرای آن تحریم ها اضافه شدند اما این اقدامات اعتماد آفرینی که مقدمه مراحل بعدی مذاکرات است را دچار خدشه می کند.
دکتر ظریف اضافه کرد: ساختار تحریم ها و برنامه واقعی تحریم ها و فضای روانی تحریم ها به دنبال ایجاد فشار است و این فضا قبل از این که برنامه اقدام مشترک اجرایی شود شکسته شده و هم اکنون شرکت های خارجی برای حضور در ایران صف کشیده اند.
وزیر امور خارجه دیروز در دانشگاه تهران نیز مجددا به سخنان اوباما در مرکز سابان استناد کرد و گفت: اوباما در سخنرانی اش گفت اگر می توانستم، نمی خواستم حتی یک پیچ و مهره هم در برنامه هسته ای ایران باشد.
پس آمریکا نمی خواهد ما برنامه هسته ای داشته باشیم؛ البته که نمی خواهد؛ اما خودش با زبان خود دارد می گوید که نمی تواند چنین کاری انجام دهد… اما متاسفانه در ایران به جای اینکه حرف جدید اوباما را مورد توجه قرار دهیم به اظهاراتی که سال ها به طور تهدیدآمیز علیه ایران مطرح می شود: می پردازیم.
وزیر خارجه کشورمان با اشاره به قانون آمریکا که حق غنی سازی را برای هیچ کشوری به رسمیت نمی شناسد و در توافق های هسته ای اش با کشورها اجازه انجام غنی سازی را به آنها نمی دهد اظهار کرد: تنها این قاعده برای سه کشور هند، ژاپن و کره جنوبی مستثنی شده است و حتی امارات متحده این حق را ندارد و عربستان ۵ سال است با آمریکا در این باره مذاکره می کند اما موفق نمی شود.
دولت پهلوی سال ها با آمریکا مذاکره می کند و اسناد شورای امنیت ملی آمریکا نشان می دهد که در آن زمان هم آمریکا چنین حقی را به ایران نداده است.
ظریف این را هم گفته که حق غنی سازی مثل حق حیات است؛ یعنی اگر کسی این حق را به رسمیت نشناسد، آن فرد حق حیات ندارد.
آنچه همواره در این اظهارنظر مغفول می ماند این سوال مهم است که آیا دولتمردان آمریکایی و اوباما، طرف اصلی اختلاف و توافق ژنو هستند یا مثلا یک ناظر و تحلیلگر سیاسی بی ربط به اصل اختلاف و توافق؟ آیا ما مجبوریم برای توجیه خلاف گویی اوباما و نقض معاهدات بین المللی از جمله ان پی تی به قانون داخلی آمریکا استناد کنیم که طبق آن استکبار آمریکا می خواهد فناوری هسته ای را در انحصار خود نگه دارد؟ !
در حقیقت هیئت مذاکره کننده ایرانی پای توافق ژنو رفته و برخی تعلیق های بی سابقه را- به مثابه واگذاری امتیازاتی مهم- پذیرفته تا در ازای آن اولا حق غنی سازی ایران (طبق ان پی تی) از سوی آمریکا و غرب محترم شمرده شود و ثانیا تحریم های غیرقانونی، لغو یا کم شود.
اما وقتی دولت آمریکا رسما اعلام می کند که هدفش از مذاکرات «برچیدن برنامه هسته ای ایران» است و ساختار کلی تحریم ها دست نخورده باقی خواهد ماند، اولا اهداف ما از مذاکره برآورده نشده و ثانیا طرف توافق، بدعهدی و بی صداقتی و غیرقابل اعتماد بودن خود را نشان می دهد.
اینکه آمریکا نمی تواند غنی سازی را در ایران اوراق کند- آن گونه که آرزوی اوباماست- موضوع دیروز و امروز نیست و ۱۰ سال است که نتوانسته اما آنها فعلا در ازای امتیازاتی که می گیرند- و بعضی از تعلیق ها متاسفانه نقدا از ۳ ماه پیش آغاز شده- اقدام به حق غنی سازی را نمی پذیرند هیچ؛ که ۱۹ شرکت جدید را هم در فهرست تحریم ها قرار می دهند.
حالا این سخن آقای ظریف که این تحریم ها ناقض توافق ژنو نیست، چه حسی را باید به طرف آمریکایی منتقل کند. آیا طبق این سخنان آمریکا حق ندارد ۱۹ بلکه ۱۹۰ شرکت دیگر را نیز تحریم کند؟ ! این چه واقع بینی ای است؟
ساختار تحریم ها نیز همان گونه که گفته شد سر جای خود باقی است (ایران صرفا مجاز است به ۴ میلیارد دلار از درآمدهای نفتی بلوکه شده خود دسترسی داشته باشد و تحریم های نفتی و بانکی بدون کوچک ترین خدشه ای سر جای خود باقی است. )
این به معنای قابل قبول بودن رفتار آمریکایی ها نیست، اما این که آنها پای میز مذاکره نشسته و غنی سازی ایران را پذیرفته اند یک واقعیت است.
