رد پای دایی در سقوط بزرگ
چگونه نسخه پرسپولیس در ۴ بازی پیچیده شد؟ !
اگر او رفت مقصر اصلی اش نه داوران بودند و نه بی پولی پرسپولیس. این دایی بود که سر بزنگاه شجاعتش را در پستوی خانه گذاشت.
به گزارش افکارنیوز ، رد پای علی دایی در ناکامی های اخیر پرسپولیس کاملا مشهود است. همانطور که او با شیوه کاملا محتاطانه خود به تاسی از فوتبال دو سال اخیر قلعه نویی، باز ی مقتصدانه را برای پرسپولیس تجویز کرد و تیم را به صدر جدول رساند حالا شاهد این واقعیت تلخ است که پرسپولیس روز به روز از قهرمانی دور تر می شود.
فاصله در حال افزایش است اما خبری از تغییر تفکر در قرمزها دیده نمی شود. در نیم فصل نخست علی رغم چهار شکست خارج از ازادی به واسطه پیروزی های حد اقلی خانگی با فاصله میلی تری پرسپولیس قهرمان نیم فصل شد. آن عنوان تشریفاتی دایی را مجاب کرد تا در نیم فصل دوم هم با همان روش کار را پیش ببرد. در اغاز نیم فصل با وجود شکست مقابل تراکتورسازی توانست صدارتش را حفظ کند. رکورد ناکامی در بازی های بیرون از خانه با شکست مس و ملوان در هم شکسته شد اما در چهار بازی اخیر آنها به سنت قدیمی خود برگشتند.
نقطه آغاز سقوط در بازی با نفت بود. همان دیداری که پرسپولیس به خاطر سه بازی پیش رو" باید" کمی شجاعانه تر از حد معمول بازی می کرد اما دایی که دوست نداشت رقابت به یحیی را ببازد ریسک نکرد تا کلیدی ترین دو امتیاز ممکن را از دست بدهد. مشخص بود که در زمین فولاد کار سختی را پیش رو دارد اما تصورش را نمی کرد که ببازد.
پرسپولیس به واسطه نمایشش که ضعف مفرط در حمله بود بازی را در خوزستان باخت اما دایی و پرسپولیس تنها داور را مقصر دانستند. حالا که چهار امتیاز نسبت به استقلال عقب بودند چاره ای جز پیروزی مقابل استقلال را نداشتند اما دایی باز هم ریسک نکرد. اگرچه در دربی در نیمه دوم بازی را در اختیار داشت اما تیمی که برد میخواهد هم شجاعانه تر بازی می کند و هم برای تغییر نتیجه تعویض. گویا همان برتری فنی اندک برای دایی کافی بود.
او نمی خواست به قلعه نویی ببازد همانطور که قبلا همه تلاشش را کرده بود تا به یحیی نبازد. بازی با گسترش فولاد به زعم دایی راحت بود. از این رو مثل نود درصد بازی های قبل، نیمه اول را کُشت تا در نیمه دوم به خواسته اش برسد. اما فکر این را نکرده بود شاید گسترش فولاد با یک حمله قادر باشد تیم او را شکست دهد. پرسپولیس برای بار دوم در فاصله کمتر از دو ماه در تبریز باخت تا فاصله اش با صدر بیشتر از هر زمان دیگری در طول لیگ سیزدهم شود.
قطعا مقصر این وضعیت بیش از آنکه محمد رویانیان و پول نداشته اش باشد علی دایی و تفکرات محافظه کارانه اش است. استقلال در وضعیتی به مراتب بدتر از پرسپولیس از حیث مالی در دو جام مدعی شماره یک است اما کار قرمزها برای قهرمانی در دو جام حالا تقریبا شبیه کارستان شده است. در لیگ فاصله بسیار زیاد شده و در حذفی هم اگر زورش به فولاد در خوزستان برسد معلوم نیست تکلیفش با تراکتور چیست.
علی دایی که می گوید برنامه سه ساله برای قهرمانی پرسپولیس دارد با انتخاب یک فوتبال اقتصادی سعی داشت قهرمانی در سال اول را به هر ترتیبی به دست بیاورد اما حالا گوی ارزوها بسیار دور شده است. در تاریخ پرسپولیس به هیچ مربی ناکامی یک سال وقت هم ندادند سه سال دیگر به مثابه رویاست.
