گزارش افکارنیوز از تلاش دولت برای حفظ مشی اعتدالی
گریز روحانی از کمین تندرو ها
به طور مثال یکی از هنرمندی های او دخالت نکردن دولت در اتفاقات شورای شهر تهران بود. جایی که بی شک حمایت مستقیم دولت از یکی از کاندیداهای شهرداری می توانست بازی را شکل دیگری رقم بزند و دولت تصمیم گرفت با خروج از این بازی دو گروه درگیر این ماجرا را به حال خود واگذارد و تنها نظاره گر نتیجه این رقابت باشد.
گروه سیاسی - به نظر می رسد تا امروز بزرگ ترین سرمایه دولت یازدهم شعاری بوده که روحانی در کوران انتخابات مطرح کرد و از گذر همان شعار خود را پاستور رساند. شعاری که می تواند هر کسی را از ظن خود یار رئیس جمهور کند و تفسیرش چنان دشوار است که هنوز هیچ کس به قطعیت نتوانسته سهم خود از آن را مشخص کند. او در حالی از جاده به ظاهر مسطح اعتدال عبور می کند که چپ و راست مسیرش دره های خطرناکی قراردارد و در هر طرف تندرو ها منتظر لغزش او هستند. سوال اینجاست که روحانی تا کی می تواند محکم و استوار در این مسیر حرکت کند و همچنان اسب اعتدال را بتازاند.
فرار به جلوی دولت با شعار اعتدال
به گزارش افکارنیوز ؛ مفهوم چند پاره و غیر قطعی آنچه روحانی بر آن تاکید می ورزد و خود را مُصر بر نهادینه کردنش نیز نشان می دهد تاکنون بیشترین کمک را به دولت یازدهم کرده تا با کمترین هزینه از پیچ های خطرناکی که در همین مدت اندک تصدی امور سر راهش قرار داشته به راحتی عبور کند. به نظر می رسد تاکتیک اصلی دولت روحانی ترک کردن محل مناقشه و بازکردن در باغ سبزیست چند قدم آنسو تر از محل خطر.
هرگاه لازم است روحانی موضعگیری مشخصی داشته باشد و هوادارانش انتظار حمایت بی چون و چرای او را کشیده، مخالفانشان دنبال غش کردن او به سمت مقابل و یافتن نقطه ضعفی هستند او کلمه اعتدال را به میان می آورد و خود را به راحتی از بازی خارج می کند. از مصداق های چنین برخوردی می توان به موضعگیری دوپهلو و به روایت خودش اعتدالی پیرامون تشدید فعالیت گشت ارشاد بود. چنین موضعگیری ابهام گونه ای در مصاحبه او با ان بی سی نیز به وضوح دیده می شود.
به طور مثال جایی که خبرنگار این شبکه موضع او را درباره در موضع ضعف قرار گرفتن اوباما بخاطر حمله نکردن به سوریه، هولوکاست و دیگر موارد می پرسد او بحث را به صلح و تفاوت تاریخدان بودن و سیاستمدار بودن کشانده، سعی می کند با موضعی خردمندانه از پاسخ دادن به سوالاتی که ممکن است او را از هر طرف تحت فشار قرار دهد طفره رود.
دوری از بحران
بی شک لایه های تندرویی در سپهر سیاسی کشور مشغول فعالیت هستند که موضعگیری های روحانی آن ها را چندان خوش نمی آید. گروه هایی که در پس هر اتفاقی خواهان موضعگیری صریح روحانی و دولت هستند و حتی بر آنند از کوچک ترین رویدادی دستمایه ای برای گوشمالی دولت و به راه آوردنش بهره گیرند. دولت همیشه نخواهد توانست بحران ها را با اعتدال و میانه روی مدیریت کند و بسیاری چشم انتظار آنند که نقطه جوش روحانی را بسنجند.
