تبعیض در پرداخت حقوق و دستمزد صنعت نفت ایران
طی دو سال گذشته تولید نفت و گاز ایران به برکت حضور نیروی انسانی متخصص در صنعت نفت با وجود تحریم های هدفمند و گاها فلج کننده استمرار داشته اما متاسفانه هم اکنون اختلاف دستمزد ماهانه میان این کارکنان از زمین تا آسمان تفاوت دارد.
گروه اجتماعی - بر اساس این گزارش هم اکنون بیش از ۲۴۰ هزار نفر در صنعت نفت ایران در قالب شش نوع قرار داد کارمحصولی، پیمانکاری، قرار داد مدت موقت، قرار داد مدت معین، پیمانی و رسمی مشغول به کار هستند که از این میزان بیش از ۱۴۰ هزار نفر از آنها در قالب قردادهای پیمانکاری و مدت موقت هستند که حقوقشان از ماهانه یک میلیون تومان فراتر نمی رود.
به گزارش افکارنیوز ، طرح قرارداد مستقیم در دولت قبل که به حق امری مثبت در جهت قطع کردن دست شرکت های پیمانکار و دلال از حق کارکنان صنعت نفت داشت آنقدر به نیروها انگیزه داد که همه با خوشحالی پیگیر کار و امیدوار به آینده شدن اما با واریز اولین حقوق به حساب آنها این انگیزه تمام و انگیزه برای خدمت یکباره فرو ریخت.
این در حالیست که کارکنان پیمانی و رسمی در صنعت نفت که در برخی مواقع بهره وری کمتری از کارکنان پیمانکاری و مدت موقت دارند ماهیانه از حداقل ۵ تا ۲۵ میلیون به بالا حقوق برخوردارند.
وانگهی وجود مشکلات در زمینه منابع انسانی از تنوع نوع قراردادی کارکنان صنعت نفت تا پرداخت حقوق و مزایا که به اذعان کارکنان با میزان سختی کار آنها هم خوانی ندارد، موجب شده در سال های اخیر علاوه بر انتقاد کارکنان به این موضوع، پدیده مهاجرت متخصصان از صنعت نفت به شرکت های خصوصی داخلی یا شرکت های خارجی به ویژه در کشورهای حاشیه خلیج فارس رشد فزاینده ای به خود گیرد.
از روی دیگر کار پر خطر، سخت، آلودگی و دوری از خانواده از ویژگی های خاص کارکنان صنعت نفت است که هیچکدام از کارمندان سازمانهای دیگر درگیر آن نیستند، اما نکته و سوال اساسی اینجاست که چرا در این صنعت به همه نیروها به یک چشم نگاه نمی شود و اختلاف دستمزدها در برخی موارد به ۱۰ تا ۲۰ برابر می رسد.
هم اکنون تنها انگیزه فعالیت کارکنان پیمانکاری و قرار دادی صنعت نفت در مناطق بد آب و هوایی همچون آلودگی شدید هوا در عسلویه و اهواز با توجه به دستمزد ناچیزشان نمی تواند چیزی جز عشق به وطن باشد، اما متاسفانه شنیده ها حاکی از آن است که در برخی موارد به عنوان مثال نیروی پیمانکاری فعال در منطقه عسلویه حقوق ۶۰۰ تا ۸۰۰ هزار تومانی خود را تا تاخیرهای گاها ۲تا ۵ ماهه دریافت می کنند و این موضوع به هیچ عنوان در شان صنعت نفت جمهوری اسلامی ایران با رتبه نخست منابع نفت و گاز در جهان نیست.
در شرایط کنونی وابستگی اقتصاد ایران به دلار های نفتی به بیش از ۸۰ درصد رسیده است، از این رو به نظر می رسد که دولت تدبیر و امید و در راس آن رئیس جمهوری محترم نگاهی ویژه به سرمایه اصلی تولید کنند این نفت یعنی نیروی انسانی داشته باشد تا از این پس شاهد اعتراضات و مهاجرت آنها نباشیم
به گزارش افکارنیوز ، طرح قرارداد مستقیم در دولت قبل که به حق امری مثبت در جهت قطع کردن دست شرکت های پیمانکار و دلال از حق کارکنان صنعت نفت داشت آنقدر به نیروها انگیزه داد که همه با خوشحالی پیگیر کار و امیدوار به آینده شدن اما با واریز اولین حقوق به حساب آنها این انگیزه تمام و انگیزه برای خدمت یکباره فرو ریخت.
این در حالیست که کارکنان پیمانی و رسمی در صنعت نفت که در برخی مواقع بهره وری کمتری از کارکنان پیمانکاری و مدت موقت دارند ماهیانه از حداقل ۵ تا ۲۵ میلیون به بالا حقوق برخوردارند.
وانگهی وجود مشکلات در زمینه منابع انسانی از تنوع نوع قراردادی کارکنان صنعت نفت تا پرداخت حقوق و مزایا که به اذعان کارکنان با میزان سختی کار آنها هم خوانی ندارد، موجب شده در سال های اخیر علاوه بر انتقاد کارکنان به این موضوع، پدیده مهاجرت متخصصان از صنعت نفت به شرکت های خصوصی داخلی یا شرکت های خارجی به ویژه در کشورهای حاشیه خلیج فارس رشد فزاینده ای به خود گیرد.
از روی دیگر کار پر خطر، سخت، آلودگی و دوری از خانواده از ویژگی های خاص کارکنان صنعت نفت است که هیچکدام از کارمندان سازمانهای دیگر درگیر آن نیستند، اما نکته و سوال اساسی اینجاست که چرا در این صنعت به همه نیروها به یک چشم نگاه نمی شود و اختلاف دستمزدها در برخی موارد به ۱۰ تا ۲۰ برابر می رسد.
هم اکنون تنها انگیزه فعالیت کارکنان پیمانکاری و قرار دادی صنعت نفت در مناطق بد آب و هوایی همچون آلودگی شدید هوا در عسلویه و اهواز با توجه به دستمزد ناچیزشان نمی تواند چیزی جز عشق به وطن باشد، اما متاسفانه شنیده ها حاکی از آن است که در برخی موارد به عنوان مثال نیروی پیمانکاری فعال در منطقه عسلویه حقوق ۶۰۰ تا ۸۰۰ هزار تومانی خود را تا تاخیرهای گاها ۲تا ۵ ماهه دریافت می کنند و این موضوع به هیچ عنوان در شان صنعت نفت جمهوری اسلامی ایران با رتبه نخست منابع نفت و گاز در جهان نیست.
در شرایط کنونی وابستگی اقتصاد ایران به دلار های نفتی به بیش از ۸۰ درصد رسیده است، از این رو به نظر می رسد که دولت تدبیر و امید و در راس آن رئیس جمهوری محترم نگاهی ویژه به سرمایه اصلی تولید کنند این نفت یعنی نیروی انسانی داشته باشد تا از این پس شاهد اعتراضات و مهاجرت آنها نباشیم
