پشت میزنشینان دیروز، منتقدان امروز!
در حالی که مدت زیادی نیست محمد عباسی وزرات وزارت ورزش و جوانان را تحویل سرپرست جدید داده است، برخی از افراد و مسئولان پس از سکوتی دو ساله حالا لب به انتقاد از مدیریت قبلی ورزش گشوده اند.
با به پایان رسیدن دوره دولت دهم و معرفی کابینه جدید در تمام حوزه ها، سیلی از پیام های" انتخاب شایسته جنابعالی… " این روزها در رسانه ها و نشریات وجود دارد. فرهنگ خوش استقبال و بدبدرقه هر چند در فضای کشور وجود دارد، اما در ورزش به شکل برجسته تری خودش را نشان داده است.
دوران وزارت محمد عباسی در وزارتخانه ورزش و جوانان با مجموعه ای از نقاط ضعف و قوت به پایان رسید و با توجه به عدم رای اعتماد مجلس به سلطانی فر، صالحی امیری به عنوان سرپرست بر صندلی شماره یک مدیریت ورزش نشست تا افراد حاضر در ورزش برای خودی نشان دادن به رئیس جدید رقابت کنند تا یکدیگر را جا بگذارند!
این روزها مصاحبه هایی از برخی مسئولان و مدیران حاضر در سیستم قبلی ورزش منتشر می شود که بوی نقد منصفانه و دلسوزانه نمی دهد.
در این که در دوران وزارت قبلی مشکلاتی وجود داشت و بعضا تصمیمات نادرستی گرفته شد، حرفی نیست، اما کسانی که امروز پرچم انتقاد را بالا برده اند و با شجاعت از دوران بد گذشته انتقاد می کنند، چرا این کار را در زمان روی کار بودن محمد عباسی انجام ندادند؟ آیا این سیستم انتقاد کردن درباره نحوه مدیریت کشور، اختصاص بودجه و… از عباسی و وزارت ورزش قبل، در جهت خوشایند سرپرست جدید نیست؟
از رئیس فدراسیونی که نشست خبری برگزار می کند و از بودجه و اعتبار و بی توجهی وزیر می نالد سوالی داریم: چرا در دو سالی که عباسی روی صندلی اش نشسته بود و می توانست پاسخ انتقادها را بدهد، سکوت کرده بودید؟ سکوت آن موقع و اعتراض های کنونی را به چه چیزی می توان تعبیر کرد؟ آیا این رفتارها برای حفظ موقعیت است؟ آیا تضمینی وجود دارد که پس از کنار رفتن سرپرست، رئیس یا وزیر جدید بار دیگر موضع ۱۸۰ درجه عوض شود؟
علی نژاد رئیس فدراسیون ووشو، در نشست خبری که چند روز پیش برگزار شد، گفت: " از دوستان خودمان در وزارت ورزش گله مندیم. در لیست تخصیص اعتبارات مربوط به سال ۹۱ که ۴۲ میلیارد تومان بین ۴۷ فدراسیون تقسیم شد فدراسیون ووشو در جای ۴۶ قرار گرفت. این تخصیص اعتبار در حالی صورت گرفت که به زعم همین دوستان فدراسیون ووشو بسیار موفق بود. این مسائل نشان می دهد این نگاه آنها غیرکارشناسی بود و احتمالا سلیقه در آن نقش داشته است. "
زمانی که از رئیس فدراسیون ووشو پرسیدیم که چرا اکنون این مباحث را مطرح کرده و طرح این صحبت ها چه معنایی داشته است، گفت: " در گذشته هم این موارد را بارها به معاونان وازرتخانه تذکر داده بودم و گفتم که این روشش نیست و این اوضاع و احوال خوبی نیست. آن زمان این چیزها را می گفتیم و شاید رسانه ای نمی شد چون اگر رسانه ای می شد شاید دوستان می گفتند که بهانه ای می آوریم که عدم موفقیت ها در مسابقات بعدی را توجیه کنیم. بعد از این مصاحبه برخی از دوستان گفتند که ما در گذشته تعریف و تمجید می کردیم و الان انتقاد می کنیم، اما این درست نیست و یادم نمی آید که صحبت کرده باشم. اگر هم سکوت کرده ام و چیزی نگفته ام برای این بود که نمی خواستم موضوعات درونی به بیرون انتقال پیدا کند. "
