رضازاده:
زیر پای المپیکی ها نشستند
حسین رضازاده به شدت از رفتار ملی پوشانش انتقاد می کند.
دعوا بالا گرفته. ستاره های اسمی وزنه برداری شمشیر را برای سرمربی تیم ملی از رو کشیده اند. توفان را بهداد آغاز کرد. قوی ترین مرد جهان که از نبردنش به بازی های ازبکستان شاکی بود گفت حق داشته که بگوید بهترین مربی سال ایران بنا بوده است چون او خیلی بیشتر از کوروش باقری پشت ملی پوشان ایستاده است. بعد از این حرف کورش باقری به گفته های ملی پوشان جواب داد گفت اگر از نظم تیمی سخن گفته برای خود ملی پوشان بوده است. تنها از آماده ها به تیم دعوت می شود. او اصرار داشت مشکلی با هیچ کس ندارد و از این حرف که گفتند بنا بهترین است دلخوری ندارد اما برایش نظم تیمی در اولویت قرار دار. تیم
حرف او اما سبب شد تا دوباره بهداد اعتراض کند. او گفت حرف زدن بعضی ها غیر قابل تحما است. پس از او باقی ملی پوشان هم به سرمربی تیم ملی تاختند. کار به جایی رسید که نواب نصیرشلال و سعید محمدپور هم لب به اعتراض گشودند.
حسین رضازاده اما تا پیش از این سکوت کرده بود اما او در این گفت و گوی صریح لب به انتقاد از ملی پوشان گشوده و به آنها اولتیماتوم داده است.
حاج حسین چه خبر؟
خبری نیست فعلا که در مسابقات نوجوانان هستیم در کشور ازبکستان و چشم امید مان به بچه های جوان وزنه برداری ایران است. ما کار زیربنایی کردیم و به امید خدا این زحمات به بار می نشیند.
البته این روزها تهران حسابی شلوغ است. ملی پوشان وزنه برداری حسابی شاکی هستند.
بله مصاحبه های شان را خواندم و متاسفانه اصلا از جو به راه افتاده راضی نیستم. به نظرم آنها کار درستی نکردند که مشکلات شان را به رسانه ها برده اند. هر اختلاف و مشکلی که بود باید در خود خانواده حل می شد نه اینکه کار را به صفحات روزنامه ها بکشانند و بعد هم شاکی باشند.
آنها به شدت از کورش باقری انتقاد کردند و می گویند ادبیات و رفتارهایش قابل تحمل نیست.
چطور سال قبل که مدال نداشتند از این حرف ها نمی زدند اما تا اولین مدال المپیک شان را گرفتند، همه چیز بد شد و این ادبیات برای شان غیر قابل تحمل شده است؟ من که می دانم این ها تحریک شدند. این حرف ها اصلا درست نیست. نباید هم مطرح شود. من. اقعا این حرف ها را درباره کورش قبول ندارم. او اصلا از این اخلاق ها ندارد. همه فکر و ذکرش بچه های تیم هستند و تلاش می کند که این بچه ها بهترین نمایش شان را داشته باشند. او ۳ سال است برای این تیم زحمت کشیده و اگر مدالی به دست آوردند با کورش این مدال ها را گرفتند. حالا چرا یکباره کورش شد آدم بد قصه؟ من حرفم این است و می گویم خود بچه ها مقصر نیستند و کسی تحریک شان کرده. کورش اگر هم عصبی می شود برای خود بچه ها است. او می خواهد به شاگردانش کمک کند. مربی برای ورزشکار نقش برادر را ندارد. مربی پدر ورزشکار است و اگر فریادی هم می زند، برای صلاح او این کار را می کند.