هژمونی اصلی دولت روحانی اعمال موضعگیری هایی است که دولت را از هر بحرانی دور نگه دارد. به نظر می رسد او بیشتر تمایل دارد دولتش در هیچ بحرانی قرار نگیرد تا مجبور نباشد برای خروج از بحران کارهای سخت تری را پیش گیرد. بحران کلمه ایست که در دو دولت پیشین او تعاریف و مصادیقی متفاوت داشته. در دولت اصلاحات، خاتمی خود را هر ۹ روز در برابر بحرانی که از بیرون به دولت تحمیل شده می دید و در دولت احمدی نژاد دیگران هر روز منتظر بحرانی بودند که آتشش از خان سفره دولت بر جامعه و بخش های مختلف سرایت می کرد. حال به نظر می رسد روحانی در تلاش است با هر دو شکل بحران مقابله کند.
چنانچه اختلاف وزرا در کابینه تدبیر و امید در همین ابتدای مسیر و حرف هایی که طی دو هفته اخیر از سوی برخی وزیران از جمله وزرای کار، نفت، نیرو و مسکن علیه یکدیگر بودیم، روحانی را برآن داشت تا در جلسه هیئت دولت، نسبت به این موضع گیری ها به شدت اعتراض کرده و تاکید کند که باید صدای واحدی از وزرا توسط مردم شنیده شود. اختلافی که البته محمدباقر نوبخت سخنگوی دولت به تکذیب آن پرداخت.
پرهیز از ورود به مسائل شواری شهر
برخورد با بحران های بیرونی اما شکل دیگری دارد. چنین به نظر می رسد که روحانی از اهرم های مختلفی که در دست دارد برای مهار این فشار ها بهره می جوید. به طور مثال یکی از هنرمندی های او دخالت نکردن دولت در اتفاقات شورای شهر تهران بود. جایی که بی شک حمایت مستقیم دولت از یکی از کاندیداهای شهرداری می توانست بازی را شکل دیگری رقم بزند و دولت تصمیم گرفت با خروج از این بازی دو گروه درگیر این ماجرا را به حال خود واگذارد و تنها نظاره گر نتیجه این رقابت باشد.
در این میان مدیریت صحیح او در مساله ای چون تصادف جاده قم شکل دیگری از فرارهای سریع دولت را به نمایش کشید. جایی که بسیاری از نمایندگان تلاش داشتند پای وزیر راه را وسط بکشند دولت هوشمندانه وزرای بهداشت و تجارت را وارد بازی کرد و تلاش کرد مساله را از افقی دیگر دیده، پاسخی دیگرگون به آن بدهد.
او در بخش های ویترینی و جاهایی که وعده انتخاباتی داده البته تاکنون توانسته به وعده هایش جامه عمل بپوشاند و این شاید نقطه قوتی باشد که همچنان یارانش را با حرارت در پی خود می بیند. وعده هایی از جمله بازگشایی خانه سینما، حرکت به سوی نجات دریاچه ارومیه، تلاش برای خروج وضعیت جامعه از فضای امنیتی و بازکردن این فضا از جمله اتفاقات مثبتی است که گرچه منتقدانی به همراه داشته اما بی شک او توانسته به خوبی آن ها را مدیریت نماید.
فرار به جلوی دولت با شعار اعتدال
به گزارش افکارنیوز ؛ مفهوم چند پاره و غیر قطعی آنچه روحانی بر آن تاکید می ورزد و خود را مُصر بر نهادینه کردنش نیز نشان می دهد تاکنون بیشترین کمک را به دولت یازدهم کرده تا با کمترین هزینه از پیچ های خطرناکی که در همین مدت اندک تصدی امور سر راهش قرار داشته به راحتی عبور کند. به نظر می رسد تاکتیک اصلی دولت روحانی ترک کردن محل مناقشه و بازکردن در باغ سبزیست چند قدم آنسو تر از محل خطر.
هرگاه لازم است روحانی موضعگیری مشخصی داشته باشد و هوادارانش انتظار حمایت بی چون و چرای او را کشیده، مخالفانشان دنبال غش کردن او به سمت مقابل و یافتن نقطه ضعفی هستند او کلمه اعتدال را به میان می آورد و خود را به راحتی از بازی خارج می کند. از مصداق های چنین برخوردی می توان به موضعگیری دوپهلو و به روایت خودش اعتدالی پیرامون تشدید فعالیت گشت ارشاد بود. چنین موضعگیری ابهام گونه ای در مصاحبه او با ان بی سی نیز به وضوح دیده می شود.