علی نژاد در پاسخ به این سوال ایسنا که از انتقاد از عباسی در شرایط فعلی که او دیگر سمت و اختیاری ندارد چه هدفی را دنبال می کرده، عنوان کرد: " جنس صحبت های من با جنس صحبت های رسولی نژاد خیلی متفاوت بوده است! عملکرد عباسی را نقد نکردیم و اگر می خواستیم این کار را انجام دهیم، ابعاد خیلی زیادی داشت و ما اصلا وارد آن نشدیم. ما در مورد موفقیت های خودمان در دو رویداد مهم صحبت کرده ایم و در این موفقیت ها حمایت وزارت ورزش و جوانان را نداشتیم. در این مصاحبه به مشکلات مالی اشاره کردم که چیز تازه ای نبود و در گذشته هم من و دیگر روسای فدراسیون ها به آن اشاره کرده بودیم. ما در مورد موفقیت های ووشو گفتیم و خواستیم مردم بدانند که این موفقیت ها به همت مسئولان فدراسیون، کادر فنی و ملی پوشان بود و حمایت بالادستی وجود نداشت و آقایان این موفقیت های ما و بقیه فدراسیون های مدال آور را به نام خودشان ثبت نکنند. "
از چهره های ورزشی که بگذریم، ماجرا جالب تر می شود. افرادی در سیستم ورزش کشور سمت دارند که اصلا ورزشی نبوده اند و به لطف حضور عباسی که خود شخصیتی غیرورزشی بود، وارد نظام مدیریت ورزش شده اند و بر صندلی معاونت و… تکیه زده اند اما حالا فرصتی را فراهم دیده اند تا برای این که شامل رفت وآمدهای اتوبوسی نشوند و با آن کسی که آمده اند نروند، دم مدیر جدید را داشته باشند.
رسولی نژاد در گفت وگویی که در روزهای گذشته داشت، انتقادهایی نسبت به نحوه ی عزل روسای فدراسیون ها، تعداد زیادی سفرهای خارجی وزیر ورزش مطرح کرده و گفته است: « موفقیت های بسیار زیادی داشتیم اما دیکته نانوشته غلط ندارد. اشکالاتی به آقای عباسی وارد بود به عنوان مثال در جابه جایی فدراسیون ها می شد بهتر تصمیم گرفت. »
ضمن تایید برخی تصمیم های اشتباهی که در دوران قبلی وجود داشت، سوالی که مطرح می شود این است که چرا معاون پارلمانی ورزش شرایط کنونی را برای صحیح کردن دیکته عباسی انتخاب کرده است و در گذشته خاموشی را ترجیح داده است! ؟
از حضرت علی (ع) روایت شده است که: " سخن حق را بگو حتی اگر به ضررت باشد" ، اما به نظر می رسد برخی علاقه مند هستند این سخن حق را در شرایطی خاص بگویند وگرنه چه بهتر بود که انتقاد از عزل و نصب ها، اعزام های برون مرزی و سایر تصمیم ها در همان زمان خودش مطرح می شد، تا نتیجه بهتری در پی داشته باشد.
زمانی که از مدیران حاضر در ورزش که دارای سمت های مهمی بوده اند چنین رفتار دوگانه ای دیده می شود، دیگر جای تعجب نیست که ورزشکار و مربیانی پای بیانیه ی حمایت از گزینه ای که به وزارت نزدیک تر است را امضا کنند و پس از رای نیاوردن در مجلس در کمتر از ۴۸ ساعت حمایت خود را از نامزد دیگری اعلام کنند!
به هر حال فرهنگ" حفظ صندلی" مدت ها وجود داشته و به این سرعت قابل تغییر نیست. شاید تنها راهی که باعث کم رنگ شدن این ضد فرهنگ شود، این است که سرپرست، وزیر، مدیر یا هر کسی که این گونه پیام های حمایت آمیز را می شنود، خودش را به خواب زمستانی نزند، از تعریف و تمجید ها سرمست نشود و انگیزه واقعی آقایان را درک کند. البته بهتر است مسئول جدید ورزش با کمی آینده نگری درک کند که تعریف و تمجید های این افراد نه به دلیل شایستگی و صلاحیتش بلکه صرفا به دلیل جایگاه اوست و هر کس دیگری نیز جای آن فرد قرار می گرفت این تعریف و تمجید ها پدید می آمد.
