دلیل حساسیت غرب به رآکتور آب سنگین اراک

به گزارش افکارنیوز ، اخباری که از ژنو می رسد بیانگر آن است که طرف غربی بر سر مساله احداث کارخانه آب سنگین اراک اختلافاتی با تیم سیاست خارجی ایران دارد. گفته شده است که مساله حق غنی سازی ایران حل و فصل شده و اکنون بحث بر سر نیروگاه آب سنگین است. نمی توان خبر حل و فصل مساله غنی سازی را مستقلا تایید کرد اما می توان مطمئن بود که طرف غربی بر سر مساله کارخانه آب سنگین اراک بهانه جویی های بسیاری کرده است.

سوال اینجاست که چرا طرف غربی این همه به کارخانه اراک حساسیت می ورزد؟ چرا ایران نباید نیروگاه آب سنگین داشته باشد؟

بهانه طرف غربی در خصوص کارخانه آب سنگین اراک آن است که در ضمن فعالیت کارخانجات آب سنگین، ماده ای به نام پلوتونیوم ۲۳۹ تولید می شود که می تواند مصارف نظامی داشته باشد. این در حالی است که به دست آوردن پلوتونیوم مزبور مستلزم پروسه ای است که قطعا از چشم بازرسان آژانس نمی تواند مخفی بماند. ایران مجوز بازدید از کارخانه آب سنگین اراک را خیلی زودتر از آنچه لازم بوده صادر کرده است و به این ترتیب نشان داده که ابایی از نظارت نهادی بین المللی بر آن ندارد.

رآکتور آب سنگین اراک قرار است به عنوان یک رآکتور پژوهشی و برای تولید و تحقیق در زمینه رادیوداروها آغاز به کار کند. این رآکتور قرار است هم به درمان عده ای از بیماران ایرانی کمک کند و هم به ایران کمک کند که در این مسیر تحقیقاتی انجام دهد.

در چنین شرایطی تمام بهانه جویی های غرب به ماده ای بازمی گردد که تولید آن کاملا ضمنی است. پلوتونیوم ۲۳۹ تقریبا همان کاربرد اورانیوم ۲۳۵ را در تولید بمب دارد. با این حال زمانی بهانه جویی های مزبور می توانست معنی داشته باشد که ایران این سایت را برای بازدید در اختیار بازرسان آژانس قرار نمی داد.

اقدامی که ایران پیش از دور جدید مذاکرات انجام داد باید بهانه جویی ها را از بین می برد. ایران مدت زمانی پیش از تعهدش، اجازه بازرسی از کارخانه آب سنگین اراک را صادر کرد و آن را رسما زیر نظر آژانس قرار داد. این در حالی است که کارخانه مزبور همچنان تکمیل و راه اندازی هم نشده است.

به این ترتیب ایران عملا راه بهانه جویی را بر طرف مقابل بسته است و ادامه ایرادات ۱+۵ به کارکرد کارخانه آب سنگین اراک یا ناشی از آن است که حقی برای ایران جهت توسعه و پیشرفت هسته ای قائل نیستند یا اینکه می خواهند توافقی حاصل نشود و بهانه پشت بهانه می آورند.

در هر دو صورت ایران برای داشتن کارخانه آب سنگین اراک نیازی به اجازه کسی ندارد. آن چه وظیفه ایران بر اساس ان پی تی بوده، انجام شده است و آژانس قادر خواهد بود به قدر کفایت کارخانه آب سنگین اراک را تحت نظارت قرار دهد. فراتر از ان پی تی ایران نه نیازی به پذیرش تکالیف بیشتر دارد و نه حقوق کمتر.

ایران در ساخت کارخانه آب سنگین اراک منافع ملت ایران را در نظر گرفته، منافع پژوهشگرانی که حق رشد علمی دارند، بیمارانی که حق درمان دارند و ملتی که حق دارد مستقل و پیشرفته باشد. این کارخانه یک سرمایه ملی است و نباید به این راحتی از دست برود.

صهیونیست ها طی ماه های اخیر و بالاخص از دوره ای که کارخانه اراک رو به تکمیل نهاد، تبلیغات زیادی را در خصوص آن آغاز کردند، از جمله آنکه این کارخانه باید فورا هدف حمله قرار گیرد چرا که اگر پس از راه اندازی به آن حمله شود تشعشعات هسته ای آن اثری مرگ بار بر منطقه خواهد گذاشت. این در حالی است که تمام تاسیسات هسته ای ایران همین خصوصیت را دارند و هدف قرار گرفتن آنها فاجعه زیست محیطی به وجود می آورد. اراک به تنهایی چنین نیست.

صهیونیست ها که قابلیت اقدام نظامی علیه ایران را دست کم به تنهایی ندارند و می دانند که ارتکاب چنین خبطی دست کم به اندازه دو شهر بزرگ در سرزمین های اشغالی و «نیروگاه دیمونا» برای آنها هزینه در بر خواهد داشت؛ نه «فلاخن داوود» به کار آنها خواهد آمد و نه «گنبد آهنین» ! شاید لابی های صهیونیستی به دنبال آن هستند تا در مذاکرات ایران را از کارخانه آب سنگین اراک محروم کنند و امید است که به این خواسته خود نرسند.