وقتی رپرتاژ بگیران و بازاریاب ها خبرنگارمی شوند!

لرستان خبر: یادداشت- محمد فیضی: 10، 50، 130، 200 ، ... هزار ماشاءا... ، این آمارخبرنگارانی است که هر روز بر تعدادشان در خرم آباد اضافه می شود.

روزگاری نه چندان دور یعنی  اوایل همان سالی که محمود صارمی شهید شد و 17 مرداد به نام روز خبرنگار در تقویم کشورمان ثبت شد، تعداد خبرنگاران در خرم آباد انگشت شمار بودند، اما همین تعداد کم هم خبـر می نوشتند و هم گزارش های متعددی از مشکلات مردم، معضلات جامعه و عملکرد دستگاه ها منتشر و هم گاه و بیگاه مدیران و مسوولین را در بوته آزمایش به کاروزار نقـد می کشاندند همین ابهت و وقار خبرنگاران بود که یک هفته مانده به روز خبرنگار تا یک هفته بعد از آن مردم و دستگاه های اجرایی برای تجلیل از خبرنگاران صف می کشیدند، حداقل من شاهد این مدعا بوده ام. اما حالا چی؟

تعداد خبرنگاران، الی ماشاءا ... آنقدر زیاد شده که  خبرنگاران خــودشان هــم یکـدیگر را نمی شناسند! اکثر خبرنگاران امروزی، رپرتاژ بگیر و بازاریاب هستند، می گویید نه، آنها را به یک سالن بدون وسایل ارتباط جمعی دعوت کنید و به هر کدام شان یک  موضوع بدهید تا با آن یک خبر، مقاله و گزارش بنویسند، در پایان از داوران این حوزه بخواهید سره را از نا سره تمیز دهند آنگاه مشخص می گردد چند خبرنگار واقعی ومنتقد در عرصه اطلاع رسانی فعال هستند.

به یک موضوع اشاره  کنم، هفته فرهنگی لرستان  چندروزاست که در تهران برپا شده است. تنها کسانی که دیدگاه شان برای برگزاری این هفته  به اصطلاح فرهنگی لحاظ نگردید مطبوعات بودند، البته مطبوعات هم در جایگاه نقادی هیچ گاه نخواستند بپرسند،اجرای هفته های فرهنگی سال های گذشته لرستان در پایتخت چه دستاورد فرهنگی برای دیار مفرغ و بلوط داشته است؟ تا بدانیم از هفته فرهنگی امسال چه انتظاری داریم؟

حالا هم یک موسسه فرهنگی که گویا مجری دائمی برگزاری آن است  برای اجاره هر  غرفه فرهنگی 12 متری، مبلغ هشت میلیون تومان نقدا از ادارات دریـافت کـرده است (خیلی از مدیران مخالف پرداخت این پول بودند) به عبارتی صدها میلیون تومان برای برگزاری هفته فرهنگی هزینه شده است.

به راستی غیر از روزنامه قدس (ویژه نامه قدس لرستان مورخ 11 مرداد  1395) با عنوان وقتی ادارات هزینه های هفته فرهنگی را می پردازند و با تیتر «موسسه ای»که مجری همیشگی برگزاری هفته فرهنگی لرستان است! کدام نشریه محلی لرستان در مقام نقادی به این موضوع مهم پرداخته اسـت.

همیـن نشان می دهد  برخی مطبوعات از رسالت اولیه شان فاصله گرفته اند. درحال حاضر تعداد خبرنگاران مرکز استان  چند صد نفر هستند. طـوری که ادارات و دستگــاه ها هـم خبــرنگار گــزیده شده اند، یعنی الان دستگاه ها جرات برگزاری یک نشست خبری ندارند تا حداقل همان تعداد خبرنگار قدیمی باز به سبک و سیاق گذشته پرسشی از دردهای مردم و مشکلات استان را با مسوولین مطرح کنند، سیل خبرنگاران است که خانوادگی و طایفه ای در محل نشست حاضر می شوند و میزبان هاج و واج  از این همه تعداد خبرنگار !!! (به قول لری مین دمش موه خره).

کار به جایی رسیده تا روابط عمومی ها در دعوت از اصحاب رسانه صراحتا اعلام کنند فقط یک نفر در نشست حضور یابد اما من که سرپرست چند نشریه ام به تعداد نشریات نفر به نشست خبری می فرستم!

 متاسفانه کار از این هم گذشته و همان نشست خبری را بدون هماهنگی به صورت رپرتاژ چاپ و البته دو تا، سه ماه پس از نشست باز بعضی نشریات در اقدامی غیر حرفه ای مبادرت به چاپ آن می کنند، تازه آنهایی هم که در نشست حضور نداشته اند با کپی کردن از دیگر نشریات اقدام به چاپ و سپس ارسال فاکتور نموده و پس از آن تا 6 ماه بعد با عجز و التماس به دنبال نقد کردن فاکتور و مطالبه خود هستند.

معلوم است چنین خبرنگاری هرگز نمی تواند نسبت به سرنوشت مردم و جامعه به صورت شفاف قلم بزند و عملکرد مدیران همان دستگاه را به نقد بکشد. دیگر  فاتحه آن عبارت وزین که مردم وقتی از همه جا ناامید می شدند و با یک جمله تهدیدآمیز به متولیان امـــور هشدار می دادنـد که اگــــر مشکــل مـان حــل نشــود «روزنامه اش می کنیم» را باید خواند.

روزگاری که خبرنگاری می توانست در شهر خود تحول ایجاد کند به تاریخ پیوست.  برخی خبرنگاران امروز حقوق بگیران ادارات هستند (به جای قرارداد بگویید فاکتور)، صد البته جا دارد از آن دسته خبرنگاران عزیزی که دغدغه شان مردم و جامعه است تشکر و قدردانی نمایم.

نویسنده: محمد فیضی سرپرست روزنامه قدس