امروز، روز برآورده شدن آرزوی ژنرال است!
روز موعود برای امیر قلعه نویی فرا رسید. روزی که باید تمام حرف هایش را، تمام ادعاهای چندین و چندساله اش را در زمین مسابقه به رخ منتقدانش بکشد؛ در یک ۹۰ دقیقه سخت و سرنوشت ساز در سئول که بخشی از آینده مربیگری او را قطعا تحت تاثیر قرار خواهد داد.
به گزارش افکارنیوز ، قلعه نویی اعتقاداتی دارد، در نهان خود همیشه به حق پایمال شده اش در فوتبال فکر می کند و همیشه دوست داشته تا فریاد بزند «من باید سرمربی تیم ملی ایران باشم» اما ترس از تمسخر گاه و بی گاه منتقدان و دغدغه اتهام هایی نظیر خارجی ستیزی، او را به سکوتی خاص وادار کرده است؛ اگر چه گهگاهی صدای اعتراضش بلند می شود و با ترکیب خودساخته «اجنبی پرست ها» حرف های دلش را بیرون می ریزد اما واکنش ها به این حرف های او آنقدر تند و چندجانبه بوده که نه تنها قلعه نویی را سبک نکرده، که عقده هایی جدید در دل او کاشته است.
قلعه نویی هنوز نسبت به ماجرای کنار گذاشتن او از تیم ملی پس از جام ملت های ۲۰۰۷ دلخوری شدید دارد؛ که چرا با یک شکست برکنارش کردند، چرا پس از آن حذف او را به مجلس بردند و در تلویزیون به جای جلسه بررسی دلایل شکست، دادگاهی برای محاکمه اش ترتیب دادند.
اینها همواره مشغله ذهنی قلعه نویی بوده است؛ او با این حرف ها، کنایه ها و نقدهایی سنگین، به زندگی اش در فوتبال ادامه داده و حالا وقت آن رسیده که در میدانی بزرگ، پاسخ منتقدانش را بدهد. او می خواهد به همه ثابت کند که سال ها در حق او اجحاف شده و یک مربی سنتی نیست، او به دنبال اعاده حیثیت در ماجرای حذف از جام ملت های آسیا است.
قلعه نویی در تمام سال های مربیگری، برای خودش نقشه داشته. او نشان داده که یک مربی روزمره نیست. در استقلال با برنامه ۳ ساله کارش را شروع کرد. او هر سال برای قهرمانی در لیگ نقشه می کشد و معمولا به هدفش می رسد. شاید حضور زودهنگام در تیم ملی، نقشه های او را خراب کرد.
او باید با استقلال قهرمانی های متوالی را درو می کرد. با استقلال نشان می داد که یک مربی بین المللی هم شده و سرانجام با این تیم قهرمان آسیا می شد تا با تمام مربیان ایرانی وجه تمایز پیدا می کرد اما به یکباره پس از نخستین قهرمانی در لیگ برتر، پیشنهاد اغواکننده سرمربیگری در تیم ملی، او را از نقشه راه منحرف کرد. قلعه نویی آن روزها اشتباه می کرد که نیمکت تیم ملی حق او است. اگر الان هم چنین خیالی دارد، باز هم مثل همان روزها در اشتباه است.
او باید برای رسیدن به نیمکت تیم ملی، از راه های سخت و صعب العبور بگذرد، از همین سئولی که امروز در آن بازی دارد، سربلند بیرون بیاید و تازه این یک پله نزدیک شدن به فینال است. جایی که فتح آن، می تواند دروازه ورود به تیم ملی باشد.
قلعه نویی باید در این بازی خودش را ثابت کند؛ نزد افکار عمومی صاحب وجاهت مربیگری تیم ملی شود تا همه بپذیرند که او شایسته این اتفاق است.
امروز همچنان درباره امیر قلعه نویی و تیم ملی، ابهام هایی وجود دارد. هنوز جامعه فوتبال با تردید به این اتفاق نگاه می کند اما میدان سئول، آزمونی بزرگ برای سرمربی استقلال است. قلعه نویی که در خلوت خود به صندلی کی روش می اندیشد، باید همان کاری را که او با تیم ملی در اولسان انجام داد، تکرار کند.