پس شما معتقدید سخت گیری های کورش به دلیل کم کاری خود ورزشکاران است؟
بگذار برایت یک مثالی بزنم. المپیک سیدنی را یادتان هست؟ من حسین رضازاده بودم، در المپیک رکورد جهانی را شکستم. وقتی برگشتیم، در اردو یک ساعت تاخیر داشتم. ایوانف از تیم ملی خطم زد. مربی تصمیم می گیرد. مربی باید نظم تیمش را در اولویت قرار دهد. اصلا همین نظم است که فرق یک تیم موفق و ناکام را ایجاد می کند. اسم این کار کورش بی احترامی نیست. این بچه های ما یک مقدار حساس شدند و رفتاری که می کنند برای خودشان بد است. اگر رفتارشان را اصلاح نکنند، این خودشان هستند که در آینده لطمه اش را می خورند. ما برنامه ریزی مان برای وزنه برداری به شکلی است که تیم ملی متکی به ۴ یا ۸ نفر نباشد. شاید همین امروز خیلی ها فکر کنند کنار رفتن این ملی پوشان به ما لطمه می زند اما جوانانی در وزنه برداری هستند که اگر به ورشو نرسند، در مسابقات ۲۰۱۴ می توانند روی سکوی جهانی بروند.
یعنی باید بچه ها قدر شرایطی که دارند را بدانند. برای ما نظم تیمی مهم تر از هر چیز دیگری است.
یعنی اگر این بچه ها به رفتارشان ادامه بدهند، فدراسیون از تصمیم سرمربی دفاع می کند؟
من وقتی برگردم ایران حتما با بچه ها و کورش حرف می زنم و سعی می کنم مشکل حل شود اما اگر این بحث حل نشود چاره ای نداریم غیر از اینکه از نظم و برنامه ریزی فدراسیون دفاع کنیم. این بچه ها باید یادشان باشد که کورش باقری نقشی بیش از ۷۰ درصد در موفقیت های شان داشته است. ما بیش از ۴ سال هیچ مدالی در آسیا و جهان نگرفته بودیم. چرا چنین اتفاقی افتاده بود؟ همه می دانند که ما چوب بی برنامگی و بی نظمی های مان را در آن سال ها خوردیم اما از روزی که کورش آمد با نظمش توانست ورزش وزنه برداری ایران را دوباره مدالی کند. بچه ها تا پارسال که مدال نداشتند، حرفی از رفتار یا گفته های کورش نمی زدند اما حالا که مدال گرفتند این ها را می گویند. این کارشان درست نیست و باید مراقب خودشان باشند. یک عده هستند که دلشان با وزنه برداری نیست و زیر پای این بچه ها می نشینند. متاسفانه نمی دانم چه کسی تحریک شان کرده. اگر این را می دانستم می رفتم و گوش کسی که این کار را کرده چنان می پیچاندم که دیگر از این کارها نکند.
و کورش چطور؟ انگار او هم خیلی شرایط سختی را پیش پای بچه ها گذاشته؟
اگر ما به موفقیت رسیدیم حاصل همین سخت گیری ها و نظم است که کورش در اردوها حاکم کرده. او مگر چه چیزی گفته؟ گفته باید با رکوردگیری به تیم ملی بیایند. بعضی از بچه ها فکر کردند اردوی تیم ملی خانه خاله است. نه ما تیم ملی داریم، اردو خانه خاله نیست که هر کس با هر شرایطی که خواست بیاید سر تمرین تیم ملی. هر ورزشکار روزی ۱۰۰ هزار تومان هزینه از بیت المال باید خرجش شود. آن وقت زشت نیست که قهرمان المپیکی کا با رکورد ۱۰۰ کیلو گرم به اردویی بیاید که جوانانش خیلی بیشتر از این وزنه ها را بالای سر می برند؟ کورش اگر حرفی می زند برای حفظ حرمت خود بچه هاست. آنها مدت هاست که تمرینات شان ول کردند. بروند چند ماهی آماده شوند و بعد بیایند توی اردو و قدم شان روی چشم. باید این قدری آماده باشند که همه به بودن شان افتخار کنند. کجای این حرف کورش بد است که آنها ناراحت شدند. یک مربی همیشه نگران موفقیت شاگردانش است. آنها باید به این نکته توجه کنند و به فکر موفقیت شان باشند. بد است که گام اشتباهی بردارند. خود ما بیشتر از همه نگران این بچه ها هستیم و روی موفقیت شان حساب کرده ایم. این را باید حتما به یاد داشته باشند.
