آقای بنا! بمان، بساز و جاودانه شو!
محمد بنا به کشتی بازگشت؛ اتفاقی که عامه مردم به خاطرش خوشحال اند. جمع شدن بزرگان کشتی فرنگی دور هم اتفاق بی سابقه ای بود که سرانجام پس از سال ها رخ داد.
به گزارش افکارنیوز ، محمد بنا در حفظ این گروه قدرتمند نقش مهمی دارد. انتظار می رود او از گذشته درس گیرد و با برطرف ساختن اشتباه ها با نیرو، نگاه و فکری تازه وارد گود شود.
آقای بنا! جامعه کشتی از شما انتظار دارد چارچوبی بسازید و سیستمی را حاکم کنید که کشتی ایران سال ها ثمره اش را ببیند تا اگر روزی هم محمد بنا نبود، کشتی ایران بهره افکار و تصمیمات شما را ببرد و آینده اش تضمین شود، چون روش های سلیقه ای برای همیشه دوام نخواهند داشت و پابرجا نخواهند بود.
توقع این است گمانه زنی آنها را که می گویند" بنا و بابک شش ماه هم کنار یکدیگر دوام نمی آورند" نقش بر آب کنی تا منیت ها جای خود را به پیروزی های تاریخی بدهند. غلامرضا تختی بزرگ به درستی می گفت: " وقتی قهرمان جهان شدم فهمیدم بیشتر باید خم شوم تا مدال طلا را بر گردنم بیاویزند. "
آقای بنای عزیز! از شما انتظار می رود اطراف و اطرافیان خود را بهتر نگاه کنید و مربیان کاربلد را به حقشان برسانید نه این که در انتخاب دستیاران، دوستی ها به توانایی ها بچربد. آنها که کشتی را به دقت دنبال می کنند هنوز این پرسش بی پاسخ را در ذهن دارند که چرا ناصر نوربخش هیچ سهمی از پاداش های المپیک نداشت و نه تنها به المپیک فرستاده نشد که در هیچکدام از تجلیل های پس از المپیک هم اسمی از او برده نشد! همان نوربخشی که سال ها چه در رده جوانان و چه در بزرگسالان در برنامه ریزی و طراحی تمرین ها شما را یاری و پیش از المپیک شبانه روز کار کرد و مربی مستقیم آماده سازی حمید سوریان بود؛ سوریانی که نخستین طلایی کاروان کشتی فرنگی و صف شکن فرنگی کاران در بازی های المپیک لندن بود.
آقای بنا! به مربی سازنده ای چون نوربخش حق بدهید که از دست تان ناراحت باشد. به دنبال همین رخدادها بود که دور از چشم شما که استعفا داده بودید، برخی در آستانه جام جهانی تهران پاداش های چندین میلیونی را به جیب زدند که شاید حقشان هم بود. پرسش این است که چرا مربیان زحمتکش دیگر از جمله مربی قهرمان المپیک نباید نصیبی از آن پاداش های میلیونی ببرند؟
اکنون باید کدورت ها را بزدایید تا با رعایت عدالت بهترین ها را در کادر خود جای دهید.
آقای بنا، از شما انتظار می رود همچون برخی از روزهای گذشته مرد روزهای سخت باشید و در مقابل دشواری ها تاب بیاورید. با اوضاع و احوالی که ورزش ایران به دنبال شرایط اقتصادی کشور و جامعه دارد، شاید خیلی کمبودها باشد، سفری لغو شود و یا غذای اردو باب میل نباشد اما باید دوام آورد و کار کرد. گاهی هم باید با سیلی صورت را سرخ نگه داشت. جامعه ورزش انتظار دارد که شاهد قهر و آشتی های متعدد و تصمیم های احساسی نباشد.
آقای بنای عزیز، کشتی ایران به مردان بزرگی همچون شما احتیاج دارد و از مردان بزرگ هم انتظار می رود در کنار پیروزی ها و قهرمانی ها، اگر باختی هم بود، طاقتش را داشته باشند و تابشان بیاورند و در نهایت با کار بیشتر و پیدا کردن اشتباه ها زمینه پیروزی های آینده را فراهم آورند. کشتی به شما احتیاج دارد چون در مدیریت مسابقه، کوچینگ و اعتماد به نفس بخشیدن به کشتی گیران در دنیا کم نظیر هستید. کشتی به شما احتیاج دارد چون قوت قلب سربازان فرنگی کار در کارزارهای جهانی و المپیک هستید و مانند کوهی محکم پشت سرشان می ایستید اما شما هم به کشتی احتیاج دارید چون محمد بنا نمی تواند دوری از تشک های زرد و قرمز را تاب بیاورد. کشتی را از محمد بنا بگیری دیگر برایش چه می ماند؟ جز این است که گویی مادری را از فرزندش جدا کرده باشی؟
آقای بنا! جامعه کشتی از شما انتظار دارد چارچوبی بسازید و سیستمی را حاکم کنید که کشتی ایران سال ها ثمره اش را ببیند تا اگر روزی هم محمد بنا نبود، کشتی ایران بهره افکار و تصمیمات شما را ببرد و آینده اش تضمین شود، چون روش های سلیقه ای برای همیشه دوام نخواهند داشت و پابرجا نخواهند بود.
