به مناسبت روز عصا به دستان بصیر؛

نوای ملکوتی قرآن مرا به خود جذب کرد و در مدت‌زمان کوتاهی با عشق و علاقه وافر توانستم تمامی قرآن کریم را با مجموعه‌ای از نوارهای صوتی بدون هیچ آموزش و کلاسی حفظ کنم.

به گزارش لرستان خبر، بیست و سوم مهرماه، روز عصای سفید نام‌گذاری شده است؛ روزی که روشندلان تپش قلب زندگی و نبض طبیعت را با چشمان به‌ظاهر بسته خویش، در زلال شعور و صفای فطرت خدایی خود به نظاره نشسته‌اند.

 

 

عصای سفید همچون تکیه‌گاهی است که به نشان همتی والا در دست روشن‌دلان به حرکت درمی‌آید و روشندلان را در جاده‌های مبارک دانش و آگاهی، در میدان‌های باشکوه قهرمانی، و پشتکار رهنمون ساخته است.

 

 

بر اساس تحقیقات ثبت‌شده نابینایی در میان دیگر معلولیت‌های موجود، کم‌ترین تعداد افراد را به خود اختصاص داده درحالی‌که آسیبی جدی و خطرساز در سلامت اقشار مختلف  جامعه محسوب می‌شود چنانکه ترس از نابینا شدن همواره در میان افراد جامعه محسوس بوده است.

 

 

آنچه مهم است این است که نابینایی به‌طور مطلق نمی‌تواند به‌عنوان یک معلولیت مانع از انجام فعالیت‌های اجتماعی و زندگی روزمره‌ای شود که هر انسانی حق دارد برای خود تجربه کند.

 

 

تلاش و امید به زندگی در نابینایان و رشد و پیشرفت آن‌ها در زمینه‌های مختلف علاوه بر این‌که احساس آرامش و ارزشمندی برکنار عزت‌نفس و استقلال به آن‌ها می‌بخشد، می‌تواند درسی بزرگ برای افراد بینا باشد که با نداشتن نعمت بزرگی همچون بینایی، ثابت کرده‌اند که می‌توانند قله‌های پیشرفت و ترقی را همچون دیگر افراد جامعه باقدرت و قوت بپیمایند.

 

 

نقش خانواده و نهادهای حمایتی برای نابینایان

 

 

در این شرایط است که نقش خانواده در کنار نهادهای حمایتی همچون بهزیستی به‌عنوان حامی و تشویق‌کننده آن‌ها می‌تواند بارز و در بسیاری از مواقع تعیین‌کننده باشد.

 

 

هدایت و حمایت درست نابینایان از سوی خانواده‌های آن‌ها راه پرفرازونشیب آینده را برای این قشر آسیب‌پذیر هموار کرده و احساس یکسانی با افراد بینا در موقعیت‌های مختلف را به وجود می‌آورد به بر این اساس باید بکوشیم با درک صحیح از این افراد و خواسته‌های منطقی آن‌ها، زمینه زندگی مستقل و عزتمند برای آن‌ها را فراهم آورد.

 

 

یکی از مشکلات اساسی افراد نابینا، اشتغال آن‌ها است که می‌تواند به‌عنوان اهرمی تشویقی برای ادامه حیات و زندگی این گروه حساس مهم و ضروری بوده و آن‌ها را بی‌هیچ وقفه‌ای پس از نابینایی به کار وزندگی عادی برگرداند.

 

 

انس روشندل بروجردی به قرآن کریم

 

 

زینب صارمی یکی از ده‌ها نابینای بروجردی است که ثابت کرده است معلولیت او محدودیتی برایش به وجود نیاورده است.

 

 

وی از دو سالگی به دلیل بیماری آب‌مروارید پس از عمل جراحی تا 10 سالگی به‌تدریج بینایی چشمان خود را ازدست‌داده است، او که اکنون در آستانه بیست و نهمین سال از زندگی خود به سر می‌برد، توانسته است با کمک گرفتن از همسر برادر خود حافظ قرآن کریم شود.

 

 

دقایقی را با او در رابطه شرایط زندگی‌اش و توانایی‌هایی که در ایام معلولیت کسب کرده است به گفت‌وگو نشسته‌ایم.

 

 

وی پس از معرفی خود می‌گوید: تا 10 سالگی در مدارس عادی مشغول به تحصیل بودم و پس‌ازاینکه به‌طور کامل بینایی چشمان خود را از دست دادم دیگر نتوانستم به تحصیل خود ادامه دهم و در همان مقطع ابتدایی به دلیل اینکه هیچ‌گونه امکاناتی در روستای محل زندگی ما وجود نداشت، تحصیلات من متوقف شد.

