برنامه وزارت ورزش برای قهرمانان رهاشده ورزش
در حالی که کمتر از یکسال به شروع بازیهای آسیایی ۲۰۱۴ اینچئون کره جنوبی مانده است، بسیاری از قهرمانان ورزش ایران بلاتکلیف هستند، قهرمانانی که در مواقع حساس به داد ورزش رسیدند و باعث شدند که ورزش ایران در میادین معتبر و مهم جایگاهی برای خودش دست و پا کند. با این همه و در شرایطی که کسب رده هفدهمی در المپیک برگ زرینی را در ورزش ایران رقم زد اما امروز کسی حتی از خالقان افتخارات ایران یادی هم نمی کند!
به گزارش افکارنیوز ، همین چند وقت پیش بود که سالگرد بازی های المپیک لندن را پشت سر گذاشتیم. بازی هایی که با درخشش تک ستاره های ورزش ایران تبدیل به بهترین اتفاق ورزش کشور شد و شاید به قول کارشناسان و اهالی ورزش دیگر تکرار آن برای ما مقدور نباشد.
پس از این بازی ها دیری نپایید که صاحبان افتخارات بزرگ کشور به دست فراموشی سپرده شدند و تقریبا هیچ فدراسیونی برنامه ای برای آنها ندارد و یا حتی کسی حالی از مردان بزرگ ورزش کشور نمی پرسد. همین بی توجهی باعث بروز گلایه های بسیاری از سوی آنها شده است؛ چراکه مدال آوران کاروان ایران انتظار نداشتند بعد از تاریخ ساز شدن در ورزش جهان و کشورمان، دور از چشم باشند و مدیریت ورزش آنها را به فراموشی بسپارد.
گویا این روال شده که قبل از بازی های المپیک و آسیایی، قهرمانان نوک پیکان توجه مسوولان باشند اما به محض اینکه مدال گرفتند و مسابقات تمام شد، فراموش شوند و دوباره رویداد بعدی و روز از نو روزی از نو. مسوولان هم وقتی مورد خطاب قرار می گیرند که چرا ورزشکاران را به حال خود رها کردید به این پاسخ تکراری اکتفا می کنند که «کسی به حال خودش رها نشده و برای ورزشکاران برنامه داریم. »
*مدال آوران المپیک کجا هستند؟
همه می دانیم که ورزش ما در المپیک متکی بر رشته های کشتی، وزنه برداری و تکواندو است. به تازگی هم درخشش احسان حدادی در پرتاب دیسک، دوومیدانی را به جمع رشته های مدال آور اضافه کرد. تا به قول افشین داوری مثلث رشته های مدال آور ایران تبدیل به مربع شود! ما چهار رشته مدال آور در ادوار مختلف بازی های المپیک داشتیم با این همه امروز مدال آوران این رشته ها وضعیت سردرگمی دارند و مشخص نیست که هر یک به چه کاری مشغول هستند.
*کشتی
کشتی گیران در بازی های لندن در بخش فرنگی سه طلا و در آزاد یک نقره و دو برنز به دست آوردند و نه تنها بهترین نتیجه کاروان را رقم زدند بلکه تاریخی ترین مدال های این رشته را نیز از آن خود کردند. در کشتی فرنگی حمید سوریان، امید نوروزی و قاسم رضایی طلایی شدند. آنها پس از المپیک به یکباره از تیم ملی فاصله گرفتند و تاکنون نیز دور از میادین بودند. مشکلات مدیریتی فدراسیون و مسائل معیشتی و رفاهی و از همه مهمتر رفتن بنا از تیم ملی تاثیر زیادی در کنار رفتن آنها داشت. چراکه قبل از المپیک هم وضعیت کشتی گیران برهمین منوال بود اما شخصی به نام بنا در راس کادر فنی حضور داشت که تیم را جمع کند و اجازه ندهد سرمایه های کشتی به هدر بروند، اتفاقی که با کناره گیری بنا از تیم ملی رخ داد و ما شاهد بودیم که هیچ یک از قهرمانان فرنگی المپیک در مسابقات جهانی بوداپست شرکت نکردند.
