آموزش و پرورش دلفان منتقدان خود را تهدید کرد/ ترویج بی تربیتی در تربیتی ترین اداره شهرستان

به گزارش لرستان خبر، از آنجا که در نظام مقدس جمهوری اسلامی مسؤلیت متعلق به مردم و وسیله ای برای خدمت به خلق الله است، اهمیت و ضرورت مطالبه گری مردم و پاسخ گوئی مسؤلان در قبال عملکرد قوی یا ضعیف خود بر کسی پوشیده نیست.

اما گاهی مسؤلین از این وظیفه عرفی و قانونی خود غافل مانده یا خود را به غفلت زده و یا از پاسخ گوئی به مردم طفره می روند. در این گونه موارد هرگاه ضعف عملکرد و یا خدای ناکرده عملکرد منفی را شاهد باشیم، طبق رهنمود های حضرت امام و مقام معظم رهبری روحیه مطالبه گری مردم اقتضای آن را دارد که خواهان ارائه جواب قانع کننده توسط مسؤلین باشند.

امروزه مردم در سراسر دنیا حرف خود را از طریق تریبون های مختلفی همچون رسانه ها به گوش دیگران می رسانند. در این شهرستان نیز چند سالی است رسانه هائی فعال هستند که نقدهای وارده به ادارات و مسؤلین را انعکاس داده و آماده انتشار جوابیه های ادارات را نیز هستند. اما با کمال تأسف بعضاً مشاهده می شود مسؤلینی که مورد نقد منصفانه اهالی رسانه واقع می شوند از طریق لابی های قدرت سعی در ایجاد فشار و تهدید علیه مدیران رسانه ها جهت حذف مطلبی که تحملش را ندارند می نمایند. گاه نیز پا را فراتر نهاده و موجبات تعجب اهل اندیشه و تعقل را فراهم میکنند.

چند روز قبل سایت سلام دلفان مطلبی را منتشر نمود مبنی بر عزل و نصب های اداره آموزش و پرورش و جایگزینی افراد همسو با مدیر که به تأسی از دولت صورت گرفته است که البته گوشه ای از نقدهای وارده به مدیریت جدید آموزش و پرورش می باشد که ان شاءالله در فرصت مناسب به نقدهای دیگر خواهیم پرداخت.

اما پس از گذشت چند روز نه تنها در مقام پاسخ گوئی و ارسال جوابیه جهت انعکاس در سایت بر نیامدند بلکه از طریق برخی از کانال های قدرت سعی در ایجاد فشار و تهدید علیه سایت و مدیریت آن داشته و مصرانه در پی ضربه زدن و انتقام از سایتی بودند که بدون هیچ گونه توهین و یا افترا اقدام به انتشار خواسته به حق و قانونی مردم نموده بود.

در این چند روز، هر بار از طریقی سعی در اعمال فشار علیه منتقدان خود نمودند تا شاید مطلب مورد نظر حذف شده و از مدیرانی که نقد منصفانه به پر قبایشان بر می خورد معذرت خواهی شود و با ارعاب و تهدید دهان منتقدان خود را ببندند.

فراموش نخواهیم کرد که برخی از هم مسلکان اینان شعار زنده باد مخالف من سر می دهند و می گفتند که دانستن حق مردم است. اما در عمل شاهد رفتاری دو گانه از سوی آنان و دیگر پیروانشان هستیم.

کسانی که در دولت تدبیر و امید عهده دار مسؤلیتی شده اند باید به یاد داشته باشند که ریاست محترم جمهور حجت الاسلام روحانی نیز در هنگام تنفیذ از بستن دهان دیگران به خداوند پناه می برد: «خداوندا، به تو پناه می‌برم از استبداد رأی، عجله در تصمیم، تقدّم نفع شخصی و گروهی بر مصالح عمومی و بستن دهان رقیبان و منتقدان.»
سؤال این جاست که مگر کدام یک از مقدسات مورد هجمه قرار گرفته است که مسؤلین شهرمان را این چنین برآشفته می بینیم؟؟؟

مگر کدام توهین و افترا در مطلب مذکور مشاهده شده است که به خود حق می دهند از هر طریق ممکن اقدام به ضربه متقابل نمایند؟؟؟

مگر نه این است که رهبرمعظم انقلاب در خصوص رسانه می فرمایند:” من مطبوعات را یک پدیده ضروری و لازم و اجتناب ناپذیر برای جامعه خودمان و هر جامعه‌ای که بخواهد خوب زندگی کند، میدانم. برای مطبوعات هم سه وظیفه عمده قائلم: وظیفه نقد و نظارت، وظیفه اطّلاع رسانی صادقانه و شفّاف، وظیفه طرح و تبادل آراء و افکار در جامعه. معتقدم که آزادی قلم و بیان، حقِ‌ مسلّم مردم و مطبوعات است. در این هم هیچ تردیدی ندارم و این جزو اصول مصرّحه قانون اساسی است”.

و در جمله ای دیگر می فرمایند:… “هیچ‌کس فوق نظارت نیست. … بنابراین همه باید نظارت شوند. نظارت بر کسانی که حکومت میکنند … برای این که امانت به‌ خرج دهند و سوء استفاده نکنند و نفسشان طغیان نکند، یک کار لازم و واجب است و باید هم باشد”.

آیا زمانی که رهبر معظم انقلاب این گونه از نقد مسئولین صحبت می کند  چه جای مصونیت برای مسؤلینی می ماند که خود را فوق مقامی می دانند که قابل نقد باشد؟؟؟

مگر در مطلب مذکور چیزی غیر از واقعیت به چشم می خورد؟؟؟ که البته اگر چیزی غیر از واقعیت در مطلب مذکور دیده می شد قطعاَ عقل سلیم حکم می کرد که شاهد تکذیبیه اداره فرهنگی شهرمان باشیم.

راستی کجایند راست قامتان متواضعی که تند ترین اهانت های مخالفین و حتی منافقین را با متانت و آرامشی الهی پاسخ می گفتند؟ اکنون ببینند جایشان را مدیرانی تصاحب نموده اند که کوچک ترین نقدی را بر نمی تابند. در مقابل دشمنان در نرمشی ذلیلانه لبخندی می زنند که جوابش را چیزی به جز اخم ندیده اند اما در مقابل نقد دوستان و ولی نعمتان خویش به شدت بر آشفته شده و زمین و زمان را تحقیر و تمسخر می نمایند. آیا این است معنای (وَالَّذینَ مَعَهُ أَشِدّاءُ عَلَى الکُفّارِ رُحَماءُ بَینَهُم)؟

در پایان با کمال تأسف باید متذکر شویم که انتقاد از شخص به مثابه زیرسؤال رفتن ایل و تبار و افتخارات شخص نبوده و عقل سالم و فکر معقول ایجاب می کند که بین این دو تفاوت قائل شویم.

داس تدبیر گر به دستت داد روزی روزگار               هرچه می خواهی ببر اما مبر زبان منتقدان را