 

 

کنار آمدن با شرایط نابینایی

 

 

زینب صارمی بانوی روشندل بروجردی از دوران نابینایی‌اش و فعالیت‌های خود این‌چنین یاد می‌کند: پس از اتمام تحصیلاتم در دوران ابتدایی در خانواده‌ام احساس تنهایی می‌کردم و در بسیاری از مواقع به دلیل اینکه نمی‌توانستم به امورات شخصی خود بپردازم احساس ناتوانی می‌کردم اما پس از گذشت مدت‌زمان اندکی شرایط نابینایی خود را قبول کردم و توانستم با آن کنار بیایم.

 

 

وی از همان ابتدا علاقه‌ای خاص به قرائت قرآن کریم داشته است و در این رابطه می‌گوید: خیلی دوست داشتم قرآن بخوانم اما چون نابینا بودم و امکاناتی هم برای خرید کتاب‌های بریل نداشتم، نمی‌توانستم به این علاقه خود برسم.

 

 

روزی به‌صورت تصادفی پای صوت پخش‌شده از دستگاه ضبط خانه برادرم نشسته بودم که نوای ملکوتی قرآن مرا به خود جذب کرد و از همسر برادرم خواستم که نوار قرآنی که در اختیار داشت به من امانت دهد.

 

 

بانوی روشندل بروجردی حافظ کل قرآن کریم

 

 

صارمی می‌افزاید: پس از مدت کوتاهی توانستم یکی از سوره‌های قرآن را با استفاده از آن نوار حفظ کنم و از همسر برادرم خواستم برای من مجموعه نوارهای قرآن این قاری را تهیه کند و در مدت‌زمان کوتاهی با عشق و علاقه وافر خود توانستم تمامی قرآن کریم را با مجموعه‌ای از نوارهای صوتی بدون هیچ آموزش و کلاسی حفظ کنم.

 

 

وی ذوق و قریحه‌ای لطیف در سرودن اشعار دارد و در رابطهبا  این استعداد خود این‌چنین می‌گوید: هرگاه دل‌تنگ می‌شود به سرودن اشعار روی می‌آورم و اکنون اشعار بسیاری در موضوعات مختلف سروده‌ام اما به دلیل شرایط مکانی محل زندگی‌مان نتوانسته‌ام آن‌ها را در هیچ کجا منتشر کنم.

 

 

صارمی به‌تازگی به جمع مددجویان بهزیستی بروجرد پیوسته است و با خوبی از آن‌ها این‌چنین یاد می‌کند: مجموعه مربیان اداره بهزیستی بروجرد با آموزش خط بریل ویژه نابینایان مرا در خواندن کتاب‌ها و ادامه تحصیل تشویق کرده و اینک قصد دارم تحصیلات خود را ادامه دهم.

 

 

نابینای بروجردی دانشجوی نمونه رشته حقوق

 

 

سعید کاوند دیگر روشندل بروجردی است که متولد سال 68 دریکی از روستاهای شهرستان بروجرد است او نیز در اثر یک حادثه در سن هشت‌سالگی نابینایی یکی از چشمان خود را ازدست‌داده و براثر اهمال و خطای پزشکی نابینایی دیگر چشم خود را در سن 10 سالگی به‌طور کامل ازدست‌داده است.

 

 

کاوند اینک دانشجوی کارشناسی حقوق دانشگاه بروجرد است و به‌عنوان دانشجوی نمونه در اخلاق و معدل شناخته‌شده است.

 

 

وی حافظ قرآن کریم است و در رابطه با خود این‌چنین می‌گوید: پس‌ازاینکه دید چشمان خود را به‌صورت کامل از دست دادم ناامیدی بر زندگی‌ام سایه افکند و در مدت کوتاهی پس‌ازاین حادثه به‌ شدت از ادامه زندگی ناامید شده بودم و همین امر سبب شد تحصیلات خود را در مقطع ابتدایی نیمه‌کاره رها کنم و به مدت سه سال از درس خواندن صرف‌نظر کنم.

 

 

این روشندل بروجردی می‌افزاید: پس‌ازاینکه دید چشمان خود را به‌صورت کامل از دست دادم دیگر حاضر به زندگی در محیط روستا نبودم بنابراین با هر مشکلی که بود خانواده‌ام را راضی کردم که برای ادامه زندگی خانه و کاشانه خود را در روستا ترک کرده و به شهر مهاجرت کنند چراکه نمی‌توانستم احساسات سنگین و ترحم برانگیز اهالی روستا را در مواجه با خود تحمل‌کنم.

 

 

برخورد نامناسب با نابینایان

 

 

وی نبود فرهنگ مناسب مواجهه با معلولان به‌ویژه نابینایان در جامعه را آسیب‌پذیر دانسته و می‌گوید: گاهی رفتارهایی از سوی شهروندان با نابینایان می‌شود که گویی آن‌ها درک و شعور نداشته و نمی‌توانند درک صحیحی از پیرامون خود داشته باشند درصورتی‌که باید بگویم نابینایان فقط از توانایی دیدن اطراف خود محروم هستند و دیگر حس‌های آن‌ها قوی‌تر است و به‌راحتی می‌توانند رفتارهای توهین برانگیز اطرافیان را درک کنند.