امید نوروزی، قهرمان بازی های المپیک لندن با انتقاد از بی توجهی مسوولان می گوید: کشتی ورزش اول ایران است، بیشتر افتخارات ایران در بازی های المپیک مربوط به کشتی آزاد و فرنگی است اما نمی دانم چرا یکسری از مسوولان عمدی یا غیرعمدی به کشتی ظلم می کنند. به نظر من همه مشکلات ما به خاطر سوءمدیریت مسوولان ورزشی بوده است. اما خوشبینم که با روی کار آمدن دولت جدید ورزش رونق بگیرد. شرایط ورزش و به ویژه کشتی اصلا خوب نیست. امیدوارم وزیر و رییس فدراسیون لایقی روی کار بیایند و یک کاری برای کشتی انجام بدهند.
وی اعتقاد دارد که مسوولان حرف از انصاف و عدالت می زنند اما در رفتار و گفتارشان چنین چیزی مشاهده نمی شود: من ماه ها از خانواده ام دور بودم، مشکلات زیادی داشتم، متاسفانه مسوولان خیلی راحت از قهرمانان که سرمایه های کشورند می گذرند وقتی تمام بودجه ورزش صرف رشته ای مانند فوتبال می شود که هیچ نتیجه ای ندارد، اما برای کشتی که همه مردم آن را دوست دارند و ریشه در مملکت دارد، کاری نمی کنند چه می توان گفت؟ ! به سادگی از کنار ما عبور می کنند. من از این وضعیت بسیار گله مند بودم و از اعتراضاتی که داشتم هم نتیجه نگرفتم.
اما در کشتی آزاد صادق گودرزی دارنده مدال نقره المپیک، چند ماه بعد از لندن در مسابقات جام جهانی تهران کشتی گرفت اما در انتخابی تیم ملی شرکت نکرد و به دنبال آن درقهرمانی جهان کشتی نگرفت. از میان کمیل قاسمی و احسان لشگری (برنزی های المپیک) هم کمی قاسمی حذف شد و لشگری مدال برنزش را تکرار کرد، برعکس آنچه در کشتی فرنگی شاهدش بودیم، اتفاقی بود که در آزاد رخ داد. ماندن رسول خادم در راس تیم ملی باعث شد که آزادکاران بعد از ۴۸ سال خارج از خانه قهرمان جهان شوند.
*وزنه برداری
وزنه برداری دومین رشته ای بود که در لندن صاحب نتایج قابل قبول شد. ملی پوشان ایران موفق شدند یک طلا (بهداد سلیمی) ، دو نقره (سجاد انوشیروانی و نواب نصیرشلال) و یک برنز (کیانوش رستمی) را تصاحب کنند. بعد از این بازی ها در اقدامی عجیب و تامل برانگیز، مدال آوران و سرمربی تیم ملی به اختلاف خوردند و از تیم ملی کنار گذاشته شدند. از یک طرف المپیکی ها خواهان تغییر در کادر فنی بودند و به رفتار کوروش باقری اعتراض داشتند و از سوی دیگر سرمربی تیم ملی و رییس فدراسیون به خواست مدال آوران تن ندادند و همین قضیه هم باعث شد که المپیکی ها در تمرینات تیم ملی شرکت نکنند. کسی هم نبود که میان داری کند تا تیم ملی چنین ضربه سنگینی نخورد! از حسین رضازاده که روزی خود قهرمان بوده و اکنون در سمت ریاست فدراسیون انجام وظیفه می کند انتظار بیشتری می رفت که این مشکل را مدیریت کرده و حل و فصل کند تا هم تیم ملی ضربه نخورد و هم جایگاه ها و شان افراد حفظ شود.
نقش مدیران وزارت ورزش نیز برای خاتمه دادن به اختلافات و درگیری ها کم نبود اما با وجود برگزاری یکی، دو نشست محمد عباسی، وزیر سابق ورزش و جوانان با ملی پوشان اما مشکلی برطرف نشد و حتی مدیریت فعلی وزارت ورزش نیز به این موضوع ورود نکرده و مشکلات همچنان پابرجاست. اکنون المپیکی ها برای تثبیت خودشان، زیر نظر حسین توکلی برای مسابقات لیگ آماده می شوند.
