تایم: آمریکا در ژنو به دنبال سرهم بندی حق ایران است!
مجله تایم فاش کرد اگر آمریکا حق غنی سازی ایران را بپذیرد، تحریم ها وجهه قانونی خود را از دست خواهند داد بنابراین آمریکا در ژنو می کوشد به توافقی برسد که این حق را به صراحت نپذیرد و ایران نیز مدعی شود حقش را پذیرفته ایم!
به گزارش افکارنیوز ، مجله تایم ضمن پرده برداری از کلاهبرداری تازه آمریکا می نویسد: یکی از دشوارترین سؤالات در مذاکرات ژنو این است که آیا ایران از حق غنی سازی اورانیوم برخوردار است؟
پاسخ آمریکا فقط «خیر» و پاسخ ایران «صددرصد بله» است. حسن روحانی در مجلس گفت غنی سازی در داخل ایران خط قرمز است که نباید نقض شود. این هفته نامه آمریکایی افزود: ایران می کوشد تصریح کند توافقی که به واسطه آن برنامه غنی سازیش تعطیل شود را نخواهد پذیرفت.
در حالی که «بنیامین نتانیاهو» نخست وزیر اسرائیل و بسیاری از اعضای کنگره آمریکا بر تعطیلی غنی سازی ایران پافشاری می کنند، بیشتر کارشناسان می گویند احتمال به نتیجه رسیدن توافقی که به موجب آن ایران حق ادامه غنی سازی اورانیوم در داخل خاک خود، ولو تحت نظارت دقیق، را نداشته باشد، بسیار اندک است.
«رابرت آینهورن» عضو اندیشکده آمریکایی «بروکینگز» که پیش تر در وزارت خارجه دولت اوباما در زمینه کنترل تسلیحات و منع اشاعه تسلیحات هسته ای فعالیت کرده است معتقد است نمی توان توافقی را تصور کرد که در آن ایران از فعالیت های غنی سازی خود دست بکشد.
تایم در ادامه می نویسد: معاهده ان پی تی حق لاینفک تمامی طرف های این پیمان در زمینه تحقیق و تولید و استفاده از انرژی هسته ای در مصارف صلح آمیز بدون هرگونه تبعیض را مجاز می داند. رابرت آینهورن می گوید: آمریکا از بیم این که «حق» تضمین شده ایران باعث شود مقامات این کشور بر وجود برنامه غنی سازی کامل پافشاری کنند، در مقابل تقاضاهای جمهوری اسلامی در این زمینه مقاومت کرده است.
تایم می افزاید: در حالی که پیمان ان پی تی تاکید دارد امضاکنندگانش «هیچ گونه سلاح هسته ای و یا دیگر تجهیزات انفجاری هسته ای نداشته باشند، » اما غنی سازی اورانیوم در خلوص لازم برای ساخت بمب را منع نکرده است.
این نشریه خاطرنشان کرد: اگر آمریکا به صراحت «حق» ایران برای غنی سازی را بپذیرد، اساس تحریم های بین المللی علیه ایران وجاهت قانونی خود را از دست خواهد داد و اگر کار به جایی بکشد که استفاده از توان نظامی ضرورت یابد، تأمین مجوز حمله به کشوری که از «حق» تضمین شده و صریح برخوردار است در سازمان ملل متحد کار آسانی نخواهد بود.
تایم نتیجه می گیرد: آمریکا باید در مذاکرات ژنو «عملاً» به ایران حق غنی سازی بدهد بدون آن که این حق را «قانونی» اعلام کند. خوشبختانه ظریف اخیراً اعلام کرده است ایران درمورد این مسئله انعطاف پذیر خواهد بود.
طبق گزارش رسانه های ایرانی، وی گفت: ما حق غنی سازی را لاینفک می دانیم اما ضرورتی نمی بینیم که به عنوان یک حق به رسمیت شناخته شود. ظاهراً ظریف منظورش این بوده است که حق مذکور آنقدر مشخص است که لازم نیست قدرت های بزرگ جهان زحمت اعطای آن را متحمل شوند.
تایم در عین حال نتیجه می گیرد: این ادبیات دال بر «پذیرش وجود اختلاف نظر» می تواند با معیارهای آمریکا مطابقت داشته باشد. گری سیمور که تا چندی پیش از شخصیت های قدرتمند کاخ سفید در زمینه مبارزه با اشاعه تسلیحات هسته ای بود، می گوید: هرگونه توافق احتمالی، مسئله حق غنی سازی را سرهم بندی خواهد کرد.
ما توافق می کنیم که ایران برنامه غنی سازی محدود داشته باشد بی آن که به صراحت این حق را بپذیریم، و ایران نیز مدعی می شود ما حق غنی سازیش را به رسمیت شناخته ایم زیرا با برنامه غنی سازی محدودش توافق کرده ایم.
