کشف دورترین کهکشان جهان توسط یک ایرانی
تیمی از ستاره شناسان با همکاری یک دانشمند ایرانی موفق به کشف دورترین کهکشان جهان در فاصله ۳۰ میلیارد سال نوری با زمین شدند.
به گزارش افکارنیوز ، نور کهکشان z۸_GND_۵۲۹۶ متعلق به ۱۳.۱ میلیارد سال پیش، به تلسکوپ فضایی هابل و رصدخانه کک در هاوایی رسیده که هر دو آن را در نور مادون قرمز شناسایی کرده بودند.
جالب اینجاست که از میان ۴۳ کهکشان دور کاندید، این کهکشان تنها نمونه ای است که از شواهد شیمیایی کلیدی مورد نیاز برای تائید مسافت آن برخوردار است.
«پروفسور بهرام مبشر» دانشمند ایرانی از دانشگاه کالیفرنیا در ریورساید و همکارانش بر این باورند که در برخی نقاط، تابش فرابنفش پرانرژی از ستارگان منفجر شده باعث تجزیه هیدروژن میان کهکشانی به الکترون و پروتون شده است. هیدروژن پس از یونیزه شدن به رسانای برق تبدیل شده و دیگر نور را پخش نمی کند. این امر احتمالا در زمان وجود z۸_GND_۵۲۹۶ رخ داده است.
این کهکشان که حدود یک میلیارد برابر، بزرگتر از خورشید است، از دو ویژگی غیرعادی برخوردار بوده که می تواند یکی از عوامل مرئی بودن آن در مقایسه با کهکشانهای دیگر باشد.
اول اینکه این کهکشان با سرعتی بالا ستاره تولید کرده و با نرخ تولد حدود ۳۳۰ ستاره در هر سال، تقریبا ۱۰۰ برابر ستاره بیشتر از کهکشان راه شیری بوجود می آورد که سالانه دو تا سه ستاره تولید می کند؛ از این رو از دیگر کهکشانهای کاندید درخشانتر است.
دوم اینکه این کهکشان حاوی درصد بالایی از عناصر سنگین تر از هیدروژن و هلیوم است.
این عناصر توسط همجوشی هسته ای درون ستارگان بوجود آمده و از این رو یا کهکشان حاوی بقایای منفجره تعداد زیادی از ستارگان غول پیکر بوده یا به منطقه ای در فضا تبدیل شده که پیش از آن بقایای یک نسل قبلی از ستارگان در آن وجود داشته است.
پروفسور مبشر اظهار کرد: آنچه این کهکشان را نسبت به کهکشانهای دیگر منحصربفرد ساخته، تاییدیه طیف سنجی فاصله آن است.
طبق سنجشهای دستگاه طیف سنج نصب شده بر روی تلسکوپ کک، تغییر قرمز این سیاره ۷.۵۱ است، به این معنی که کهکشان تنها ۷۰۰ میلیون سال پس از انفجار بزرگ بوجود آمده است.
مبشر افزود: با رصد کهکشانی با این فاصله می توان ساختارهای اولیه کهکشانی را بررسی کرد. مقایسه ویژگیهای کهکشانها در مسافتهای مختلف می تواند به ما در بررسی تکامل آنها در طول عمر جهان کمک کند.
این دانشمند ایرانی که در حال حاضر نماینده سازمان فضایی اروپا (اسا) در ناسا و مسئول تصویر بردار فروسرخ NICMOS تلسکوپ فضایی هابل است، همچنین تائید کرد که کشف کهکشاهای دورافتاده تر با ساخت تلسکوپ قوی ۳۰ متری در هاوایی و تلسکوپ عظیم ماژلانی در شیلی در کنار تلسکوپ فضایی ۶.۵ ماری جیمز وب قریب الوقوع است.
وی اظهار کرد: تا آخر این دهه باید انتظار کشف کهکشانهای بسیار بیشتر در فواصل دورتر را داشته باشیم که به ما اجازه خواهد داد تا فرآیند شکل گیری کهکشانها را شاهد باشیم.
این پژوهش در مجله نیچر منتشر شده است.
جالب اینجاست که از میان ۴۳ کهکشان دور کاندید، این کهکشان تنها نمونه ای است که از شواهد شیمیایی کلیدی مورد نیاز برای تائید مسافت آن برخوردار است.
«پروفسور بهرام مبشر» دانشمند ایرانی از دانشگاه کالیفرنیا در ریورساید و همکارانش بر این باورند که در برخی نقاط، تابش فرابنفش پرانرژی از ستارگان منفجر شده باعث تجزیه هیدروژن میان کهکشانی به الکترون و پروتون شده است. هیدروژن پس از یونیزه شدن به رسانای برق تبدیل شده و دیگر نور را پخش نمی کند. این امر احتمالا در زمان وجود z۸_GND_۵۲۹۶ رخ داده است.
این کهکشان که حدود یک میلیارد برابر، بزرگتر از خورشید است، از دو ویژگی غیرعادی برخوردار بوده که می تواند یکی از عوامل مرئی بودن آن در مقایسه با کهکشانهای دیگر باشد.
اول اینکه این کهکشان با سرعتی بالا ستاره تولید کرده و با نرخ تولد حدود ۳۳۰ ستاره در هر سال، تقریبا ۱۰۰ برابر ستاره بیشتر از کهکشان راه شیری بوجود می آورد که سالانه دو تا سه ستاره تولید می کند؛ از این رو از دیگر کهکشانهای کاندید درخشانتر است.
دوم اینکه این کهکشان حاوی درصد بالایی از عناصر سنگین تر از هیدروژن و هلیوم است.
این عناصر توسط همجوشی هسته ای درون ستارگان بوجود آمده و از این رو یا کهکشان حاوی بقایای منفجره تعداد زیادی از ستارگان غول پیکر بوده یا به منطقه ای در فضا تبدیل شده که پیش از آن بقایای یک نسل قبلی از ستارگان در آن وجود داشته است.
پروفسور مبشر اظهار کرد: آنچه این کهکشان را نسبت به کهکشانهای دیگر منحصربفرد ساخته، تاییدیه طیف سنجی فاصله آن است.
طبق سنجشهای دستگاه طیف سنج نصب شده بر روی تلسکوپ کک، تغییر قرمز این سیاره ۷.۵۱ است، به این معنی که کهکشان تنها ۷۰۰ میلیون سال پس از انفجار بزرگ بوجود آمده است.
مبشر افزود: با رصد کهکشانی با این فاصله می توان ساختارهای اولیه کهکشانی را بررسی کرد. مقایسه ویژگیهای کهکشانها در مسافتهای مختلف می تواند به ما در بررسی تکامل آنها در طول عمر جهان کمک کند.
این دانشمند ایرانی که در حال حاضر نماینده سازمان فضایی اروپا (اسا) در ناسا و مسئول تصویر بردار فروسرخ NICMOS تلسکوپ فضایی هابل است، همچنین تائید کرد که کشف کهکشاهای دورافتاده تر با ساخت تلسکوپ قوی ۳۰ متری در هاوایی و تلسکوپ عظیم ماژلانی در شیلی در کنار تلسکوپ فضایی ۶.۵ ماری جیمز وب قریب الوقوع است.
وی اظهار کرد: تا آخر این دهه باید انتظار کشف کهکشانهای بسیار بیشتر در فواصل دورتر را داشته باشیم که به ما اجازه خواهد داد تا فرآیند شکل گیری کهکشانها را شاهد باشیم.
این پژوهش در مجله نیچر منتشر شده است.