*تکواندو
یک مدال نقره از حضور سه المپیکی در بازی های لندن سهم تکواندو بود. بعد از کنار گذاشتن رضا مهماندوست از هدایت تیم ملی، تکواندوکاران المپیکی در شرایطی که برای گرفتن سهمیه المپیک در بهترین شرایط ممکن قرار داشتند، تقریبا همه برنامه هایشان بهم خورد و در وضعیتی پا به عرصه بازی ها گذاشتند که از آمادگی خوبی برخوردار نبودند.
یوسف کرمی که یکی از شانس های قطعی کسب مدال طلا در لندن به شمار می رفت، کاملا ناامیدکننده ظاهر شد و از گردونه رقابت ها کنار رفت. محمدباقری معتمد هم که عملکرد قابل دفاعی در بازی های لندن نداشت و خیلی ضعیف تر از سطح خودش در بازی ها حاضر شد، دوباره در فینال از حریف ترک خود شکست خورد و به مدال نقره بسنده کرد.
بدون شک کنار گذاشتن مهماندوست قبل از بازی ها و برگزار نشدن اردوهای خوب برای ملی پوشان تکواندو عمده ترین دلیل نتایج دور از انتظار ملی پوشان این رشته در بازی های لندن بود.
بعد از پایان این رقابت ها هم باقری معتمد به دلیل مصدومیت ماه ها از میادین دور بود و بعد از مدت ها اکنون به بازی های کشورهای اسلامی اعزام شده است. یوسف کرمی هم فعلا از تیم ملی کنار گذاشته شد و قصد دارد در بازی های آسیایی ۲۰۱۴ اینچئون از دنیای قهرمانی خداحافظی کند.
*دوومیدانی
بدون شک با ارزش ترین و بهترین مدال کاروان ایران در بازی های المپیک لندن نشانی بود که احسان حدادی در رشته پرتاب دیسک از آن خود کرد. حدادی تقریبا جزو معدود مدال آوران المپیک است که بعد از پایان بازی ها وقفه ای در تمریناتش نیانداخت و به طور مستمر در مسابقات مختلف شرکت کرد.
او که برای رسیدن به اهدافش به آمریکا رفت و مربی اختصاصی گرفت هم با مشکلات عدیده ای دست و پنجه نرم کرد. بارها و بارها برسر مسائل مالی، هزینه بلیت، اقامت و دستمزد مربی اش با مسوولان فدراسیون دوومیدانی و کمیته المپیک دچار مشکل شد. حتی در مقطعی اعلام کرد که دیگر برای تیم ایران در مسابقات مختلف شرکت نخواهد کرد. با این همه مسوولان به طور مقطعی مشکلش را برطرف کردند. همین اواخر هم با وعده مسوولان برای پرداخت هزینه هایش به بازی های کشورهای اسلامی رفت و طلا گرفت تا مشکلات کمتری مسیر رسیدن به اهدافش را طی کند.
اگر از رشته های مدال آور در بازی های المپیک لندن بگذریم، به رشته هایی مانند قایقرانی و تیروکمان می رسیم که ورزشکاران آنها هم با چالش هایی جدی مواجه بودند و تقریبا امروز خبری از آنها نیست. محسن شادی در قایقرانی برای خودش تمرین می کند و در اردوهای تیم ملی حضور ندارد. در تیروکمان هم میلاد وزیری و زهرا دهقان مدت هاست که در بی خبری هستند و اخباری از آنها شنیده نمی شود.
**چالش های امروز ورزش
ورزش با چالش های زیادی مواجه است. نداشتن برنامه مشکل اصلی است، بی پولی حاکم بر فدراسیون ها باعث لغو اعزام ها، برگزار نشدن اردوها و رکود در ورزش شده است، در حالی که تیمهای ملی باید در رقابتهای جهانی و آسیایی شرکت کنند، از طرفی تا یک سال دیگر هم بازی های آسیایی اینچئون در پیش است، بازی هایی که برای تکرار نتایج دوره گذشته باید برنامه ریزی بسیار قوی داشت. علاوه بر این برخی از رشته های ورزشی با تعلیق روبه رو بودند و نمی توانستند فعالیت های رسمی و بین المللی داشته باشند. از سوی دیگر هم وضعیت بلاتکلیف و نابسامان فدراسیون های ورزشی را داریم. در حال حاضر ۱۳ فدراسیون در انتظار برگزاری مجمع انتخاباتی و شناختن روسای جدیدشان هستند تا به طور قانونی و هدفمندتر به انجام اموراتشان بپردازند. بلاتکلیفی کمیته ملی المپیک و تاخیر چند ماهه در برگزاری انتخابات را هم می توان به این مشکلات اضافه کرد.
