وداع مردم الیگودرز با شهدای گمنام

به گزارش لرستان خبر، ساعات آغازین امروز مردم شهرستان الیگودرز در خیابان ها در انتظار بودند تا آخرین دیدار خود را با شهدا داشته باشند.

مردم الیگودرز ماها بود که چشم انتظار قدوم شهدا بودند و دیشب تا صبحگاه خواب به چشمشان نیامد و در حسینیه سپاه شهرستان با یاران و عزیزان خود نجوا می کردند.

دانشگاه الیگودرز و دانشجویان بی تابش حس و حالی دیگر داشت و چندشبانه روزی است که همه دانشجویان، کارکنان و اساتید دانشگاه مشغول آماده کردن دانشگاه برای ورود مهمانان عزیز خود هستند.

دانشجویان دانشگاه دیشب تا صبح بیدار بودند و منتظر آمدن مهمانی که ماها بود چشم انتظارش بودند و بالاخره لحظالت وصال یار رسیده بود.

بالاخره ساعت 9 صبح رسید و شوق و اشک در چشمان زن و مرد و پیران و جوان جمع شده بود و موج کم نظیر حضور مردم بیش ار هر چیز دیگر نمایان بود. مردمی که برای بدرقه فرزندان خود آمده بودند.

در این شکوه عشق و شود و سپاس، پای صحبت مردم نشستیم تا گوشه ای از این شور و شکوه را به روی کاغذ بیاوریم.

محمدرضا پیرمرد دوست داشتنی الیگودرزی به خبرنگار ما گفت: بیش از چند ماه در انتظار امروز بودم وقتی خبر تشییع شهدا را در شهرستان شنیدم نمی دانستم از شوق چکار باید کنم.

وی می گوید: از اینکه خدا بهم فرصت داد تا دوباره با شهدا صحبت کنم با فداکاران و فرزندان خود باشم شاکرم و احساس می کنم که دوباره جوان شدم.

حاج محمدرضا که چشمانش پر از اشک است دلیل این شکوه حضور مردمی را عشق می داند و می گوید: مردم عاشق شهدا و اسلام و انقلاب هستند. این شهدا فرزندان ما هستند مگر می شود که نیاییم اینجا و نباشم.

امیرضا که دانشجوی ترم دوم دانشگاه آزاد الیگودرز است و دانشگاهش میزبان شهدا است به خبرنگار ما گفت: بعد از اینکه اعلام کردند دانشگاه ما میزبان شهدا است از شوق میزبانی شهدا شب و روز نداشتم و منتظ امروز بودم و نه من تنها بلکه همه دانشجویان منتظر بودیم.

وی عشق به شهدا و رهبری را دلیل این حضور می داند و می گوید: جوانان ما با هر تیپ و قیافه ای که باشند عاشق رهبرشون هستند و مدیون خون شهدا و امروز هم همه آمدند که بگویند مملکت ما مملکت شهدا است.

دانشجوی دانشگاه الیگودرز عنوان کرد: شاید هیچ لحظه ای مانند اکنون برای من خوشایند نبوده لحظه ای که از نزدیک با شهدا هستم و صحبت می کنم.

الهه دانشجوی ترم اولی داشنگاه الیگودرز که از شدت اشک و گریه توان صحبت کردند ندارد می گوید: همیشه که از تلویزیون تصاویر وداع با شهدا را می دیدم آروز داشتم که که من هم بتوانم از نزدیک با شهدا وداع کنم.

وی گفت: این شهدا گمنام نیستند و این حضور مردم و جمعیت نشان می دهد که چقدر بین مردم عزیز هستند و این ما هستیم که غریبیم و از شهدا می خوایم که دست ما رو هم بگیرند و رهامون نکنند.

اشک ها نمی گذارند این دانشجو بیش تر از این حرف بزند و دوباره با خودش خلوت می کند و اشک می ریزد.

جمعیت حرکت می کند تا به دانشگاه برسد اما موج عظیم مردمی سرعت حرکت را کند کرده و رسیدن به دانشگاه را به تاخیر انداخته است.

دانشجویان پیشی می گیرند که خود تابوت شهدا را بر شانه بگذارند. چراکه همیشه در گوشه تلویزیون این صحنه ها را می دیدند و اکنون خود در صحنه هستند.

جمعیت تابوت ها را بر روی دوش خود می برند و مدام نفرات زیر تابودت عوض می شود تا همه از این سعادت بهره مند شوند و بالاخره جمعیت با پیکر شهدا به داشنگاه می رسد و دانشجویانی که سردر دانشگاه با سربندهای یا فاطمه(س) و پرجم های یا حسین(ع) و یا ابوالفضل(ع) منتظر ورود پیکر شهدا هستند.

جمعیت وارد دانشگاه می شود و دانشجویان به دور تابودت شهدا حلقه می زنند و می گویند ای عزیزان ما، شما افسران جنگ بودید و خود را برای اسلام و انقلاب فدا  کردید و ما هم افسران جنگ نرم سید علی هستیم و می خواهیم راه شهدا را ادامه دهیم.

 صدای نجوا و نوحه و مرثیه سرایی فضای دانشگاه را معطر کرده و هرکس به نوبه خود حرفی با شهدا دارد .

 مادران، پدران و خانواده های شهدا حس و حال دیگری در اینجا دارند و اشک هایشان از جنس دیگری است و جانبازانی که صورتشان از اشک پرشده و از اینکه از دوستانشان جامانده اند حسرت می خورند.

با مداحی و  سینه زنی شهدا وداع آخر انجام می شود و جمعیت با شهدا وداع می کنند البته وداعی که همیشگی نیست چراکه انها می دانند شهدا زنده هستند و در زندگی دست ما را می‌گیرند.

انتهای پیام/