دلیر مردی با تک خشاب آخر اسلحه اش وسط خیل بین المللی حرامیان/ جانباز خرم آبادی مدافع حرم که می خواهد گمنام بماند

به گزارش لرستان خبر، این روزها خبر از شهادت و جانباز و نبرد حق و باطل می رسد ناخودآگاه ذهن ها به سمت سوریه و عراق و نبرد مدافعان غیور حرمین شریفین با جبهه کفر می رود.

در این نبرد از دیار شهید پرودر ما لرستان نیز دلاورمردانی در گمنامی حال مقابله با لشکریان کفر هستند بدون اینکه هم شهری ها و هم استانی ها و حتی نیروهای انقلابی خبر دار باشند.

یکی از این دلاورمردان نبرد با تروریست ها در سوریه "حسن" است که چند صباحی به تاسی از مولایش امام حسین(ع) در مقابله باطل در سوریه به نبرد پرداخته و اکنون به درجه رفیع جانبازی نایل آمده است.

این قطعه ادبی تقدیم به "حسن" عزیز و همرزمان شجاع و غیورش که برای دفاع از اسلام و کشورش شبانه روز در حاله مبارزه هستند:

تو را خدا به زمین هدیه داده چون باران

که آسمان و زمین را به هم بیامیزی

خدا دلش نمی آمد که از تو جان گیرد

وگرنه از دگران کم نداشتی چیزی

 شامگاه است و دل ها، گاه خسته و گاه شادان از سپری کردن روزی شبیه هر روز؛ شهر در خاموشی ظاهری فرو می رود ولی ستاره ها هنوز هستند تا نوید فردایی درخشان باشند.

 خبری آمده: ستاره باران است؛ از زخم های ستاره ای آسمان نور می ریزد و خدا تحفه اش را به بال کبوتری زخمی بسته است برای پسران آدم. دوباره حرف شهادت است حرف جانبازی, حرف تحفه خدا برای خاصان روزگار و قرار ما دیدار شیرمردی زخمی است، پاسدار خیمه ی عقیله ی بنی هاشم.

شهر ما ستاره کم نداشت، در روز تقسیم ستاره های پر نور آسمان؛ روزی که رمز 57 و نام پرصلابت ابوالفضل به هم گره خورد و لشگری از مردمان بی همتا گرد هم آمدند تا دشت شیرمردان لرستانی ، در عالم معنا، پر آوازه باشد. آن سالهای عاشقی گذشته و پیشکسوتان جهاد و شهادت موی سپید کرده اند و...

حالا دوباره معبری پربهجت را خدا گشوده است. معبری برای عروج به آسمان ها؛ چند روزی است دلیر مردان سرزمینم با نثار جانشان می گویند  تا شرک و کفر هست، مبارزه هست. و تا مبارزه هست، ما هستیم.

یکی از این مردان، "حسن" است، مدافع حرم الله، مدافع حرم انسانیتِ متعالی درمقابل  پلیدی های جاهلیت مدرن؛ مدافعِ «لا أَسْئَلُکُمْ عَلَیْهِ أَجْراً إِلَّا الْمَوَدَّةَ فِی الْقُرْبى» در مقابل «الذین یتخذون الکفرین اولیاء»، در یک کلام، او مدافع اسلام ناب است در مقابل اسلام آمریکایی.

در روزگاری که گوش جوانان پر است از نام اسطوره های افسانه ای کره ای و چینی و چشمشان پر است از تصویر خیالی اسطوره های سینمای حرفه ای اروپا و آمریکا، چه غریب اند قهرمانان واقعی و زنده  سرزمینم، با زخمهای حقیقی و خون جاری از رگشان، قهرمانان واقعی و زنده سرزمینم چه گمنامند!

"حسن"، نه شمشیر هنر پیشه  کره ای را دارد، نه یال و کوپال پوشالی بازیگر معروف آمریکایی، عزتی دارد راستین ، دلی دارد مثل دریاهای طوفانی، در تلاطم از عشق به آل محمد، قهرمان زخم خورده  غریب قصه  ما راز جاودانگی عشق را در گنبد کبود می داند.

کاش میشد تمام مدرسه های شهر را برد پای درس غیرت و شرافت "حسن"،  ده دقیقه با یک عامِل صادق بودن بهتر از ده سال در کلاس های دیگر، ثمر دارد.

کاش میشد قصه هایش را به گوش تمام شهر رساند :

قصه دلیر مردی  با تک خشاب آخر اسلحه اش وسط خیل بین المللی حرامیان؛

قصه  ساعت ها رزم بی امان و لحظه ای آب ننوشیدن؛

قصه  مردی که جان پناه نداشت و یاد یاران حیدر کرار را در صف دشمن زنده میکرد؛

قصه  یک مرد و یک روز و فرسنگ‌ها خیل دشمن را شکافتن و جلو رفتن؛

راز فدای همرزم شدن و خنده های سرمستانه؛

قصه  مردان بی‌سنگری که آنقدر جنگیدند که از کشته های دشمن سنگر ساختند؛

قصه خم به ابرو نیاوردن وقتی تو و یارانت در عده قلیل باشید در برابر کثرت دشمن ؛

قصه  عشق به شهادت قبل از عملیات و لحظه ای از انبوه تیر و ترکش و گلوله و موشک و حربه های عمر و عاصیِ دشمن نهراسیدن .

 کاش مردم شهرم می شنیدند:

حسِ زنده شده ای از هم رکابی با عباس علمدار در پاسداری از خیمه ی آل الله چقدر شیرین است.

شوق شب عملیات و در خیمه گاه حسین بن علی بودن چگونه هنوز با زینب کبری در وادی شام، نوشانده می شود به قلوب بسیجیان خمینی در قرن حاضر.

کاش مردم شهر بنشینند و بشنوند نوشیدن قطراتی از شهد شیرین شهادت چقدر سرسختی و پایمردی می خواهد تا بدانند عزت چگونه نوشته می شود و عظمت چطور معنی می شود و پای حق ایستادن چقدر صلابت می خواهد و شجاعت ثمره چیست.

  کاش کسی بیاید و شاه بیت غزل زخمهای قهرمان را در کوچه های شهر تکرار کند که: «یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُواْ مَا لَکُمْ إِذَا قِیلَ لَکُمُ انفِرُواْ فِی سَبِیلِ اللّهِ اثَّاقَلْتُمْ إِلَى الأَرْضِ أَرَضِیتُم بِالْحَیَاةِ الدُّنْیَا مِنَ الآخِرَةِ فَمَا مَتَاعُ الْحَیَاةِ الدُّنْیَا فِی الآخِرَةِ إِلاَّ قَلِیلٌ»