** انتظار از مدیریت ورزش
با روی کار آمدن دولت جدید و سرپرستی صالحی امیری در وزارت ورزش و جوانان - که اگر وی نیز نتواند از مجلس رای اعتماد بگیرد، بلاتکلیفی ورزش ادامه خواهد یافت – جامعه ورزش امیدوار شد که مانع های موجود از سر راه ورزش برداشته شود.
صالحی امیری در روزهای آغازین کارش نشست هایی با مدیران ستادی و روسای فدراسیون های ورزشی داشت و به حرفهای آنها گوش داد اما آنچه که جای خالی اش در شرایط فعلی به شدت حس می شود، رسیدگی به مشکلات قهرمانانی و مربیانی است که قرار است برای ایران افتخارآفرینی کنند، هنوز مشخص نیست برنامه مدیران تازه کار وزارت ورزش و جوانان برای قهرمانان و مربیان دور افتاده از ورزش چیست.
با انتصاب محمود خسروی وفا، کیومرث هاشمی و نصرالله سجادی در وزارت ورزش انتظارها بالا رفته که مدیران تازه وارد به فکر چاره ای برای حل مشکلات قهرمانان باشند. آنها به عنوان مشاوران امین صالحی امیری که آشنایی با ورزش و محیط آن ندارد، نقش مهمی برعهده دارند و جامعه ورزش از آنها توقع زیادی دارد. نباید فراموش کرد که ورزش قهرمانی نوک قله افتخار است. نباید ویترین کار را فراموش کرد و باید برنامه ریزی جدی برای حفظ قهرمانان داشت، چرا که آنها عموما به طور گلخانه ای رشد می کنند و در واقع ورزش ما مدیون موفقیت تک ستاره هاست.
ورزش ایران همیشه از عدم استعدادیابی و نداشتن پشتوانه برای تیم های ملی رنج برده است. سوال اینجاست که چرا مسوولان با وجود دانستن این مساله، به همین تک ستاره ها توجه نمی کنند؟
پس از این بازی ها دیری نپایید که صاحبان افتخارات بزرگ کشور به دست فراموشی سپرده شدند و تقریبا هیچ فدراسیونی برنامه ای برای آنها ندارد و یا حتی کسی حالی از مردان بزرگ ورزش کشور نمی پرسد. همین بی توجهی باعث بروز گلایه های بسیاری از سوی آنها شده است؛ چراکه مدال آوران کاروان ایران انتظار نداشتند بعد از تاریخ ساز شدن در ورزش جهان و کشورمان، دور از چشم باشند و مدیریت ورزش آنها را به فراموشی بسپارد.
گویا این روال شده که قبل از بازی های المپیک و آسیایی، قهرمانان نوک پیکان توجه مسوولان باشند اما به محض اینکه مدال گرفتند و مسابقات تمام شد، فراموش شوند و دوباره رویداد بعدی و روز از نو روزی از نو. مسوولان هم وقتی مورد خطاب قرار می گیرند که چرا ورزشکاران را به حال خود رها کردید به این پاسخ تکراری اکتفا می کنند که «کسی به حال خودش رها نشده و برای ورزشکاران برنامه داریم. »
*مدال آوران المپیک کجا هستند؟
همه می دانیم که ورزش ما در المپیک متکی بر رشته های کشتی، وزنه برداری و تکواندو است. به تازگی هم درخشش احسان حدادی در پرتاب دیسک، دوومیدانی را به جمع رشته های مدال آور اضافه کرد. تا به قول افشین داوری مثلث رشته های مدال آور ایران تبدیل به مربع شود! ما چهار رشته مدال آور در ادوار مختلف بازی های المپیک داشتیم با این همه امروز مدال آوران این رشته ها وضعیت سردرگمی دارند و مشخص نیست که هر یک به چه کاری مشغول هستند.