این حرف ها که می گویند کورش دلخور است که چرا ملی پوشان از بنا به عنوان بهترین مربی سال نام بردند؟
کورش خیلی بزرگتر از این حرف هاست که برای چنین مسائلی حساس یا ناراحت شود. او دلش به حال بچه هایی که برای شان زحمت کشیده می سوزد و موفقیت شاگردانش را می خواهد.
حسین رضازاده اما تا پیش از این سکوت کرده بود اما او در این گفت و گوی صریح لب به انتقاد از ملی پوشان گشوده و به آنها اولتیماتوم داده است.
حاج حسین چه خبر؟
خبری نیست فعلا که در مسابقات نوجوانان هستیم در کشور ازبکستان و چشم امید مان به بچه های جوان وزنه برداری ایران است. ما کار زیربنایی کردیم و به امید خدا این زحمات به بار می نشیند.
البته این روزها تهران حسابی شلوغ است. ملی پوشان وزنه برداری حسابی شاکی هستند.
بله مصاحبه های شان را خواندم و متاسفانه اصلا از جو به راه افتاده راضی نیستم. به نظرم آنها کار درستی نکردند که مشکلات شان را به رسانه ها برده اند. هر اختلاف و مشکلی که بود باید در خود خانواده حل می شد نه اینکه کار را به صفحات روزنامه ها بکشانند و بعد هم شاکی باشند.
آنها به شدت از کورش باقری انتقاد کردند و می گویند ادبیات و رفتارهایش قابل تحمل نیست.
چطور سال قبل که مدال نداشتند از این حرف ها نمی زدند اما تا اولین مدال المپیک شان را گرفتند، همه چیز بد شد و این ادبیات برای شان غیر قابل تحمل شده است؟ من که می دانم این ها تحریک شدند. این حرف ها اصلا درست نیست. نباید هم مطرح شود. من. اقعا این حرف ها را درباره کورش قبول ندارم. او اصلا از این اخلاق ها ندارد. همه فکر و ذکرش بچه های تیم هستند و تلاش می کند که این بچه ها بهترین نمایش شان را داشته باشند. او ۳ سال است برای این تیم زحمت کشیده و اگر مدالی به دست آوردند با کورش این مدال ها را گرفتند. حالا چرا یکباره کورش شد آدم بد قصه؟ من حرفم این است و می گویم خود بچه ها مقصر نیستند و کسی تحریک شان کرده. کورش اگر هم عصبی می شود برای خود بچه ها است. او می خواهد به شاگردانش کمک کند. مربی برای ورزشکار نقش برادر را ندارد. مربی پدر ورزشکار است و اگر فریادی هم می زند، برای صلاح او این کار را می کند.
پس شما معتقدید سخت گیری های کورش به دلیل کم کاری خود ورزشکاران است؟
بگذار برایت یک مثالی بزنم. المپیک سیدنی را یادتان هست؟ من حسین رضازاده بودم، در المپیک رکورد جهانی را شکستم. وقتی برگشتیم، در اردو یک ساعت تاخیر داشتم. ایوانف از تیم ملی خطم زد. مربی تصمیم می گیرد. مربی باید نظم تیمش را در اولویت قرار دهد. اصلا همین نظم است که فرق یک تیم موفق و ناکام را ایجاد می کند. اسم این کار کورش بی احترامی نیست. این بچه های ما یک مقدار حساس شدند و رفتاری که می کنند برای خودشان بد است. اگر رفتارشان را اصلاح نکنند، این خودشان هستند که در آینده لطمه اش را می خورند. ما برنامه ریزی مان برای وزنه برداری به شکلی است که تیم ملی متکی به ۴ یا ۸ نفر نباشد. شاید همین امروز خیلی ها فکر کنند کنار رفتن این ملی پوشان به ما لطمه می زند اما جوانانی در وزنه برداری هستند که اگر به ورشو نرسند، در مسابقات ۲۰۱۴ می توانند روی سکوی جهانی بروند.
