کد خبر:
28754
تاثیر شگفت آور نوشتن در التیام زخم جسمی
پژوهش های جدید نشان می دهد بیان عواطف از طریق نوشتار می تواند التیام جسمانی زخم ها را سرعت بخشد.
این پژوهش که به رهبری الیزابت برودبنت از دانشگاه اوکلند نیوزیلند بر روی ۴۹ شهروند بزرگسال سالم بین سنین ۶۴ تا ۹۷ سال انجام شده، یکی از جدیدترین کاوش های ارتباط روان-جسم است که نشان می دهد بیان عواطف در خصوص یک تجربه تروماتیک به شیوه ای منسجم می تواند نه تنها برای سلامتی روان، بلکه برای سلامت جسمانی مهم باشد.
پژوهش فوق نشان می دهد که نوشتن می تواند زمان التیام زخم جسمانی را تا نصف کاهش دهد.
در این تحقیق برای سه روز، به نیمی از شرکت کنندگان گفته شد که به مدت ۲۰ دقیقه در روز در خصوص تروماتیک ترین رویدادی که تجربه کرده بودند، بنویسند.
این افراد تشویق شدند که در مورد آن چه دقیقا در آن زمان فکر و حس می کردند، صادقانه بنویسند.
همچنین از آن ها خواسته شد که در صورت امکان، تفکرات و احساساتشان را در مورد آن چه تجربه کرده و هرگز با دیگران مطرح نکرده بودند، به شراکت بگذارند.
از شرکت کنندگان دیگر نیز خواسته شد در همان بازه زمانی در خصوص برنامه هایشان برای روز بعد بنویسند و از ابراز احساسات، عقاید یا نظراتشان اجتناب کنند.
دو هفته پس از نخستین روز نوشتن، محققان تحت بیهوشی موضعی، بافت برداری کوچک پوست که زخمی را در بازوی تمامی شرکت کنندگان به جا گذاشت، انجام دادند. از این بافت پوستی برای مطالعه ای دیگر استفاده شد.
یک هفته بعد، برودبنت و همکارانش عکسبرداری از زخم ها را هر سه تا پنج روز یک بار، انجام دادند تا این که این زخم ها کاملا التیام یافتند.
۱۱ روز پس از بافت برداری، ۷۶ درصد از گروهی که در مورد ترومایشان نوشته بودند، کاملا التیام یافتند، در حالی که فقط ۴۲ درصد از گروه دیگر التیام پیدا کرده بودند.
گفته می شود پژوهش مذکور، نخستین پژوهش برای نشان دادن این واقعیت است که نوشتن درباره مناسبت های ناراحت کننده شخصی می تواند سرعت التیام زخم ها را در جمعیت مسن تر که در معرض خطر التیام کمتر هستند، افزایش دهد.
پژوهش فوق نشان می دهد که نوشتن می تواند زمان التیام زخم جسمانی را تا نصف کاهش دهد.
در این تحقیق برای سه روز، به نیمی از شرکت کنندگان گفته شد که به مدت ۲۰ دقیقه در روز در خصوص تروماتیک ترین رویدادی که تجربه کرده بودند، بنویسند.
این افراد تشویق شدند که در مورد آن چه دقیقا در آن زمان فکر و حس می کردند، صادقانه بنویسند.
همچنین از آن ها خواسته شد که در صورت امکان، تفکرات و احساساتشان را در مورد آن چه تجربه کرده و هرگز با دیگران مطرح نکرده بودند، به شراکت بگذارند.
از شرکت کنندگان دیگر نیز خواسته شد در همان بازه زمانی در خصوص برنامه هایشان برای روز بعد بنویسند و از ابراز احساسات، عقاید یا نظراتشان اجتناب کنند.
دو هفته پس از نخستین روز نوشتن، محققان تحت بیهوشی موضعی، بافت برداری کوچک پوست که زخمی را در بازوی تمامی شرکت کنندگان به جا گذاشت، انجام دادند. از این بافت پوستی برای مطالعه ای دیگر استفاده شد.
یک هفته بعد، برودبنت و همکارانش عکسبرداری از زخم ها را هر سه تا پنج روز یک بار، انجام دادند تا این که این زخم ها کاملا التیام یافتند.
۱۱ روز پس از بافت برداری، ۷۶ درصد از گروهی که در مورد ترومایشان نوشته بودند، کاملا التیام یافتند، در حالی که فقط ۴۲ درصد از گروه دیگر التیام پیدا کرده بودند.
گفته می شود پژوهش مذکور، نخستین پژوهش برای نشان دادن این واقعیت است که نوشتن درباره مناسبت های ناراحت کننده شخصی می تواند سرعت التیام زخم ها را در جمعیت مسن تر که در معرض خطر التیام کمتر هستند، افزایش دهد.