توقع این است گمانه زنی آنها را که می گویند" بنا و بابک شش ماه هم کنار یکدیگر دوام نمی آورند" نقش بر آب کنی تا منیت ها جای خود را به پیروزی های تاریخی بدهند. غلامرضا تختی بزرگ به درستی می گفت: " وقتی قهرمان جهان شدم فهمیدم بیشتر باید خم شوم تا مدال طلا را بر گردنم بیاویزند. "
آقای بنای عزیز! از شما انتظار می رود اطراف و اطرافیان خود را بهتر نگاه کنید و مربیان کاربلد را به حقشان برسانید نه این که در انتخاب دستیاران، دوستی ها به توانایی ها بچربد. آنها که کشتی را به دقت دنبال می کنند هنوز این پرسش بی پاسخ را در ذهن دارند که چرا ناصر نوربخش هیچ سهمی از پاداش های المپیک نداشت و نه تنها به المپیک فرستاده نشد که در هیچکدام از تجلیل های پس از المپیک هم اسمی از او برده نشد! همان نوربخشی که سال ها چه در رده جوانان و چه در بزرگسالان در برنامه ریزی و طراحی تمرین ها شما را یاری و پیش از المپیک شبانه روز کار کرد و مربی مستقیم آماده سازی حمید سوریان بود؛ سوریانی که نخستین طلایی کاروان کشتی فرنگی و صف شکن فرنگی کاران در بازی های المپیک لندن بود.
آقای بنا! به مربی سازنده ای چون نوربخش حق بدهید که از دست تان ناراحت باشد. به دنبال همین رخدادها بود که دور از چشم شما که استعفا داده بودید، برخی در آستانه جام جهانی تهران پاداش های چندین میلیونی را به جیب زدند که شاید حقشان هم بود. پرسش این است که چرا مربیان زحمتکش دیگر از جمله مربی قهرمان المپیک نباید نصیبی از آن پاداش های میلیونی ببرند؟
اکنون باید کدورت ها را بزدایید تا با رعایت عدالت بهترین ها را در کادر خود جای دهید.
آقای بنا، از شما انتظار می رود همچون برخی از روزهای گذشته مرد روزهای سخت باشید و در مقابل دشواری ها تاب بیاورید. با اوضاع و احوالی که ورزش ایران به دنبال شرایط اقتصادی کشور و جامعه دارد، شاید خیلی کمبودها باشد، سفری لغو شود و یا غذای اردو باب میل نباشد اما باید دوام آورد و کار کرد. گاهی هم باید با سیلی صورت را سرخ نگه داشت. جامعه ورزش انتظار دارد که شاهد قهر و آشتی های متعدد و تصمیم های احساسی نباشد.
آقای بنای عزیز، کشتی ایران به مردان بزرگی همچون شما احتیاج دارد و از مردان بزرگ هم انتظار می رود در کنار پیروزی ها و قهرمانی ها، اگر باختی هم بود، طاقتش را داشته باشند و تابشان بیاورند و در نهایت با کار بیشتر و پیدا کردن اشتباه ها زمینه پیروزی های آینده را فراهم آورند. کشتی به شما احتیاج دارد چون در مدیریت مسابقه، کوچینگ و اعتماد به نفس بخشیدن به کشتی گیران در دنیا کم نظیر هستید. کشتی به شما احتیاج دارد چون قوت قلب سربازان فرنگی کار در کارزارهای جهانی و المپیک هستید و مانند کوهی محکم پشت سرشان می ایستید اما شما هم به کشتی احتیاج دارید چون محمد بنا نمی تواند دوری از تشک های زرد و قرمز را تاب بیاورد. کشتی را از محمد بنا بگیری دیگر برایش چه می ماند؟ جز این است که گویی مادری را از فرزندش جدا کرده باشی؟