وی با اشاره به تحریم های جدید دولت آمریکا که ۱۹ شخص و شرکت ایرانی را در لیست تحریم ها قرار داده است، اظهار داشت: اگر بخواهیم واقع بین باشیم این تحریم های جدید نقض تفاهم نیست چرا که تحریم هایی از قبل وجود داشته و اکنون افراد جدیدی به اجرای آن تحریم ها اضافه شدند اما این اقدامات اعتماد آفرینی که مقدمه مراحل بعدی مذاکرات است را دچار خدشه می کند.
دکتر ظریف اضافه کرد: ساختار تحریم ها و برنامه واقعی تحریم ها و فضای روانی تحریم ها به دنبال ایجاد فشار است و این فضا قبل از این که برنامه اقدام مشترک اجرایی شود شکسته شده و هم اکنون شرکت های خارجی برای حضور در ایران صف کشیده اند.
وزیر امور خارجه دیروز در دانشگاه تهران نیز مجددا به سخنان اوباما در مرکز سابان استناد کرد و گفت: اوباما در سخنرانی اش گفت اگر می توانستم، نمی خواستم حتی یک پیچ و مهره هم در برنامه هسته ای ایران باشد.
پس آمریکا نمی خواهد ما برنامه هسته ای داشته باشیم؛ البته که نمی خواهد؛ اما خودش با زبان خود دارد می گوید که نمی تواند چنین کاری انجام دهد… اما متاسفانه در ایران به جای اینکه حرف جدید اوباما را مورد توجه قرار دهیم به اظهاراتی که سال ها به طور تهدیدآمیز علیه ایران مطرح می شود: می پردازیم.
وزیر خارجه کشورمان با اشاره به قانون آمریکا که حق غنی سازی را برای هیچ کشوری به رسمیت نمی شناسد و در توافق های هسته ای اش با کشورها اجازه انجام غنی سازی را به آنها نمی دهد اظهار کرد: تنها این قاعده برای سه کشور هند، ژاپن و کره جنوبی مستثنی شده است و حتی امارات متحده این حق را ندارد و عربستان ۵ سال است با آمریکا در این باره مذاکره می کند اما موفق نمی شود.
دولت پهلوی سال ها با آمریکا مذاکره می کند و اسناد شورای امنیت ملی آمریکا نشان می دهد که در آن زمان هم آمریکا چنین حقی را به ایران نداده است.
ظریف این را هم گفته که حق غنی سازی مثل حق حیات است؛ یعنی اگر کسی این حق را به رسمیت نشناسد، آن فرد حق حیات ندارد.
آنچه همواره در این اظهارنظر مغفول می ماند این سوال مهم است که آیا دولتمردان آمریکایی و اوباما، طرف اصلی اختلاف و توافق ژنو هستند یا مثلا یک ناظر و تحلیلگر سیاسی بی ربط به اصل اختلاف و توافق؟ آیا ما مجبوریم برای توجیه خلاف گویی اوباما و نقض معاهدات بین المللی از جمله ان پی تی به قانون داخلی آمریکا استناد کنیم که طبق آن استکبار آمریکا می خواهد فناوری هسته ای را در انحصار خود نگه دارد؟ !
در حقیقت هیئت مذاکره کننده ایرانی پای توافق ژنو رفته و برخی تعلیق های بی سابقه را- به مثابه واگذاری امتیازاتی مهم- پذیرفته تا در ازای آن اولا حق غنی سازی ایران (طبق ان پی تی) از سوی آمریکا و غرب محترم شمرده شود و ثانیا تحریم های غیرقانونی، لغو یا کم شود.
اما وقتی دولت آمریکا رسما اعلام می کند که هدفش از مذاکرات «برچیدن برنامه هسته ای ایران» است و ساختار کلی تحریم ها دست نخورده باقی خواهد ماند، اولا اهداف ما از مذاکره برآورده نشده و ثانیا طرف توافق، بدعهدی و بی صداقتی و غیرقابل اعتماد بودن خود را نشان می دهد.
اینکه آمریکا نمی تواند غنی سازی را در ایران اوراق کند- آن گونه که آرزوی اوباماست- موضوع دیروز و امروز نیست و ۱۰ سال است که نتوانسته اما آنها فعلا در ازای امتیازاتی که می گیرند- و بعضی از تعلیق ها متاسفانه نقدا از ۳ ماه پیش آغاز شده- اقدام به حق غنی سازی را نمی پذیرند هیچ؛ که ۱۹ شرکت جدید را هم در فهرست تحریم ها قرار می دهند.
حالا این سخن آقای ظریف که این تحریم ها ناقض توافق ژنو نیست، چه حسی را باید به طرف آمریکایی منتقل کند. آیا طبق این سخنان آمریکا حق ندارد ۱۹ بلکه ۱۹۰ شرکت دیگر را نیز تحریم کند؟ ! این چه واقع بینی ای است؟
ساختار تحریم ها نیز همان گونه که گفته شد سر جای خود باقی است (ایران صرفا مجاز است به ۴ میلیارد دلار از درآمدهای نفتی بلوکه شده خود دسترسی داشته باشد و تحریم های نفتی و بانکی بدون کوچک ترین خدشه ای سر جای خود باقی است. )
