رویکرد غلط انداز دو سوی خط فتنه با مذاکرات ژنو
دو طیف از محافل فعال در فتنه ۸۸ با یک هدف مشترک از دو سوی به ظاهر متناقض به توافق ژنو پرداخته اند.
به گزارش افکارنیوز ، برخی از رسانه های فعال در فتنه و آلوده به جریان های نفاق در تیترها و تحلیل های عجیب و غریب مدعی شده اند «بن بست ۸ ساله در پرونده هسته ای ایران پایان یافت» ، «ایران به بزرگترین پیروزی در طول ۳۴ سال پس از انقلاب رسید» ، «ساختار تحریم ها شکست» ! و… که به هیچ وجه با واقعیت ها و اخبار سازگار نیست.
این طیف در واقع درصددند به سیاق همیشگی رفتار افراطیون مدعی اصلاحات طی چند سال اخیر، مسئله مذاکرات هسته ای را در رابطه و سازش با آمریکا مستحیل کنند و در عین حال چنین القا نمایند که آمریکا طرف معامله است و نه رژیم مستکبری که حاضر نیست حقوق قانونی ملت ها را بپذیرد. به تلقی این طیف مذاکرات هسته ای را باید به سمت مذاکره و رابطه با آمریکا سوق داد و هرچه ایران در فضای فشار با آمریکا مذاکره و سازش کند به نفع خط سازش (جریان ساختارشکن) در داخل نیز هست!
طیف موازی این جریان که آنها نیز پارسنگ کفه آمریکا در تقابل با جمهوری اسلامی هستند در فاز رسانه ای تکمیل کننده- اما به ظاهر مخالف- مدعی شده اند ایران جام زهر را سر کشید و از موضع ضعف تسلیم شد! این طیف- درست مانند طیف اول- در تحلیل های خود می نویسند انرژی هسته ای به چه درد ملت ایران می خورد و آیا ارزش این همه هزینه را دارد؟ این منطق مشخصاً و قبل از همه از سوی مقامات آمریکایی، انگلیسی و صهیونیستی طی دهه گذشته ترویج شد.
اما در پاسخ دو سر این طیف که نقش واحد آنها در فتنه انگیزی و آشوبگری سالهای ۷۸ و ۸۸ غیرقابل انکار است باید تصریح کرد که مذاکرات و توافق انجام شده ظرفیت تلقی های افراطی یا تفریطی و آمیخته با ذوق زدگی را ندارد و باید نگاهی متعادل به آن داشت چرا که اولاً این مذاکرات، تنها ایستگاهی از یک روند و مسیر بلندمدت است و در واقع موقتی (۶ ماهه) است ثانیاً اولین تجربه طرفین نیست و طرف آمریکایی و اروپایی دست کم دوبار در ۸ سال پیش و ۳ سال پیش زیر تعهدات مشابه که اتفاقاً یکی از آنها با تیم دکتر روحانی بوده زده اند و تعابیری نظیر «بن بست پایان یافت» ، «اتفاق تاریخی و بی سابقه در ژنو» ، «پس از ۱۰ سال با غرب به توافق رسیدیم» ، «ژنو ۳ تاریخی شد» و… با واقعیت ها ناسازگار است.
طرف غربی یک بار بر سر اصل غنی سازی ۳/۵ درصد و یک بار در ماجرای سوخت ۲۰ درصد عهدشکنی و بی صداقتی کرد و همین حالا نیز وزیر خارجه آمریکا ساعتی از توافق ژنو نگذشته، موضوع کانونی مدنظر ایران (حق غنی سازی) را که در متن توافق ذکر شده انکار می کند ضمن اینکه وزیر خارجه و رئیس جمهور آمریکا تاکید می کنند چارچوب اصلی و ساختار تحریم ها بر سر جای خود باقی خواهند ماند، حال آنکه این موضوع نیز مطالبه دیگر طرف ایرانی است.
از این جهت اغراق در ماوقع راه به جایی نمی برد. اینکه سران آمریکا به فاصله چند ساعت زیر توافق می زنند، در حالی که جوهر توافق هنوز خشک نشده، نشان می دهد اصل چالش با آمریکای غیرقابل اعتماد سر جای خود باقی است و البته این موضوع چیزی از ارزش تلاش های خستگی ناپذیر تیم مذاکره کننده ایرانی که فرزندان همین انقلاب و ملت اند، کم نمی کند.