رویانیان امروز رفت و در صورت عدم قهرمانی در یکی از دو جام قطعا دایی ۲۰ فروردین می رود. اگر او رفت مقصر اصلی اش نه داوران بودند و نه بی پولی پرسپولیس. این دایی بود که سر بزنگاه شجاعتش را در پستوی خانه گذاشت و تصور کرد با تقلید فوتبال این روزهای قلعه نویی می تواند جام ببرد؛اما او فوت آخر را بلد نبود و از سوی دیگر شانسش را هم نداشت تا با یکی دو حمله یک بازی مهم را ببرد.
فاصله در حال افزایش است اما خبری از تغییر تفکر در قرمزها دیده نمی شود. در نیم فصل نخست علی رغم چهار شکست خارج از ازادی به واسطه پیروزی های حد اقلی خانگی با فاصله میلی تری پرسپولیس قهرمان نیم فصل شد. آن عنوان تشریفاتی دایی را مجاب کرد تا در نیم فصل دوم هم با همان روش کار را پیش ببرد. در اغاز نیم فصل با وجود شکست مقابل تراکتورسازی توانست صدارتش را حفظ کند. رکورد ناکامی در بازی های بیرون از خانه با شکست مس و ملوان در هم شکسته شد اما در چهار بازی اخیر آنها به سنت قدیمی خود برگشتند.
نقطه آغاز سقوط در بازی با نفت بود. همان دیداری که پرسپولیس به خاطر سه بازی پیش رو" باید" کمی شجاعانه تر از حد معمول بازی می کرد اما دایی که دوست نداشت رقابت به یحیی را ببازد ریسک نکرد تا کلیدی ترین دو امتیاز ممکن را از دست بدهد. مشخص بود که در زمین فولاد کار سختی را پیش رو دارد اما تصورش را نمی کرد که ببازد.
پرسپولیس به واسطه نمایشش که ضعف مفرط در حمله بود بازی را در خوزستان باخت اما دایی و پرسپولیس تنها داور را مقصر دانستند. حالا که چهار امتیاز نسبت به استقلال عقب بودند چاره ای جز پیروزی مقابل استقلال را نداشتند اما دایی باز هم ریسک نکرد. اگرچه در دربی در نیمه دوم بازی را در اختیار داشت اما تیمی که برد میخواهد هم شجاعانه تر بازی می کند و هم برای تغییر نتیجه تعویض. گویا همان برتری فنی اندک برای دایی کافی بود.
او نمی خواست به قلعه نویی ببازد همانطور که قبلا همه تلاشش را کرده بود تا به یحیی نبازد. بازی با گسترش فولاد به زعم دایی راحت بود. از این رو مثل نود درصد بازی های قبل، نیمه اول را کُشت تا در نیمه دوم به خواسته اش برسد. اما فکر این را نکرده بود شاید گسترش فولاد با یک حمله قادر باشد تیم او را شکست دهد. پرسپولیس برای بار دوم در فاصله کمتر از دو ماه در تبریز باخت تا فاصله اش با صدر بیشتر از هر زمان دیگری در طول لیگ سیزدهم شود.
قطعا مقصر این وضعیت بیش از آنکه محمد رویانیان و پول نداشته اش باشد علی دایی و تفکرات محافظه کارانه اش است. استقلال در وضعیتی به مراتب بدتر از پرسپولیس از حیث مالی در دو جام مدعی شماره یک است اما کار قرمزها برای قهرمانی در دو جام حالا تقریبا شبیه کارستان شده است. در لیگ فاصله بسیار زیاد شده و در حذفی هم اگر زورش به فولاد در خوزستان برسد معلوم نیست تکلیفش با تراکتور چیست.
علی دایی که می گوید برنامه سه ساله برای قهرمانی پرسپولیس دارد با انتخاب یک فوتبال اقتصادی سعی داشت قهرمانی در سال اول را به هر ترتیبی به دست بیاورد اما حالا گوی ارزوها بسیار دور شده است. در تاریخ پرسپولیس به هیچ مربی ناکامی یک سال وقت هم ندادند سه سال دیگر به مثابه رویاست.
رویانیان امروز رفت و در صورت عدم قهرمانی در یکی از دو جام قطعا دایی ۲۰ فروردین می رود. اگر او رفت مقصر اصلی اش نه داوران بودند و نه بی پولی پرسپولیس. این دایی بود که سر بزنگاه شجاعتش را در پستوی خانه گذاشت و تصور کرد با تقلید فوتبال این روزهای قلعه نویی می تواند جام ببرد؛اما او فوت آخر را بلد نبود و از سوی دیگر شانسش را هم نداشت تا با یکی دو حمله یک بازی مهم را ببرد.