*کشتی
کشتی گیران در بازی های لندن در بخش فرنگی سه طلا و در آزاد یک نقره و دو برنز به دست آوردند و نه تنها بهترین نتیجه کاروان را رقم زدند بلکه تاریخی ترین مدال های این رشته را نیز از آن خود کردند. در کشتی فرنگی حمید سوریان، امید نوروزی و قاسم رضایی طلایی شدند. آنها پس از المپیک به یکباره از تیم ملی فاصله گرفتند و تاکنون نیز دور از میادین بودند. مشکلات مدیریتی فدراسیون و مسائل معیشتی و رفاهی و از همه مهمتر رفتن بنا از تیم ملی تاثیر زیادی در کنار رفتن آنها داشت. چراکه قبل از المپیک هم وضعیت کشتی گیران برهمین منوال بود اما شخصی به نام بنا در راس کادر فنی حضور داشت که تیم را جمع کند و اجازه ندهد سرمایه های کشتی به هدر بروند، اتفاقی که با کناره گیری بنا از تیم ملی رخ داد و ما شاهد بودیم که هیچ یک از قهرمانان فرنگی المپیک در مسابقات جهانی بوداپست شرکت نکردند.
امید نوروزی، قهرمان بازی های المپیک لندن با انتقاد از بی توجهی مسوولان می گوید: کشتی ورزش اول ایران است، بیشتر افتخارات ایران در بازی های المپیک مربوط به کشتی آزاد و فرنگی است اما نمی دانم چرا یکسری از مسوولان عمدی یا غیرعمدی به کشتی ظلم می کنند. به نظر من همه مشکلات ما به خاطر سوءمدیریت مسوولان ورزشی بوده است. اما خوشبینم که با روی کار آمدن دولت جدید ورزش رونق بگیرد. شرایط ورزش و به ویژه کشتی اصلا خوب نیست. امیدوارم وزیر و رییس فدراسیون لایقی روی کار بیایند و یک کاری برای کشتی انجام بدهند.
وی اعتقاد دارد که مسوولان حرف از انصاف و عدالت می زنند اما در رفتار و گفتارشان چنین چیزی مشاهده نمی شود: من ماه ها از خانواده ام دور بودم، مشکلات زیادی داشتم، متاسفانه مسوولان خیلی راحت از قهرمانان که سرمایه های کشورند می گذرند وقتی تمام بودجه ورزش صرف رشته ای مانند فوتبال می شود که هیچ نتیجه ای ندارد، اما برای کشتی که همه مردم آن را دوست دارند و ریشه در مملکت دارد، کاری نمی کنند چه می توان گفت؟ ! به سادگی از کنار ما عبور می کنند. من از این وضعیت بسیار گله مند بودم و از اعتراضاتی که داشتم هم نتیجه نگرفتم.
اما در کشتی آزاد صادق گودرزی دارنده مدال نقره المپیک، چند ماه بعد از لندن در مسابقات جام جهانی تهران کشتی گرفت اما در انتخابی تیم ملی شرکت نکرد و به دنبال آن درقهرمانی جهان کشتی نگرفت. از میان کمیل قاسمی و احسان لشگری (برنزی های المپیک) هم کمی قاسمی حذف شد و لشگری مدال برنزش را تکرار کرد، برعکس آنچه در کشتی فرنگی شاهدش بودیم، اتفاقی بود که در آزاد رخ داد. ماندن رسول خادم در راس تیم ملی باعث شد که آزادکاران بعد از ۴۸ سال خارج از خانه قهرمان جهان شوند.