باید به قُل دوم دوقلوهای جریان فتنه نیز متذکر شد که آنها ۱۰ سال قبل نیز مدعی بودند نظام باید جام زهر را سر بکشد و تسلیم آمریکا شود. آن روز شرق و غرب ایران در اشغال چکمه پوشان آمریکایی بود اما امروز برخی نویسندگان نامه جام زهر، به آمریکا و انگلیس پناهنده شده اند حال آن که نظام جمهوری اسلامی برخلاف ۱۰ سال پیش نفوذ سازنده و مؤثر خود را در چهارگوشه منطقه غرب آسیا (خاورمیانه سابق) گسترش داده و قدرت برتر منطقه شده است.
این طیف در واقع درصددند به سیاق همیشگی رفتار افراطیون مدعی اصلاحات طی چند سال اخیر، مسئله مذاکرات هسته ای را در رابطه و سازش با آمریکا مستحیل کنند و در عین حال چنین القا نمایند که آمریکا طرف معامله است و نه رژیم مستکبری که حاضر نیست حقوق قانونی ملت ها را بپذیرد. به تلقی این طیف مذاکرات هسته ای را باید به سمت مذاکره و رابطه با آمریکا سوق داد و هرچه ایران در فضای فشار با آمریکا مذاکره و سازش کند به نفع خط سازش (جریان ساختارشکن) در داخل نیز هست!
طیف موازی این جریان که آنها نیز پارسنگ کفه آمریکا در تقابل با جمهوری اسلامی هستند در فاز رسانه ای تکمیل کننده- اما به ظاهر مخالف- مدعی شده اند ایران جام زهر را سر کشید و از موضع ضعف تسلیم شد! این طیف- درست مانند طیف اول- در تحلیل های خود می نویسند انرژی هسته ای به چه درد ملت ایران می خورد و آیا ارزش این همه هزینه را دارد؟ این منطق مشخصاً و قبل از همه از سوی مقامات آمریکایی، انگلیسی و صهیونیستی طی دهه گذشته ترویج شد.
اما در پاسخ دو سر این طیف که نقش واحد آنها در فتنه انگیزی و آشوبگری سالهای ۷۸ و ۸۸ غیرقابل انکار است باید تصریح کرد که مذاکرات و توافق انجام شده ظرفیت تلقی های افراطی یا تفریطی و آمیخته با ذوق زدگی را ندارد و باید نگاهی متعادل به آن داشت چرا که اولاً این مذاکرات، تنها ایستگاهی از یک روند و مسیر بلندمدت است و در واقع موقتی (۶ ماهه) است ثانیاً اولین تجربه طرفین نیست و طرف آمریکایی و اروپایی دست کم دوبار در ۸ سال پیش و ۳ سال پیش زیر تعهدات مشابه که اتفاقاً یکی از آنها با تیم دکتر روحانی بوده زده اند و تعابیری نظیر «بن بست پایان یافت» ، «اتفاق تاریخی و بی سابقه در ژنو» ، «پس از ۱۰ سال با غرب به توافق رسیدیم» ، «ژنو ۳ تاریخی شد» و… با واقعیت ها ناسازگار است.
طرف غربی یک بار بر سر اصل غنی سازی ۳/۵ درصد و یک بار در ماجرای سوخت ۲۰ درصد عهدشکنی و بی صداقتی کرد و همین حالا نیز وزیر خارجه آمریکا ساعتی از توافق ژنو نگذشته، موضوع کانونی مدنظر ایران (حق غنی سازی) را که در متن توافق ذکر شده انکار می کند ضمن اینکه وزیر خارجه و رئیس جمهور آمریکا تاکید می کنند چارچوب اصلی و ساختار تحریم ها بر سر جای خود باقی خواهند ماند، حال آنکه این موضوع نیز مطالبه دیگر طرف ایرانی است.
از این جهت اغراق در ماوقع راه به جایی نمی برد. اینکه سران آمریکا به فاصله چند ساعت زیر توافق می زنند، در حالی که جوهر توافق هنوز خشک نشده، نشان می دهد اصل چالش با آمریکای غیرقابل اعتماد سر جای خود باقی است و البته این موضوع چیزی از ارزش تلاش های خستگی ناپذیر تیم مذاکره کننده ایرانی که فرزندان همین انقلاب و ملت اند، کم نمی کند.
باید به قُل دوم دوقلوهای جریان فتنه نیز متذکر شد که آنها ۱۰ سال قبل نیز مدعی بودند نظام باید جام زهر را سر بکشد و تسلیم آمریکا شود. آن روز شرق و غرب ایران در اشغال چکمه پوشان آمریکایی بود اما امروز برخی نویسندگان نامه جام زهر، به آمریکا و انگلیس پناهنده شده اند حال آن که نظام جمهوری اسلامی برخلاف ۱۰ سال پیش نفوذ سازنده و مؤثر خود را در چهارگوشه منطقه غرب آسیا (خاورمیانه سابق) گسترش داده و قدرت برتر منطقه شده است.