 

 

کاوند از موفقیت‌های خود درزمینه تحصیلاتش این‌چنین یاد می‌کند: پس از سه سال از توقف تحصیلاتم با مراجعه به شهر و شرکت در کلاس‌های آموزشی بهزیستی بروجرد و آموزش خط بریل تشویق شدم که تحصیلات خود را پس‌ازاین مدت وقفه از سر بگیرم و باعلاقه و ممارست خود توانستم سه سال مقطع راهنمایی را در یک سال سپری کرده و پس‌ازآن به دبیرستان عادی راه یابم.

 

 

وی می‌افزاید: در دوران دبیرستان به علت اینکه در مدارس عادی تحصیل می‌کردم مجبور بودم صدای دبیران را یا دستگاه ضبط کنم و پس‌ از آن به منزل می‌آمدم و بارها گوش می‌دادم و به خاطر می‌سپردم و این مقطع را نیز به این شکل با موفقیت به پایان رساندم تا اینکه توانستم در رشته حقوق دانشگاه بروجرد پذیرفته شوم.

 

 

این روشندل بروجردی بیان کرد: در دانشگاه با مشکلات زیادی در کلاس‌های درس و نحوه برخورد اساتید و برخی دانشجویان مواجه بودم بسیاری از اساتید اجازه ضبط کردن صدای خود را توسط دستگاه صوتی من نمی‌دادند و برای همین با مشکلات زیادی در مطالعه دروسم مواجه بودم اما این امر هیچ‌گاه سبب نشد من از اهداف خود در زمینه کسب مدارج علمی بالاتر بازبمانم و همین محدودیت‌ها بود که مرا در مقابله با آن‌ها جدی‌تر می‌کرد.

 

 

مقام برتر مسابقات دانشجویان دانشگاه‌های کشور

 

 

وی که حافظ چند جزء از قرآن کریم است در رابطه با فعالیت‌های قرآنی خود بیان می‌کند: در مسابقات حفظ قرآن کریم دانشجویان کشور توانستم مقام برتر این مسابقات را کسب کنم اما این برای من تازه شروع راه مقابله با محدودیت‌هایی بود که جامعه برایم ساخته است.

 

 

کاوند خاطرنشان می‌کند: به نظر من بزرگ‌ترین مشکل جامعه معلولان و به‌ویژه نابینایان نادیده گرفتن استعداد و توانایی‌های ذاتی آن‌ها توسط افراد مختلف است به‌گونه‌ای که حق کار و اشتغال آن‌ها در جامعه را سلب می‌کند.

 

 

وی می‌افزاید: بسیاری از شرکت‌های دولتی زیر بار اجرای تعهدات خود در اجرای سهم سه درصد به‌کارگیری معلولان در مجموعه خود نمی‌روند و این معضل در بخش خصوصی نیز به‌وفور دیده می‌شود به‌گونه‌ای که هیچ‌یک از جامعه معلولان بروجردی نمی‌توانند در شغلی مشغول بوده و بتوانند برای خود منبع درآمدی داشته باشند.

 

 

هرچند که این گزارش تنها گوشه‌ای از مشکلات بسیار جامعه روشندلان بروجردی است اما هم‌سفران کاروانِ چراغ‌های خاموش، با چشمان بازِ دل، به روی دنیا لبخند زده و شب چشمان خود را با تکیه‌بر استعدادها و توانایی خود به روشنایی روز مبدل کرده‌اند.

 

 

بنابراین، نباید بینایی به‌عنوان تنها عامل موفقیت شغلی شناخته‌شده و نابینایی تنها عامل عدم پیشرفت در شغل، کسب و فرصت‌های شغلی محسوب شود به‌گونه‌ای که رعایت سهم سه درصد به‌کارگیری معلولان در دستگاه‌های دولتی و باور عمومی به توانایی‌های این افراد در به‌کارگیری آن‌ها در مشاغل خصوصی می‌تواند بسیاری از مشکلات و معضلات زندگی این گروه را در جامعه حل کند.

 

 

بی‌تردید کسب فرصت‌های شغلی توسط نابینایان، سبب می‌شود که آن‌ها از زندگی یکنواخت فاصله گرفته و بتوانند هم پای دیگر افراد جامعه به ازدواج و اشتغال به تحصیل بپردازند.

 

 

آنچه انسان را به اوج موفقیت و توانمندی می‌رساند، گوهر اراده، خواستن و تلاش است به بر این اساس معلولیت‌های ظاهری و بدنی، به گواه آنچه در پیش آمد، نمی‌تواند مانعی برای رشد و ترقی به شمار آمده و انسان را از طی مراحل رشد و سعادت بازدارد.

 

منبع: تسنیم

در کانال تلگرام لرستان خبر عضو شوید

نظرات