امروز، روز سرنوشت برای قلعه نویی محسوب می شود که او را در راه رسیدن به نقشه هایش یک گام جلو می برد یا چند پله عقب می اندازد. قلعه نویی برای جبران جام ملت های ۲۰۰۷، برای پاسخ به آن جلسه ای که به زعم او دادگاه محاکمه سرمربی تیم ملی بود و برای آنکه بگوید «این منم امیر قلعه نویی، بهترین مربی ایران» ، باید در سئول کار بزرگی انجام دهد، کاری که از آن به یک شگفتی یاد شود.
امروز زمان دیدن قلعه نویی است. همه ما - بی پیش داوری، بدون غرض ورزی و فارغ از هر جانبداری و حمایت - منتظر دیدن او و شنیدن حرف هایش در زمین مسابقه هستیم.
قلعه نویی هنوز نسبت به ماجرای کنار گذاشتن او از تیم ملی پس از جام ملت های ۲۰۰۷ دلخوری شدید دارد؛ که چرا با یک شکست برکنارش کردند، چرا پس از آن حذف او را به مجلس بردند و در تلویزیون به جای جلسه بررسی دلایل شکست، دادگاهی برای محاکمه اش ترتیب دادند.
اینها همواره مشغله ذهنی قلعه نویی بوده است؛ او با این حرف ها، کنایه ها و نقدهایی سنگین، به زندگی اش در فوتبال ادامه داده و حالا وقت آن رسیده که در میدانی بزرگ، پاسخ منتقدانش را بدهد. او می خواهد به همه ثابت کند که سال ها در حق او اجحاف شده و یک مربی سنتی نیست، او به دنبال اعاده حیثیت در ماجرای حذف از جام ملت های آسیا است.
قلعه نویی در تمام سال های مربیگری، برای خودش نقشه داشته. او نشان داده که یک مربی روزمره نیست. در استقلال با برنامه ۳ ساله کارش را شروع کرد. او هر سال برای قهرمانی در لیگ نقشه می کشد و معمولا به هدفش می رسد. شاید حضور زودهنگام در تیم ملی، نقشه های او را خراب کرد.
او باید با استقلال قهرمانی های متوالی را درو می کرد. با استقلال نشان می داد که یک مربی بین المللی هم شده و سرانجام با این تیم قهرمان آسیا می شد تا با تمام مربیان ایرانی وجه تمایز پیدا می کرد اما به یکباره پس از نخستین قهرمانی در لیگ برتر، پیشنهاد اغواکننده سرمربیگری در تیم ملی، او را از نقشه راه منحرف کرد. قلعه نویی آن روزها اشتباه می کرد که نیمکت تیم ملی حق او است. اگر الان هم چنین خیالی دارد، باز هم مثل همان روزها در اشتباه است.
او باید برای رسیدن به نیمکت تیم ملی، از راه های سخت و صعب العبور بگذرد، از همین سئولی که امروز در آن بازی دارد، سربلند بیرون بیاید و تازه این یک پله نزدیک شدن به فینال است. جایی که فتح آن، می تواند دروازه ورود به تیم ملی باشد.
قلعه نویی باید در این بازی خودش را ثابت کند؛ نزد افکار عمومی صاحب وجاهت مربیگری تیم ملی شود تا همه بپذیرند که او شایسته این اتفاق است.
امروز همچنان درباره امیر قلعه نویی و تیم ملی، ابهام هایی وجود دارد. هنوز جامعه فوتبال با تردید به این اتفاق نگاه می کند اما میدان سئول، آزمونی بزرگ برای سرمربی استقلال است. قلعه نویی که در خلوت خود به صندلی کی روش می اندیشد، باید همان کاری را که او با تیم ملی در اولسان انجام داد، تکرار کند.
امروز، روز سرنوشت برای قلعه نویی محسوب می شود که او را در راه رسیدن به نقشه هایش یک گام جلو می برد یا چند پله عقب می اندازد. قلعه نویی برای جبران جام ملت های ۲۰۰۷، برای پاسخ به آن جلسه ای که به زعم او دادگاه محاکمه سرمربی تیم ملی بود و برای آنکه بگوید «این منم امیر قلعه نویی، بهترین مربی ایران» ، باید در سئول کار بزرگی انجام دهد، کاری که از آن به یک شگفتی یاد شود.
امروز زمان دیدن قلعه نویی است. همه ما - بی پیش داوری، بدون غرض ورزی و فارغ از هر جانبداری و حمایت - منتظر دیدن او و شنیدن حرف هایش در زمین مسابقه هستیم.