به طور مثال جایی که خبرنگار این شبکه موضع او را درباره در موضع ضعف قرار گرفتن اوباما بخاطر حمله نکردن به سوریه، هولوکاست و دیگر موارد می پرسد او بحث را به صلح و تفاوت تاریخدان بودن و سیاستمدار بودن کشانده، سعی می کند با موضعی خردمندانه از پاسخ دادن به سوالاتی که ممکن است او را از هر طرف تحت فشار قرار دهد طفره رود.
دوری از بحران
بی شک لایه های تندرویی در سپهر سیاسی کشور مشغول فعالیت هستند که موضعگیری های روحانی آن ها را چندان خوش نمی آید. گروه هایی که در پس هر اتفاقی خواهان موضعگیری صریح روحانی و دولت هستند و حتی بر آنند از کوچک ترین رویدادی دستمایه ای برای گوشمالی دولت و به راه آوردنش بهره گیرند. دولت همیشه نخواهد توانست بحران ها را با اعتدال و میانه روی مدیریت کند و بسیاری چشم انتظار آنند که نقطه جوش روحانی را بسنجند.
هژمونی اصلی دولت روحانی اعمال موضعگیری هایی است که دولت را از هر بحرانی دور نگه دارد. به نظر می رسد او بیشتر تمایل دارد دولتش در هیچ بحرانی قرار نگیرد تا مجبور نباشد برای خروج از بحران کارهای سخت تری را پیش گیرد. بحران کلمه ایست که در دو دولت پیشین او تعاریف و مصادیقی متفاوت داشته. در دولت اصلاحات، خاتمی خود را هر ۹ روز در برابر بحرانی که از بیرون به دولت تحمیل شده می دید و در دولت احمدی نژاد دیگران هر روز منتظر بحرانی بودند که آتشش از خان سفره دولت بر جامعه و بخش های مختلف سرایت می کرد. حال به نظر می رسد روحانی در تلاش است با هر دو شکل بحران مقابله کند.
چنانچه اختلاف وزرا در کابینه تدبیر و امید در همین ابتدای مسیر و حرف هایی که طی دو هفته اخیر از سوی برخی وزیران از جمله وزرای کار، نفت، نیرو و مسکن علیه یکدیگر بودیم، روحانی را برآن داشت تا در جلسه هیئت دولت، نسبت به این موضع گیری ها به شدت اعتراض کرده و تاکید کند که باید صدای واحدی از وزرا توسط مردم شنیده شود. اختلافی که البته محمدباقر نوبخت سخنگوی دولت به تکذیب آن پرداخت.
پرهیز از ورود به مسائل شواری شهر
برخورد با بحران های بیرونی اما شکل دیگری دارد. چنین به نظر می رسد که روحانی از اهرم های مختلفی که در دست دارد برای مهار این فشار ها بهره می جوید. به طور مثال یکی از هنرمندی های او دخالت نکردن دولت در اتفاقات شورای شهر تهران بود. جایی که بی شک حمایت مستقیم دولت از یکی از کاندیداهای شهرداری می توانست بازی را شکل دیگری رقم بزند و دولت تصمیم گرفت با خروج از این بازی دو گروه درگیر این ماجرا را به حال خود واگذارد و تنها نظاره گر نتیجه این رقابت باشد.
در این میان مدیریت صحیح او در مساله ای چون تصادف جاده قم شکل دیگری از فرارهای سریع دولت را به نمایش کشید. جایی که بسیاری از نمایندگان تلاش داشتند پای وزیر راه را وسط بکشند دولت هوشمندانه وزرای بهداشت و تجارت را وارد بازی کرد و تلاش کرد مساله را از افقی دیگر دیده، پاسخی دیگرگون به آن بدهد.
او در بخش های ویترینی و جاهایی که وعده انتخاباتی داده البته تاکنون توانسته به وعده هایش جامه عمل بپوشاند و این شاید نقطه قوتی باشد که همچنان یارانش را با حرارت در پی خود می بیند. وعده هایی از جمله بازگشایی خانه سینما، حرکت به سوی نجات دریاچه ارومیه، تلاش برای خروج وضعیت جامعه از فضای امنیتی و بازکردن این فضا از جمله اتفاقات مثبتی است که گرچه منتقدانی به همراه داشته اما بی شک او توانسته به خوبی آن ها را مدیریت نماید.