در واقع براساس این شگرد آمریکا می تواند بخشی از تعلیق ها در قبال برنامه هسته ای ایران را عملی کند و هر وقت هم خواست زیر حق قانونی ایران بزند و آن را انکار کند؛ شبیه اتفاقی که آمریکا و اروپا پس از تعلیق های موقت ۱۰ سال پیش در ایران پدید آوردند.
پاسخ آمریکا فقط «خیر» و پاسخ ایران «صددرصد بله» است. حسن روحانی در مجلس گفت غنی سازی در داخل ایران خط قرمز است که نباید نقض شود. این هفته نامه آمریکایی افزود: ایران می کوشد تصریح کند توافقی که به واسطه آن برنامه غنی سازیش تعطیل شود را نخواهد پذیرفت.
در حالی که «بنیامین نتانیاهو» نخست وزیر اسرائیل و بسیاری از اعضای کنگره آمریکا بر تعطیلی غنی سازی ایران پافشاری می کنند، بیشتر کارشناسان می گویند احتمال به نتیجه رسیدن توافقی که به موجب آن ایران حق ادامه غنی سازی اورانیوم در داخل خاک خود، ولو تحت نظارت دقیق، را نداشته باشد، بسیار اندک است.
«رابرت آینهورن» عضو اندیشکده آمریکایی «بروکینگز» که پیش تر در وزارت خارجه دولت اوباما در زمینه کنترل تسلیحات و منع اشاعه تسلیحات هسته ای فعالیت کرده است معتقد است نمی توان توافقی را تصور کرد که در آن ایران از فعالیت های غنی سازی خود دست بکشد.
تایم در ادامه می نویسد: معاهده ان پی تی حق لاینفک تمامی طرف های این پیمان در زمینه تحقیق و تولید و استفاده از انرژی هسته ای در مصارف صلح آمیز بدون هرگونه تبعیض را مجاز می داند. رابرت آینهورن می گوید: آمریکا از بیم این که «حق» تضمین شده ایران باعث شود مقامات این کشور بر وجود برنامه غنی سازی کامل پافشاری کنند، در مقابل تقاضاهای جمهوری اسلامی در این زمینه مقاومت کرده است.
تایم می افزاید: در حالی که پیمان ان پی تی تاکید دارد امضاکنندگانش «هیچ گونه سلاح هسته ای و یا دیگر تجهیزات انفجاری هسته ای نداشته باشند، » اما غنی سازی اورانیوم در خلوص لازم برای ساخت بمب را منع نکرده است.
این نشریه خاطرنشان کرد: اگر آمریکا به صراحت «حق» ایران برای غنی سازی را بپذیرد، اساس تحریم های بین المللی علیه ایران وجاهت قانونی خود را از دست خواهد داد و اگر کار به جایی بکشد که استفاده از توان نظامی ضرورت یابد، تأمین مجوز حمله به کشوری که از «حق» تضمین شده و صریح برخوردار است در سازمان ملل متحد کار آسانی نخواهد بود.
تایم نتیجه می گیرد: آمریکا باید در مذاکرات ژنو «عملاً» به ایران حق غنی سازی بدهد بدون آن که این حق را «قانونی» اعلام کند. خوشبختانه ظریف اخیراً اعلام کرده است ایران درمورد این مسئله انعطاف پذیر خواهد بود.
طبق گزارش رسانه های ایرانی، وی گفت: ما حق غنی سازی را لاینفک می دانیم اما ضرورتی نمی بینیم که به عنوان یک حق به رسمیت شناخته شود. ظاهراً ظریف منظورش این بوده است که حق مذکور آنقدر مشخص است که لازم نیست قدرت های بزرگ جهان زحمت اعطای آن را متحمل شوند.
تایم در عین حال نتیجه می گیرد: این ادبیات دال بر «پذیرش وجود اختلاف نظر» می تواند با معیارهای آمریکا مطابقت داشته باشد. گری سیمور که تا چندی پیش از شخصیت های قدرتمند کاخ سفید در زمینه مبارزه با اشاعه تسلیحات هسته ای بود، می گوید: هرگونه توافق احتمالی، مسئله حق غنی سازی را سرهم بندی خواهد کرد.
ما توافق می کنیم که ایران برنامه غنی سازی محدود داشته باشد بی آن که به صراحت این حق را بپذیریم، و ایران نیز مدعی می شود ما حق غنی سازیش را به رسمیت شناخته ایم زیرا با برنامه غنی سازی محدودش توافق کرده ایم.
در واقع براساس این شگرد آمریکا می تواند بخشی از تعلیق ها در قبال برنامه هسته ای ایران را عملی کند و هر وقت هم خواست زیر حق قانونی ایران بزند و آن را انکار کند؛ شبیه اتفاقی که آمریکا و اروپا پس از تعلیق های موقت ۱۰ سال پیش در ایران پدید آوردند.
