تولید ناامیدکننده‌ترین فیلم‌های جهان در سینمای ایران/ زجرهایی که از جشنواره فیلم فجر می‌کشیم/ نگاهی به تازه به دوران رسیده ‌های سینما

به گزارش خبرنگار فرهنگی سراج24ٰ، نه اینکه این گزارش بخواهد همه فیلمهای جشنواره فیلم فجر را با یک رویکرد تحلیل کند و نه اینکه اصلا آنها با یک رویکرد قابل تحلیل باشند اما متاسفانه جشنواره سی و سوم فجر در سه تم خلاصه می شود؛ خیانت، دروغ و نسبیت گرایی. جشنواره ای که به فضای کاخ جشنواره هم می آید. کسی اعتراضی هم ندارد. مخاطبان حداقلی سینمای روشنفکری که شوربختانه همه سیاهی ها را بدون ابتکاری در پرداخت، روی پرده می برند این روزها آنقدر متوسط رو به ضعیف فیلم می سازند که خودشان هم توان دیدن فیلمهای خودشان را ندارند. کارگردانی به خاطر اینکه کارگردان دیگر همفکرش در حین تماشای فیلم سالن را ترک می کندٰ در کنفرانس خبری به او می تازد و مانند دعواهای کودکان خطاب به او می گوید:"اصلا من هم فیلم تو را تماشا نمی کنم".

سینمنای روشنفکری حالش از خودش به هم می خورد و باز همین خوراک ها را به خورد طرفدارانش می دهد. گویی همه هزینه و بودجه ای که در سینمای نفتی از بیت المال هم برای فیلمها خرج می شودٰ اصلا برای نرساندن پیام و صرفا برای عکس انداختن روی فروش قرمز و مقابل استیج جشنواره است.آن هم با ژست هایی که نهایت "تازه به دوران رسیده" های سینماست.

در بیش از ده فیلم که در هفت روز اول جشنواره در کاخ جشنواره به نمایش درآمدٰ خیانت محوریت اصلی داشت و حتی فیلمهایی که در نقد "تبعیض" و "فساد" نیز که ساخته شده اند با برجستگی خیانت دست به اعتراض علیه فساد و تبعیض می زنند.

فضای جشنواره و معاشرت های غیرمتعارف و نوع سبک زندگی جریان روشنفکری مغلوب غرب که اتفاقا در جشنواره فجر غالب استٰ الگوی دیگرانی شده است که این روزها برای دیدن فیلمها به فضای سینما ها می روند و البته دنبال کنندگان جشنواره در خبرگزاری ها و رسانه های رسمی و غیر رسمی .

مرتبط کردن فساد با نهادهای انقلابی، اتهام زنی به پدران مذهبی، خشکه مقدس نشان دادن مادران ایرانی، ترویج بی بند و باری، غیر مهم جلوه دادن حفظ شئونات اخلاقی، برخورد مسامحه آمیز با اعمال خلاف عفت و متناقض با شرع، عادی شدن برخوردهای بدنی فراوان میان زنان و مردان نامحرم که نمود عینی آن و فارغ از فیلمها در فضای زندگی جشنواره ای و در کاخ جشنواره و سایر جشنواره ها متجلی است و با کشف حجاب و دیده بوسی زنان و مردان عادی جلوه داده می شودٰ همه و همه هدیه های جشنواره ای است که قرار بود به نام انقلاب و برای انقلاب فیلم بسازد و حالا در این فضا نه از تاک نشان است و نه از ...

حالا اساسنامه اولیه این جشنواره به  راحتی زیرپاگذاشته شده استٰ؛ نا امید کننده ترین فیلمهای دنیا در ایران ساخته می شوند و حتی پیام و سفارش روحانی به سینماگران تاثیری بر روند فیلمسازی جریان روشنفکری نداشته است.

شاید روزهایی که رسانه داران مستقل به خود بیایند بنویسند که در سال 93،سی و سومین دوره جشنواره فیلم فجر در حالی به سیاه نمایی ژرداخت که جامعه ایرانی امید و عدالت می خواست.