*وزنه برداری
وزنه برداری دومین رشته ای بود که در لندن صاحب نتایج قابل قبول شد. ملی پوشان ایران موفق شدند یک طلا (بهداد سلیمی) ، دو نقره (سجاد انوشیروانی و نواب نصیرشلال) و یک برنز (کیانوش رستمی) را تصاحب کنند. بعد از این بازی ها در اقدامی عجیب و تامل برانگیز، مدال آوران و سرمربی تیم ملی به اختلاف خوردند و از تیم ملی کنار گذاشته شدند. از یک طرف المپیکی ها خواهان تغییر در کادر فنی بودند و به رفتار کوروش باقری اعتراض داشتند و از سوی دیگر سرمربی تیم ملی و رییس فدراسیون به خواست مدال آوران تن ندادند و همین قضیه هم باعث شد که المپیکی ها در تمرینات تیم ملی شرکت نکنند. کسی هم نبود که میان داری کند تا تیم ملی چنین ضربه سنگینی نخورد! از حسین رضازاده که روزی خود قهرمان بوده و اکنون در سمت ریاست فدراسیون انجام وظیفه می کند انتظار بیشتری می رفت که این مشکل را مدیریت کرده و حل و فصل کند تا هم تیم ملی ضربه نخورد و هم جایگاه ها و شان افراد حفظ شود.
نقش مدیران وزارت ورزش نیز برای خاتمه دادن به اختلافات و درگیری ها کم نبود اما با وجود برگزاری یکی، دو نشست محمد عباسی، وزیر سابق ورزش و جوانان با ملی پوشان اما مشکلی برطرف نشد و حتی مدیریت فعلی وزارت ورزش نیز به این موضوع ورود نکرده و مشکلات همچنان پابرجاست. اکنون المپیکی ها برای تثبیت خودشان، زیر نظر حسین توکلی برای مسابقات لیگ آماده می شوند.
*تکواندو
یک مدال نقره از حضور سه المپیکی در بازی های لندن سهم تکواندو بود. بعد از کنار گذاشتن رضا مهماندوست از هدایت تیم ملی، تکواندوکاران المپیکی در شرایطی که برای گرفتن سهمیه المپیک در بهترین شرایط ممکن قرار داشتند، تقریبا همه برنامه هایشان بهم خورد و در وضعیتی پا به عرصه بازی ها گذاشتند که از آمادگی خوبی برخوردار نبودند.
یوسف کرمی که یکی از شانس های قطعی کسب مدال طلا در لندن به شمار می رفت، کاملا ناامیدکننده ظاهر شد و از گردونه رقابت ها کنار رفت. محمدباقری معتمد هم که عملکرد قابل دفاعی در بازی های لندن نداشت و خیلی ضعیف تر از سطح خودش در بازی ها حاضر شد، دوباره در فینال از حریف ترک خود شکست خورد و به مدال نقره بسنده کرد.
بدون شک کنار گذاشتن مهماندوست قبل از بازی ها و برگزار نشدن اردوهای خوب برای ملی پوشان تکواندو عمده ترین دلیل نتایج دور از انتظار ملی پوشان این رشته در بازی های لندن بود.
بعد از پایان این رقابت ها هم باقری معتمد به دلیل مصدومیت ماه ها از میادین دور بود و بعد از مدت ها اکنون به بازی های کشورهای اسلامی اعزام شده است. یوسف کرمی هم فعلا از تیم ملی کنار گذاشته شد و قصد دارد در بازی های آسیایی ۲۰۱۴ اینچئون از دنیای قهرمانی خداحافظی کند.
*دوومیدانی
بدون شک با ارزش ترین و بهترین مدال کاروان ایران در بازی های المپیک لندن نشانی بود که احسان حدادی در رشته پرتاب دیسک از آن خود کرد. حدادی تقریبا جزو معدود مدال آوران المپیک است که بعد از پایان بازی ها وقفه ای در تمریناتش نیانداخت و به طور مستمر در مسابقات مختلف شرکت کرد.
او که برای رسیدن به اهدافش به آمریکا رفت و مربی اختصاصی گرفت هم با مشکلات عدیده ای دست و پنجه نرم کرد. بارها و بارها برسر مسائل مالی، هزینه بلیت، اقامت و دستمزد مربی اش با مسوولان فدراسیون دوومیدانی و کمیته المپیک دچار مشکل شد. حتی در مقطعی اعلام کرد که دیگر برای تیم ایران در مسابقات مختلف شرکت نخواهد کرد. با این همه مسوولان به طور مقطعی مشکلش را برطرف کردند. همین اواخر هم با وعده مسوولان برای پرداخت هزینه هایش به بازی های کشورهای اسلامی رفت و طلا گرفت تا مشکلات کمتری مسیر رسیدن به اهدافش را طی کند.
