چندبار صلح می‌کنیم؟!

چند روز پیش آقای رییس جمهور در قیاسی مع الفارق، مذاکره ژنو را با صلح امام حسن مجتبی علیه السلام هم طراز کرده بودند. وقتی کمی تامل کردم حداقل چندین تفاوت فاحش بین این دو پیدا کردم.

اول این که امام حسن مجتبی علیه السلام یک بار با کاخ سبز اموی صلح امضا کرد، که به نظر می رسد این فرصت یک باره ما در دوره اصلاحات در اختیار کاخ سفید

قرار گرفت و تمام اعتمادی که باید می شد، تمام شد و دشمن ذات خود را نشان داد.

دوم آن که حضرت جای هیچ گونه سوء استفاده ای از متن صلح نامه را به کاخ سبز ندادند، انتظار به حقی که از مردان متدین و امین دیپلماسی خود داریم نیز نهایت

دقت در تدوین متن توافق احتمالی است.

سوم آن که تنهاترین سردار مظلوم اسلام، وقتی به پذیرش صلح تن دادند که هیچ سرداری در اردوگاهش نمانده بود، ولی امروز امام امت اسلامی، سربازان امین و متدین، دیپلماسی و سرداران شجاع نظامی و دانشمندان متعهد هسته ای را در اطرافش دارد؛ این درسی است که امام جعفر صادق به ما آموخته اند که اگر هفده تن یار داشتند، قیام می کردند.

چهارم اشتراک کاخ سبز و سفید در بدعهدی و دبه کردن بعد از پیمان است. وقتی معاویه لعنه الله علیه به هنگام مرگ، یکی از شروط صلح را زیر پا گذاشت و یزید ملعون را به عنوان جانشین خود انتخاب کرد، امام حسین علیه السلام از نظر نظامی در جایگاهی بود که توانست تدارک قیام عاشورا را ببیند و هر چند با تعداد اندک ولی حتی در مقابل تحریم آب خوردن هم ایستادگی کند. تا درس بگیریم که اگر دشمن دبه کرد، دیگر نمی توان هم چنان با او مدارا کرد.

راستی در صورتی که اجازه بازرسی از مراکز نظامی به دشمن داده شود، آیا بعد از پیمان شکنی مرسوم غربی ها، راهی برای مقاومت عاشورایی خواهد ماند؟

نمی دانم در تمدید مذاکرات و قرار گرفتن یکی از لیالی مبارکه قدر در این میان، چه حکمتی داشته است؟ولی آنچه که ذهن من به آن قد می دهد این است که مذاکرات شب قدر انقلاب اسلامی است. چرا که بی شک این مذاکرات فارغ از نتیجه آن تعیین کننده سرنوشت چندین ساله انقلاب خمینی خواهد بود.

البته نمی توان همه چیز را به دست تقدیر الهی سپرد، چرا که طبق سنت الهی «لا یغیر الله ما بقوم حتی یغیرو ما بانفسهم»

منبع: دانشجو