یعنی باید بچه ها قدر شرایطی که دارند را بدانند. برای ما نظم تیمی مهم تر از هر چیز دیگری است.
یعنی اگر این بچه ها به رفتارشان ادامه بدهند، فدراسیون از تصمیم سرمربی دفاع می کند؟
من وقتی برگردم ایران حتما با بچه ها و کورش حرف می زنم و سعی می کنم مشکل حل شود اما اگر این بحث حل نشود چاره ای نداریم غیر از اینکه از نظم و برنامه ریزی فدراسیون دفاع کنیم. این بچه ها باید یادشان باشد که کورش باقری نقشی بیش از ۷۰ درصد در موفقیت های شان داشته است. ما بیش از ۴ سال هیچ مدالی در آسیا و جهان نگرفته بودیم. چرا چنین اتفاقی افتاده بود؟ همه می دانند که ما چوب بی برنامگی و بی نظمی های مان را در آن سال ها خوردیم اما از روزی که کورش آمد با نظمش توانست ورزش وزنه برداری ایران را دوباره مدالی کند. بچه ها تا پارسال که مدال نداشتند، حرفی از رفتار یا گفته های کورش نمی زدند اما حالا که مدال گرفتند این ها را می گویند. این کارشان درست نیست و باید مراقب خودشان باشند. یک عده هستند که دلشان با وزنه برداری نیست و زیر پای این بچه ها می نشینند. متاسفانه نمی دانم چه کسی تحریک شان کرده. اگر این را می دانستم می رفتم و گوش کسی که این کار را کرده چنان می پیچاندم که دیگر از این کارها نکند.
و کورش چطور؟ انگار او هم خیلی شرایط سختی را پیش پای بچه ها گذاشته؟
اگر ما به موفقیت رسیدیم حاصل همین سخت گیری ها و نظم است که کورش در اردوها حاکم کرده. او مگر چه چیزی گفته؟ گفته باید با رکوردگیری به تیم ملی بیایند. بعضی از بچه ها فکر کردند اردوی تیم ملی خانه خاله است. نه ما تیم ملی داریم، اردو خانه خاله نیست که هر کس با هر شرایطی که خواست بیاید سر تمرین تیم ملی. هر ورزشکار روزی ۱۰۰ هزار تومان هزینه از بیت المال باید خرجش شود. آن وقت زشت نیست که قهرمان المپیکی کا با رکورد ۱۰۰ کیلو گرم به اردویی بیاید که جوانانش خیلی بیشتر از این وزنه ها را بالای سر می برند؟ کورش اگر حرفی می زند برای حفظ حرمت خود بچه هاست. آنها مدت هاست که تمرینات شان ول کردند. بروند چند ماهی آماده شوند و بعد بیایند توی اردو و قدم شان روی چشم. باید این قدری آماده باشند که همه به بودن شان افتخار کنند. کجای این حرف کورش بد است که آنها ناراحت شدند. یک مربی همیشه نگران موفقیت شاگردانش است. آنها باید به این نکته توجه کنند و به فکر موفقیت شان باشند. بد است که گام اشتباهی بردارند. خود ما بیشتر از همه نگران این بچه ها هستیم و روی موفقیت شان حساب کرده ایم. این را باید حتما به یاد داشته باشند.
این حرف ها که می گویند کورش دلخور است که چرا ملی پوشان از بنا به عنوان بهترین مربی سال نام بردند؟
کورش خیلی بزرگتر از این حرف هاست که برای چنین مسائلی حساس یا ناراحت شود. او دلش به حال بچه هایی که برای شان زحمت کشیده می سوزد و موفقیت شاگردانش را می خواهد.
