خدانگهدار بانوی فرمانده؛ درگذشت فرمانده بسیج خواهران سپاه کوهدشت

به گزارش لرستان خبر، کز کرده است گوشه ی دیوار. نگاهش را به زمین دوخته است. چادرش را مرتب می کند. نگاهش برق می زند:"یادواره شهدای کوهدشت را باید در شأن شهدا برگزار کنیم."

یادواره برگزار می شود. به استقبال خانواده های شهدا می رود. بوسه بر دست مادران شهید می زند. مادر شهیدی دست روی سرش می کشد. بانو زنده یاد مژگان مردانی، دست مادر شهید را می بوسد. مادر شهید در چشمانش عمیق می شود:"دخترم! پیر شوی و محشور با شهدا."

فرمانده بسیج خواهران شهرستان کوهدشت مادر شهید را با التماس دعا بدرقه می کند. خانواده ی شهدا که می روند؛ خودش را به بانوان بسیجی می رساند. نگران حالشان است. دو شبانه روز است که مشغول برگزاری یادوراه هستند. بانوان بسیجی، بی هیچ وقفه ای و در زیرِ باران می خواهند که یادواره را در شأن شهدا برگزار کنند.

فرمانده به میانشان می رود. دست می کشد روی چفیه ها؛ چفیه هایی که بوی گلاب می دهد. بوی گلاب به استقبال مهمانان می رود. فرمانده به احترامشان می ایستد:«شهدا فرمانده ی ما هستند.» بانو مردانی زیر باران یک نگاهش به خانواده های شهداست و نگاه دیگرش به خستگی بانوان بسیجی. خداقوتشان می گوید. بوی باران با گلاب آمیخته می شود.

حالا صوت "شهید گمنام" است که او را به میان عکس ها و پوسترهای شهدا می کشاند. پوسترها را یکی یکی، ورانداز می کند. دقیق می شود. سرش را به بیرون خیمه گاه یادواره می برد:«ما مدیون شهدا هستیم. باید آن ها را معرفی کنیم.»

خاک، بوی باران گرفته است. بوی گلاب هم با باران آمیخته می شود. یکی از دور صدا می زند صلوات بفرستید. صدای صلوات بلند می شود. فرمانده از پوسترهای شهدا جدا می شود.

چادرش را به زیر بغل می زند. گوشه ی دستش به چادر گره خورده است. فرمانده زیر باران می رود. تعدادی قاب شهدا هنوز بیرون خیمه گاه مانده است. آن ها را در آغوش چادر می کشد. بانویی بسیجی می خواهد قاب ها را از دستش بگیرد؛ نمی گذارد. فرمانده می گوید بسیجی باید خاکی باشد.

حالا 15شهریور 94 است. بانو مردانی برای مأموریت اعزام می شود. از همه ی همکارانش خداحافظی می کند. در دلش انگار شور عجیبی است. بسیج خواهران را با نگاهی غریب پشت سر می گذارد. تمام مهربانی ها و دلسوزی هایش بدرقه ی راهش است.

 نزدیک ظهر است. خودروی حامل در جاده ی کوهدشت، خرم آباد تصادف می کند. مأموریت بانو مردانی قبل از اینکه به خانه برسد در همان جا به پایان می رسد. چادرش، سرخگون می شود. نگاه آخرش را به روی بانوی بسیجی همراهش می اندازد. رد خون تمامش را گرفته است. نفس هایش بالا نمی آید. در همان جا به مرگی شهادت گونه نائل می شود.

خبر درگذشت بانوی فرمانده به سپاه پاسداران کوهدشت می رسد. همه جا را اندوه فرا می گیرد. بانوان بسیجی هم خبر درگذشت فرمانده را می شنوند. نمی توانند باور کنند. بُهت است که با گریه ها آمیخته می شود. یکی دست دیگری را می گیرد. آن دیگری به گوشه ای رفته است. فقط صدای گریه است که فضا را داغدار کرده است.

همه می گویند فرمانده! پس جای خالی مهربانی هایت چه می شود؟ گریه بیش تر می شود. گریه و گریه و گریه. شانه ها تکان می خورد. دست ها تکان می خورد. باور نمی کنند فرمانده، تنهایشان گذاشته است.

حالا بانوی فرمانده به مرگی شهادت گونه از دنیا رفته است. زیارت عاشورا می خوانند. صدای زیارت عاشورا با گریه بلندتر می شود. بانوی فرمانده دیگر نیست. جای خالی تمام فداکاری ها و مهربانی هایش در خاطرها ماندگار است. «خدا نگهدار بانوی فرمانده!»

«حرف که می زنی انگار

سوسنی در صدایت راه می رود

حرف بزن

می خواهم صدایت را بشنوم

تو باغبان صدایت بودی

و خنده ات دسته کبوتران سفیدی

که به یکباره پرواز می کنند

تو را دوست دارم

چون صدای اذان در سپیده دم

چون راهی که به خواب منتهی می شود

تو را دوست دارم

چون آخرین بسته سیگاری در تبعید

تو نیستی

و هنوز مورچه ها

شیار گندم را دوست دارند

و چراغ هواپیما

در شب دیده می شود

عزیزم

هیچ قطاری وقتی گنجشکی را زیر می گیرد

از ریل خارج نمی شود

و من

گوزنی که می خواست

با شاخ هایش قطاری را نگه دارد...»

گفتنی است درگذشت بانوی فقید مردانی در حین انجام مأموریت، درگذشتی شهادت گونه نام گرفته است.

منبع: آسوبان

انتهای پیام/