بذری که سیدمرتضی آوینی کاشت امروز بارور شده است

یکی از گلایه های همیشگی در عرصه فرهنگی این بوده است که چرا مومنین به انقلاب اسلامی و یا به تعبیر خودمانی، بچه حزب اللهی ها در زمینه های مختلف هنری و فرهنگی حضوری کم فروغ دارند و کار در دست طیف روشنفکر و حتی مخالف با جریان انقلاب قرار دارد اما در سال های اخیر این گونه به نظر می رسد که در این گزاره کم کم باید تجدید نظر کنیم؛

جوانان پرشوری پا به میدان گذاشته اند که بنا را بر پایداری مومنانه بر آرمان های انقلاب اسلامی نهاده و مومنانه در مسیر آرمان هایشان قدم بر می دارند با جسارت در عرصه های مختلف هنری وارد شده اند و در برخی حوزه ها نیز برتری های مشهودی کسب کرده اند.

یکی از این عرصه ها که به وضوح می توان پیشرفت چشمگیر جبهه فرهنگی انقلاب اسلامی را در آن دید، "مستندسازی" است. نزدیک به 30 سال پیش که سیدمرتضی آوینی، پا در عرصه مستند گذاشت و آثار ماندگاری با رویکرد اشراقی خاص خود ساخت بذری را در خاک فرهنگ انقلاب اسلامی کاشت که به زمان نیاز داشت تا رشد کند و بارور شود، آوینی این بذر را با خون خود آبیاری کرد و با شهادتش محصول دادن آن را تضمین کرد.

رضا برجی، محمدحسین جعفریان، نادر طالب زاده، محمود جوانبخت، سهیل کریمی و ... یا پا به پای مرتضی و یا اندکی پس از وی و به تاسی از او راه سخت و دشوار مستندسازی آرمانی و انقلابی را ادامه دادند و نگذاشتند که باور به "ما می توانیم" در این زمینه از بین برود؛ افتان و خیزان به پیش رفتند؛ جوانان پرشور 18-19 ساله را تربیت کردند، هر چند در طول راه با ناملایمات و سختی های بسیاری روبرو شدند اما هر چه بود این علم بر زمین نیفتاد.

انقلاب دیجیتال در عرصه ابزارهای تصویربرداری و تدوین، سدی بود که برای نسل سوم انقلاب علاقه مند به مستندسازی انقلابی شکست و امروز موجی را شاهدیم که هیچ کس توانایی انکار آن را ندارد. مستندسازان حزب اللهی بی محابا به دل خطر می زنند، یک روز سوریه، یک روز لبنان، یک روز پاراچنار یک روز شرایط سخت داخلی. در هر جایی که احساس نیاز باشد برای ثبت و ضبط وقایع برای انتقال به آیندگان، یک جوان مومن به انقلاب با دوربینش حضور دارد تا این کار را انجام دهد. هر روز خبری در خصوص ساخت مستند در مورد مسائل مختلف توسط یک جوان حزب اللهی می شنویم که نویدبخش آینده ای درخشان برای جبهه فرهنگی انقلاب اسلامی است.

این بذری که مرتضی آوینی کاشت امروز در حال رشد و نمو و بالندگی است، باید به دقت از آن حراست کنیم این حفاظت و مراقبت هم به معنای حمایت و پشتیبانی مادی است و هم معنوی.

مستندسازی درست است که هزینه ای کمتر نسبت به برخی هنرهای دیگر دارد اما باز هم کاری وقت گیر و هزینه بر است و طبیعتا باید در ازای آن، حمایت مالی مناسبی صورت گیرد. در کنار این حمایت ها، پشتیبانی معنوی نیاز جدی تری است که نباید از آن غافل شد.

طبیعت مستندسازی این گونه ایجاب می کند که ممکن است گاهی به برخی خطوط قرمز خودساخته نزدیک شود یا از آن حتی عبور کند، در این گونه موارد مستندساز نیاز جدی در برابر سنگ اندازی ها دارد که اغلب در عهده یک مدیر توانمند است.

پخش اثر ساخته شده نیز یکی دیگر از اصلی ترین نیازهای حمایتی یک مستندساز است، اگر اثری که با هزاران زحمت و مشقت و در اعلی درجه کیفیت ساخته شود اما فرصت دیده شدن پیدا نکند تمام زحمات سازنده بر باد رفته است. سرنوشت بسیاری از آثار ساخته شده در ژانر مستند متاسفانه همین است، مستند با زحمات بسیار ساخته می شود اما فرصت پخش پیدا نمی کند یا به صورت محدود توزیع می شود؛ بماند که برخی خبر از وجود مافیا در زمینه پخش مستند داده بودند و این مساله هم نکته ای قابل تامل و البته تاسف انگیز است که باید در جای خود مورد بررسی و مداقه قرار گیرد.

مستندسازی را باید جای گرفت به آن بال و پر داد و در انتظار پروازش نشست. آن چه سیدمرتضی آوینی در این کشور کاشت به درختی تنومند تبدیل خواهد شد فقط باید مراقب آن باشیم.منبع: سراج 24