وزیر جدید شاید برای این که هویت واقعی اطرافیانش را درک کند کافی باشد که خودش را جای وزیر سابق بگذارد و ببیند که احیانا پس از کنار رفتنش چه صحبت هایی درباره اش مطرح می شود. در چنین شرایطی است که می توان امید داشت افراد در دوره ی آینده بر اساس توانایی خود در اداره امور روی صندلی بنشینند، نه بر اساس توانایی زبان!
دوران وزارت محمد عباسی در وزارتخانه ورزش و جوانان با مجموعه ای از نقاط ضعف و قوت به پایان رسید و با توجه به عدم رای اعتماد مجلس به سلطانی فر، صالحی امیری به عنوان سرپرست بر صندلی شماره یک مدیریت ورزش نشست تا افراد حاضر در ورزش برای خودی نشان دادن به رئیس جدید رقابت کنند تا یکدیگر را جا بگذارند!
این روزها مصاحبه هایی از برخی مسئولان و مدیران حاضر در سیستم قبلی ورزش منتشر می شود که بوی نقد منصفانه و دلسوزانه نمی دهد.
در این که در دوران وزارت قبلی مشکلاتی وجود داشت و بعضا تصمیمات نادرستی گرفته شد، حرفی نیست، اما کسانی که امروز پرچم انتقاد را بالا برده اند و با شجاعت از دوران بد گذشته انتقاد می کنند، چرا این کار را در زمان روی کار بودن محمد عباسی انجام ندادند؟ آیا این سیستم انتقاد کردن درباره نحوه مدیریت کشور، اختصاص بودجه و… از عباسی و وزارت ورزش قبل، در جهت خوشایند سرپرست جدید نیست؟
از رئیس فدراسیونی که نشست خبری برگزار می کند و از بودجه و اعتبار و بی توجهی وزیر می نالد سوالی داریم: چرا در دو سالی که عباسی روی صندلی اش نشسته بود و می توانست پاسخ انتقادها را بدهد، سکوت کرده بودید؟ سکوت آن موقع و اعتراض های کنونی را به چه چیزی می توان تعبیر کرد؟ آیا این رفتارها برای حفظ موقعیت است؟ آیا تضمینی وجود دارد که پس از کنار رفتن سرپرست، رئیس یا وزیر جدید بار دیگر موضع ۱۸۰ درجه عوض شود؟
علی نژاد رئیس فدراسیون ووشو، در نشست خبری که چند روز پیش برگزار شد، گفت: " از دوستان خودمان در وزارت ورزش گله مندیم. در لیست تخصیص اعتبارات مربوط به سال ۹۱ که ۴۲ میلیارد تومان بین ۴۷ فدراسیون تقسیم شد فدراسیون ووشو در جای ۴۶ قرار گرفت. این تخصیص اعتبار در حالی صورت گرفت که به زعم همین دوستان فدراسیون ووشو بسیار موفق بود. این مسائل نشان می دهد این نگاه آنها غیرکارشناسی بود و احتمالا سلیقه در آن نقش داشته است. "
زمانی که از رئیس فدراسیون ووشو پرسیدیم که چرا اکنون این مباحث را مطرح کرده و طرح این صحبت ها چه معنایی داشته است، گفت: " در گذشته هم این موارد را بارها به معاونان وازرتخانه تذکر داده بودم و گفتم که این روشش نیست و این اوضاع و احوال خوبی نیست. آن زمان این چیزها را می گفتیم و شاید رسانه ای نمی شد چون اگر رسانه ای می شد شاید دوستان می گفتند که بهانه ای می آوریم که عدم موفقیت ها در مسابقات بعدی را توجیه کنیم. بعد از این مصاحبه برخی از دوستان گفتند که ما در گذشته تعریف و تمجید می کردیم و الان انتقاد می کنیم، اما این درست نیست و یادم نمی آید که صحبت کرده باشم. اگر هم سکوت کرده ام و چیزی نگفته ام برای این بود که نمی خواستم موضوعات درونی به بیرون انتقال پیدا کند. "