اگر از رشته های مدال آور در بازی های المپیک لندن بگذریم، به رشته هایی مانند قایقرانی و تیروکمان می رسیم که ورزشکاران آنها هم با چالش هایی جدی مواجه بودند و تقریبا امروز خبری از آنها نیست. محسن شادی در قایقرانی برای خودش تمرین می کند و در اردوهای تیم ملی حضور ندارد. در تیروکمان هم میلاد وزیری و زهرا دهقان مدت هاست که در بی خبری هستند و اخباری از آنها شنیده نمی شود.
**چالش های امروز ورزش
ورزش با چالش های زیادی مواجه است. نداشتن برنامه مشکل اصلی است، بی پولی حاکم بر فدراسیون ها باعث لغو اعزام ها، برگزار نشدن اردوها و رکود در ورزش شده است، در حالی که تیمهای ملی باید در رقابتهای جهانی و آسیایی شرکت کنند، از طرفی تا یک سال دیگر هم بازی های آسیایی اینچئون در پیش است، بازی هایی که برای تکرار نتایج دوره گذشته باید برنامه ریزی بسیار قوی داشت. علاوه بر این برخی از رشته های ورزشی با تعلیق روبه رو بودند و نمی توانستند فعالیت های رسمی و بین المللی داشته باشند. از سوی دیگر هم وضعیت بلاتکلیف و نابسامان فدراسیون های ورزشی را داریم. در حال حاضر ۱۳ فدراسیون در انتظار برگزاری مجمع انتخاباتی و شناختن روسای جدیدشان هستند تا به طور قانونی و هدفمندتر به انجام اموراتشان بپردازند. بلاتکلیفی کمیته ملی المپیک و تاخیر چند ماهه در برگزاری انتخابات را هم می توان به این مشکلات اضافه کرد.
** انتظار از مدیریت ورزش
با روی کار آمدن دولت جدید و سرپرستی صالحی امیری در وزارت ورزش و جوانان - که اگر وی نیز نتواند از مجلس رای اعتماد بگیرد، بلاتکلیفی ورزش ادامه خواهد یافت – جامعه ورزش امیدوار شد که مانع های موجود از سر راه ورزش برداشته شود.
صالحی امیری در روزهای آغازین کارش نشست هایی با مدیران ستادی و روسای فدراسیون های ورزشی داشت و به حرفهای آنها گوش داد اما آنچه که جای خالی اش در شرایط فعلی به شدت حس می شود، رسیدگی به مشکلات قهرمانانی و مربیانی است که قرار است برای ایران افتخارآفرینی کنند، هنوز مشخص نیست برنامه مدیران تازه کار وزارت ورزش و جوانان برای قهرمانان و مربیان دور افتاده از ورزش چیست.
با انتصاب محمود خسروی وفا، کیومرث هاشمی و نصرالله سجادی در وزارت ورزش انتظارها بالا رفته که مدیران تازه وارد به فکر چاره ای برای حل مشکلات قهرمانان باشند. آنها به عنوان مشاوران امین صالحی امیری که آشنایی با ورزش و محیط آن ندارد، نقش مهمی برعهده دارند و جامعه ورزش از آنها توقع زیادی دارد. نباید فراموش کرد که ورزش قهرمانی نوک قله افتخار است. نباید ویترین کار را فراموش کرد و باید برنامه ریزی جدی برای حفظ قهرمانان داشت، چرا که آنها عموما به طور گلخانه ای رشد می کنند و در واقع ورزش ما مدیون موفقیت تک ستاره هاست.
ورزش ایران همیشه از عدم استعدادیابی و نداشتن پشتوانه برای تیم های ملی رنج برده است. سوال اینجاست که چرا مسوولان با وجود دانستن این مساله، به همین تک ستاره ها توجه نمی کنند؟