علی نژاد در پاسخ به این سوال ایسنا که از انتقاد از عباسی در شرایط فعلی که او دیگر سمت و اختیاری ندارد چه هدفی را دنبال می کرده، عنوان کرد: " جنس صحبت های من با جنس صحبت های رسولی نژاد خیلی متفاوت بوده است! عملکرد عباسی را نقد نکردیم و اگر می خواستیم این کار را انجام دهیم، ابعاد خیلی زیادی داشت و ما اصلا وارد آن نشدیم. ما در مورد موفقیت های خودمان در دو رویداد مهم صحبت کرده ایم و در این موفقیت ها حمایت وزارت ورزش و جوانان را نداشتیم. در این مصاحبه به مشکلات مالی اشاره کردم که چیز تازه ای نبود و در گذشته هم من و دیگر روسای فدراسیون ها به آن اشاره کرده بودیم. ما در مورد موفقیت های ووشو گفتیم و خواستیم مردم بدانند که این موفقیت ها به همت مسئولان فدراسیون، کادر فنی و ملی پوشان بود و حمایت بالادستی وجود نداشت و آقایان این موفقیت های ما و بقیه فدراسیون های مدال آور را به نام خودشان ثبت نکنند. "
از چهره های ورزشی که بگذریم، ماجرا جالب تر می شود. افرادی در سیستم ورزش کشور سمت دارند که اصلا ورزشی نبوده اند و به لطف حضور عباسی که خود شخصیتی غیرورزشی بود، وارد نظام مدیریت ورزش شده اند و بر صندلی معاونت و… تکیه زده اند اما حالا فرصتی را فراهم دیده اند تا برای این که شامل رفت وآمدهای اتوبوسی نشوند و با آن کسی که آمده اند نروند، دم مدیر جدید را داشته باشند.
رسولی نژاد در گفت وگویی که در روزهای گذشته داشت، انتقادهایی نسبت به نحوه ی عزل روسای فدراسیون ها، تعداد زیادی سفرهای خارجی وزیر ورزش مطرح کرده و گفته است: « موفقیت های بسیار زیادی داشتیم اما دیکته نانوشته غلط ندارد. اشکالاتی به آقای عباسی وارد بود به عنوان مثال در جابه جایی فدراسیون ها می شد بهتر تصمیم گرفت. »
ضمن تایید برخی تصمیم های اشتباهی که در دوران قبلی وجود داشت، سوالی که مطرح می شود این است که چرا معاون پارلمانی ورزش شرایط کنونی را برای صحیح کردن دیکته عباسی انتخاب کرده است و در گذشته خاموشی را ترجیح داده است! ؟
از حضرت علی (ع) روایت شده است که: " سخن حق را بگو حتی اگر به ضررت باشد" ، اما به نظر می رسد برخی علاقه مند هستند این سخن حق را در شرایطی خاص بگویند وگرنه چه بهتر بود که انتقاد از عزل و نصب ها، اعزام های برون مرزی و سایر تصمیم ها در همان زمان خودش مطرح می شد، تا نتیجه بهتری در پی داشته باشد.
زمانی که از مدیران حاضر در ورزش که دارای سمت های مهمی بوده اند چنین رفتار دوگانه ای دیده می شود، دیگر جای تعجب نیست که ورزشکار و مربیانی پای بیانیه ی حمایت از گزینه ای که به وزارت نزدیک تر است را امضا کنند و پس از رای نیاوردن در مجلس در کمتر از ۴۸ ساعت حمایت خود را از نامزد دیگری اعلام کنند!
به هر حال فرهنگ" حفظ صندلی" مدت ها وجود داشته و به این سرعت قابل تغییر نیست. شاید تنها راهی که باعث کم رنگ شدن این ضد فرهنگ شود، این است که سرپرست، وزیر، مدیر یا هر کسی که این گونه پیام های حمایت آمیز را می شنود، خودش را به خواب زمستانی نزند، از تعریف و تمجید ها سرمست نشود و انگیزه واقعی آقایان را درک کند. البته بهتر است مسئول جدید ورزش با کمی آینده نگری درک کند که تعریف و تمجید های این افراد نه به دلیل شایستگی و صلاحیتش بلکه صرفا به دلیل جایگاه اوست و هر کس دیگری نیز جای آن فرد قرار می گرفت این تعریف و تمجید ها پدید می آمد.
وزیر جدید شاید برای این که هویت واقعی اطرافیانش را درک کند کافی باشد که خودش را جای وزیر سابق بگذارد و ببیند که احیانا پس از کنار رفتنش چه صحبت هایی درباره اش مطرح می شود. در چنین شرایطی است که می توان امید داشت افراد در دوره ی آینده بر اساس توانایی خود در اداره امور روی صندلی بنشینند، نه بر اساس توانایی زبان!
